บทที่ 9 เจ้ามารยา
1082 Words
นายธีร์ชอบว่าฉัน ชิไม่เห็นจะสนใจสักนิด บ่ายนี้ฉันจะได้ของที่ต้องการแล้ว ผีอารมณ์ดี ผีจะอภัยให้ปากร้ายๆของนายธีร์
"นายที่ห้องฉันเพิ่มทีวีจอใหญ่ให้ด้วยสิ" ฉันก็อยากจะนั่งดู นอนดูทีวีสบาย ผ่อนคลาย
"ฉันว่าฉันเปลี่ยนใจไม่ให้เธอไปด้วยแล้วล่ะ ดูท่าทางฉันจะได้ไม่คุ้มเสีย" ไม่ทันแล้วล่ะนายธีร์ฉันจะเกาะติดนายจนกว่าฉันจะหาทาง ไปได้
"ไม่ได้นะ นายเคยได้ยินไหม สัญญากับผีมันจะผูกมัดไปชั่วชีวิต จนกว่านายจะทำตามเสร็จเรียบร้อยสัญญานั้นจึงจะหายไป" ฉันก็พูดมั่วๆไปงั้นแหละ ดูท่าทางนายธีร์จะคิดหนักคนอะไรโกหกง่ายชะมัด
"ฉันไม่น่าหลวมตัวเลย" หน้าของนายธีร์ที่ดูเหมือนจะผิดหวังมากๆ บอกก่อนฉันไม่ได้รู้สึกผิด
ในที่สุดของที่ฉันต้องการก็มา ฉันช่างเป็นผีที่โชคดีจริงๆ
"นาย นายของฉันมาแล้วรับไว้สิ จ่ายเงินด้วย" ฉันยิ้มร่าเริง แต่หน้านายนั้นเหี่ยวเหมือนคนกำลังจะตาย
"นายอย่าลืมอธิษฐานส่งให้ฉันด้วย" ความสุขของผีสาว
ยัยสโนว์ที่เป็นผีที่วุ่นวายตั้งแต่มีเธอเข้ามา ชีวิตผมไม่เคยสงบสุข เหมือนผมต้องเป็นผู้ปกครองของผี มันจะมีใครที่เป็นแบบผมไหม แต่ในสมองผมคิดได้อย่างหนึ่ง ในเมื่อผมมีเพื่อนที่รักมาก เราควรแบ่งเบาความทุกข์ของกันและกัน ผมทำถูกใช่ไหม
ผมศึกษาเกี่ยวกับเรื่องผี ถ้าเราทำบุญให้ผีตนไหน เราก็จะมองเห็นผีตนนั้นด้วย ความคิดชั่วร้ายเกิด ยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าผม
"ไอ้ติณสรุปมึงว่างวันไหน กูจะได้นัดมึง" พอผมคิดได้ดังนั้น จึงจัดการโทรหาเพื่อนรักทันที (หึ หึ เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายของพี่ธีร์)
"มึงจะนัดกูไปไหน"
"ก็กูจะชวนมึงไปทำบุญที่วัดไง ช่วงนี้กูดวงไม่ค่อยดี ก็เลยอยากไปทำบุญ มึงเป็นเพื่อนกูมึงก็ต้องไปกับกู" ผมเป็นเพื่อนที่ดีใช่ไหมอยากให้เพื่อนได้บุญร่วมกัน เปล่าครับไม่ใช่แบบนั้นอย่าคิดว่าผมเป็นคนดี
"สรุปมึงเอาจริง มึงจะไม่สงสารพระที่วัดหน่อย
เหรอ" น้ำเสียงที่ดูจริงจังของไอ้ติณ
"สงสารเรื่องไรวะ" ผมงงแค่ไปทำบุญเองจะต้องสงสารพระทำไม
"พระจะต้องมาคุยกับคนบ้าสองคน แถมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการทำบุญสักนิด พระท่านจะไม่ปวดหัวเอานะ" มันก็อาจจะจริงรึเปล่า ผมก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นเสียหน่อย
"ไม่ต้องพูดมาก บอกวันที่ว่างมา" นัดวันได้แล้วนายจะได้เจออะไรดีแน่ๆเลย
"เพื่อนนายจะไปทำบุญด้วยงั้นเหรอ นายบอกเพื่อนอุทศให้ฉันด้วยนะเพื่อนนายจะได้โชคดีด้วย"
"เชี่ย!!มาตอนเผลออีกแล้ว" ผมว่าให้สโนว์ ยื่นหูมาแนบข้างโทรศัพท์และมาฟังผมคุยกับเพื่อนอีกแล้ว เป็นผีที่ไม่คิดจะเอาอะไรเข้าหู บอกหลายครั้งแล้วว่าอยาแอบฟัง หรือว่าเธอเป็นผี ประสาทสัมผัสบางอย่างจึงหายไป เธอไม่ต้องห่วงสโนว์ฉันบอกเพื่อนอุทิศส่วนบุญให้เธอแน่ มันจะมีผีตนไหนที่สุดจัดแบบสโนว์ไหม ผมหัวจะปวด
"ดูจากหน้านายแล้วต้องมีแผนทำอะไรพิลึกแน่นอน" ผมมองสโนว์ แววตาเจ้าเล่ห์ผมปรากฏ ในเมื่อเธอเป็นผีเจ้ามารยา มันก็ต้องเจอผู้ชายกะล่อนแบบฉัน
"นายอย่าลืมเก็บของฉันไปด้วยนะ บ้านนายใหญ่รึเปล่า มีที่ออกกำลังกาย หรือสระว่ายน้ำไหม" สโนว์จะถามเรื่องนั้นไปทำไม
"เธอจะถามไปทำไม" ผมทำหน้างง
ฉันเป็นผีที่ต้องดูแลตัวเอง ผีก็ต้องออกกำลังกาย รักษารูปร่าง เอาเข้าไป คิดได้งัยผีรักษาหุ่นแม่คุณ
"นายไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ฉันพูดผิดตรงไหนผู้หญิงทุกคนก็ต้องดูแลรูปร่างอยู่แล้ว"
"ตามใจเธอเลยสโนว์เธออยากทำอะไรก็ทำไปเลย ฉันจะไม่ยุ่ง ปวดหัวฉิบ"ใครก็ได้ช่วยผมที
"แล้วสรุปที่บ้านนายมีรึเปล่า"
"เออ" อารมณ์ตอนนี้ขั้นสุด ยิ้มดีใจอะไรจะขนาดนั้น ตอนเป็นคนเธอคงรูปร่างดีแบบนี้สินะ ผมไม่เถียงนะ ตอนเธอเป็นผี รูปร่างเธอดูดีน่ามอง น่าหลงไหลสำหรับผู้ชาย เสียดายที่เธอตายไปแล้ว
"นายเดี๋ยวฉันมานะ จะไปลาเพื่อนๆที่อยู่ที่นี่เสียหน่อย ไม่รู้จะได้กลับมาเยี่ยมอีกตอนไหน"
"ตามสบายเลยแม่ผีเพื่อนเยอะ เธอจะไปลานานแค่ไหนก็ได้ แต่เวลาเธอมาอย่ามาตอนฉันเผลอ หรือมาอยู่ข้างฉันเด็ดขาด เดี๋ยวฉันตกใจตาย"
โชคดีที่ผมเห็นแค่เธอคนเดียวไม่งั้นคงได้ช็อกตาย แล้วก็อย่าได้คิดจะเอาเพื่อนเธอมาแนะนำให้รู้จักด้วย
"งั้นก็ได้ถ้าฉันจะมาฉันจะส่งเสียงนายก่อนดีไหม"
พูดเสร็จก็ลอยทะลุกำแพงออกไปหน้าตาเฉย ไม่คิดจะไปดีๆมาดีๆบ้าง ผมก็ตกใจเป็นเหมือนกัน
สโนว์ออกไปแล้ว ความสงบสุขของผมก็มา ผมไม่คิดว่าชีวิตผมจะมาเจออะไรแบบนี้ อุบัตุเหตุทำผมเกือบตาย มันคงเป็นสาเหตุให้มาเจอเธอ เพราะผมเพิ่งผ่านความเป็นความตายมา แทบจะเอาชีวิตไม่รอด ช่วงที่ผมพักอยู่ที่นี่ ตำรวจก็เข้ามาสอบปากคำเกี่ยวกับอุบัติเหตุหลายครั้ง แต่ยังไม่ได้ระบุสาเหตุที่แน่ชัด ตำรวจตั้งประเด็นไว้หลายอย่าง คงต้องสืบให้ทราบแน่ชัด ผมยังไม่มีข้อสงสัยใดๆ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจดำเนินการ
ผมเก็บของและเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อย เรื่องต่างๆเลขาจัดการทั้งหมด คนที่เหมือนจะดีใจมากว่าผมที่ได้กลับบ้านคือสโนว์ ไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนา บ้านก็บ้านผม ทำเหมือนตัวเองได้กลับบ้านของตัวเอง ตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ แต่ก็น่ารักดีนะ
- Writer
