บทที่ 3 ผู้หญิงแปลก
1105 Words
"คุณชื่ออะไรครับ พอจะจำคนที่รู้จักหรือสถานที่ไหนที่คุ้นเป็นพิเศษไหมครับ หรือพอจะคุ้นชื่อใครรึเปล่า ผมจะได้ติดต่อให้" ผมพยายามจะสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับเธอให้ได้มากที่สุด เพื่อที่จะได้สอบถามหรือค้นหาประวัติเธอได้ง่ายขึ้น
"ฉันจำชื่อตัวเองไม่ได้ค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหน พ่อแม่ชื่ออะไร" เจองานยากแล้วไหมผม แล้วทีนี้จะทำยังไง
"ผมชื่อกันต์ธีร์ หรือเรียกธีร์เฉยๆก็ได้ แล้วคุณจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี งั้นผมเรียกคุณว่าสโนว์ดีไหม เห็นคุณตัวขาวๆซีดๆเหมือนหิมะ"
"แล้วแต่นายจะเรียกเลย" เธอดูไม่สนใจกับชื่อเท่าไหร่
"แล้วคุณมีเพื่อนที่อยู่จักในนี้ไหม"
"ก็มีนะ เยอะแยะเต็มไปหมด แต่พวกเขาก็ไปไหนไม่ได้เหมือนกับฉัน ไม่มีใครเห็น ว่าแต่นายไม่เห็นพวกนั้นเหรอ" เธอชี้ไปตรงที่ว่างเปล่า ผมมองตามมือเธอ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะครับ"
"นายคงไม่เห็นพวกเขาสินะ อย่าเห็นดีแล้ว พวกเขาบางคนน่ากลัว ฉันยังกลัวและตกใจทุกครั้ง" เธอเห็นอะไรน่ากลัวเหรอ คนที่ผ่านไปผ่านมาผมก็ไม่เห็นมีใครน่ากลัวสักหน่อย
"ทำไมคุณชอบพูดจาแปลกๆ" ผมมองหน้าเธอ
"ว่าแต่นายเถอะทำไมถึงเห็นฉันได้คนเดียว กลับมองไม่เห็นคนอื่นๆ"
"ผมก็มองเห็นคนอื่นๆ นี่ไงพวกเขาก็เดินสวนไปสวนมา"
"นายอยู่ที่นี่เหรอ"
"ใช่ผมเกิดอุบัติเหตุเกือบตาย เลยต้องรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานแล้ว"
"ถึงว่าเพราะนายเกือบตายนายก็เลยเห็นฉัน" อีกแล้วพูดจาฟังยาก คนไม่ตายก็มองเห็นกันทุกคนไหม
"ว่าแต่นายอยู่ห้องไหน นายตกลงจะช่วยฉันใช่ไหม"
"เรื่องคุณค่อนข้างยากนะ คุณจำอะไรไม่ได้เลย ผมก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเหมือนกัน ถ้าผมช่วยคุณแล้วผมจะได้อะไร" ความคิดเจ้าเล่ห์ของผมก็ผุดขึ้นในหัว สวยขนาดนี้ผมคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ
"ฉันก็จะช่วยคุณทุกเรื่องที่อยากให้ฉันช่วย ความสามารถฉันเยอะ ฉันสามารถไปไหนโดยที่ใครไม่เห็น สามารถเข้าออกได้ทุกที่โดยที่คนทั่วไปเข้าไม่ได้ เป็นไงล่ะความสามารถของฉัน คุณสนใจข้อเสนอของฉันไหม"
"ก็ดีนะผมจะเก็บไปคิดดู" ผมอยากได้มากกว่านั้นอีก แต่ผมไม่บอกคุณหรอกนะสโนว์ เดี๋ยวไก่จะตื่นไปเสียก่อน
"ผมกำลังคุยกับเธอถูกคอ แต่สังเกตว่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองผมแปลกๆ ก็อาจจะเพราะผมคุยกับคนสวยๆ ทุกคนก็เลยมองผมกันใหญ่
"แล้วผมจะติดต่อคุณได้อย่างไรสโนว์คุณมีเบอร์หรือมี ไลน์ไหม"
"ฉันไม่มีโทรศัพท์ เดี๋ยวฉันจะเป็นฝ่ายไปหานายเอง หรือไม่นายแค่คิดหรือเรียกชื่อฉันเบาๆ ฉันก็มาเอง" มันจะมีแบบนี้ด้วยเหรอที่คนไม่ใช้โทรศัพท์หรือเล่นโซเชียล ผมดูเธอแล้วค่อนข้างปราดเปรียวเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ และก็ยิ่งแปลกจะให้ผมติดต่อทางกระแสจิต เธอดูหนังไซไฟ มากไปหรือเปล่า หรือสมองเธออาจจะกระทบกระเทือนเลยทำให้เธอเพี้ยน
"คุณไม่มีเงินซื้อโทรศัพท์ใช่ไหม เอางี้เดี๋ยวผมให้คนซื้อและเอามาให้คุณใช้ก่อน อย่างน้อยจะได้ติดต่อกันได้ จะให้ผมใช้โทรจิตคุยกัน ชาตินี้คงคุยไม่รู้เรื่อง อีกสักชั่วโมงคุณเข้าไปหาผมในห้องโน้นแล้วกันนะ อย่าลืมล่ะ คุณเข้าไปได้เลยผมจะบอกคนที่เฝ้าผมไว้ว่าคุณจะมาหา"
"ไม่ต้องบอกก็ได้ ฉันสามารถผ่านอะไรเข้าไปได้ไม่ยาก" ยิ่งผมคุยกับเธอยิ่งปวดหัว สงสัยผมเพิ่งฟื้นเลยทำให้ผมมีอาการแปลกๆ มันต้องใช่อย่างนั้นแน่นอน
"ผมยิ่งคุยกับคุณเหมือนต้องใช้พลังงานยังไงไม่รู้ ผมขอตัวไปพักก่อนดีกว่า ยิ่งคุยกับคุณผมยิ่งรู้สึกว่าคุณแปลก หรือไม่ผมก็เป็นคนแปลกที่ไม่เข้าใจคุณ เฮ้อ อย่าลืมเข้าไปหาผมที่ห้องด้วยนะ"
"ฉันไปหานายอยู่แล้วล่ะ นายเป็นคนเดียวที่คุยกับฉันได้" ผมหันหลังจะเดินเข้าห้อง รู้สึกเหนื่อยๆ สงสัยจะคุยกับสโนว์นานเกินไป ผมเดินไปได้สองก้าว หันหลังกลับมาดูเธอเพื่อความแน่ใจว่าเธอไปแล้วหรือยัง พอหันกลับมาก็ไม่เจอสโนว์แล้ว พยายามมองหารอบๆก็ไม่เจอ
"เฮ้อ คนอะไรเดินเร็วชะมัด หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยแปลกไม่เหมือนใครดี ดูไม่น่าเบื่อ" ผมพรึมพรำกับตัวเอง ผมเดินเข้าไปในห้อง
"คุณธีร์ไปไหนมาคะ ป้าออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นคุณธีร์ ป้าเป็นห่วงกลัวคุณธีร์จะไปล้มที่ไหน ป้ากำลังจะออกไปตามอยู่พอดี" เสียงป้าจันทร์ที่ดูตกใจมาก ผมลุกขึ้นมาแล้วไม่ห็นใครในห้อง นึกว่าป้าจันทร์กลับไปบ้านแล้ว ก็เลยไม่ได้บอกว่าจะออกไปเดินเล่น
"ผมต้องขอโทษป้าจันทร์ด้วยนะครับที่ไม่ได้บอก ผมเห็นว่าไม่มีใครอยู่ นึกว่าป้ากลับบ้าน ผมออกไปเดินสูดอากาศข้างนอกมาครับ ผมไม่เป็นอะไรไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" ผมเดินกลับไปขึ้นเตียงผู้ป่วย
"ป้าจันทร์ครับอีกประมาณ 1ชั่วโมงจะมีเพื่อนผู้หญิงชื่อสโนว์เธอจะมาหาผม ป้าจันทร์ให้เธอเข้ามาได้เลยนะครับ ถ้าผมหลับก็ปลุกผมด้วยนะครับ แล้วผมโทรให้คนซื้อโทรศัพท์มาให้ป้ารับไว้ให้ผมได้เลย"
"ค่ะ ว่าแต่คุณธีร์มีเพื่อนผู้หญิงด้วยเหรอคะ ป้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย" ปกติป้าจันทร์จะรู้จักเพื่อนๆผมทุกคนจะเคยไปที่บ้านบ่อยๆ
"ผมเพิ่งรู้จักเธอเมื่อสักครู่ตอนผมออกไปเดินเล่นครับ สโนว์เป็นผู้หญิงแปลกนิดหนึ่ง เธออาจจะพูดจาแปลกๆ ป้าจันทร์ไม่ต้องตกใจนะครับ" ผมบอกป้าจันทร์ไว้แล้วผมก็หลับตาลง
- Writer
