ตอนที่ 3
2588 Words
ตอนที่ 3
“ทำไม...”
“.....”
“ถึงไม่มีป้ายชื่อโรงเรียนล่ะเนี่ย!!!”
ฉันตะโกนลั่นอย่างสุดจะทน โดยที่สองฝั่งซ้าย-ขวาคือโรงเรียนแค่ชื่อเท่านั้น เพราะสภาพแวดล้อมและสภาพตึกเรียนมันดูเละเทะอย่าบอกใคร ถ้าไม่บอกว่าเป็นโรงเรียน ฉันจะคิดว่าตึกร้างนะ -*-
“แล้วนี่โรงเรียน Tanggen มันฝั่งไหนกันล่ะเนี่ย ทำไมนักเรียนแต่ละคนถึงใส่ชุดไปรเวทกันล่ะ”
“ยะฮู้! มาหาใครจ๊ะสาวน้อย”
ผู้ชายหัวเกรียนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทัก หัวมันวาวยังกับทาน้ำมันพืชก่อนออกจากบ้านเลยแฮะ - -
“มาหา...ฟอลคอน” ตอบแบบขอไปทีมากๆ
“ฟอลคอน! ให้ตายสิ ไอ้บ้านั่นมีผู้หญิงน่ารักขนาดนี้มาหาด้วยเหรอวะ ไปบอกทาเฟลกันดีกว่าเว้ย!”
แล้วกลุ่มผู้ชายหัวเกรียนก็เดินเข้าโรงเรียนฝั่งซ้ายมือของฉันไป แสดงว่า...โรงเรียนของฟอลคอนอยู่ทางขวามือสินะ ช่างเป็นสองโรงเรียนที่เหมือนกันราวกับถอดแบบจริงๆ แถมนักเรียนทั้งสองโรงเรียนก็นิสัยอันธพาลเหมือนกันด้วย ใช่แล้วล่ะ...โรงเรียนมัธยมปลายอันธพาล!
ฉันยืนสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ การจะเดินเข้าโรงเรียนที่มีแต่นักเรียนอันธพาลมันต้องทำใจอย่างน้อยก็หนึ่งชั่วโมงล่ะ ไม่รู้ว่าเข้าไปแล้วฉันจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า TOT แต่ละคนหน้าตาเหมือนแหกคุกออกมาทั้งนั้น ฉันเปลี่ยนใจกลับดีมั้ยเนี่ย
“เฮ้ย...ได้ข่าวหรือเปล่าวะ เมื่อวานฟอลคอนบุกไปถล่มพวกมาเฟียที่รีดไถชาวบ้านอีกแล้วว่ะ”
ผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเลี้ยวเข้าไปในโรงเรียน Tanggen พูดขึ้น ฉันหูผึ่งทันทีเมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรและพูดถึงใคร
“เอาอีกแล้วเหรอวะ ฉันล่ะไม่เข้าใจฟอลคอนเลยว่าทำไมต้องออกโรงปกป้องพวกชาวบ้านที่ไม่รู้จักกันด้วย นี่ก็ครั้งที่ยี่สิบห้าได้แล้วนะ ที่ออกตัวช่วยพวกชาวบ้านน่ะ”
“อันนี้ก็ไม่รู้ว่ะ แต่ฉันได้ยินพวกฝั่ง Midori I มันคุยกันว่า...มาเฟียที่รีดไถเก็บค่าคุ้มครองจากชาวบ้านก็คือลูกน้องของพ่อไอ้ทาเฟล หมอนั่นมันลูกชายมาเฟียนี่หว่า บางทีฟอลคอนอาจจะทำไปเพื่อต้องการเปิดศึกแบบจริงจังก็ได้ เรื่องของโรงเรียนเรากับโรงเรียนมันก็ค้างคามาหลายรุ่นแล้ว ไม่จบสักที”
เปิดศึกแบบจริงจัง? แล้วไอ้ที่สู้กันแทบตายอยู่ตอนนี้มันยังจริงจังไม่พออีกเหรอ -*-?
“ไอ้มั่วเอ๊ย! มันใช่เรื่องของโรงเรียนซะที่ไหนกันเล่า ความจริงก็คือว่า...แม่ของฟอลคอนน่ะถูกพ่อของทาเฟลฆ่าตายต่างหาก ฟอลคอนก็เลยแค้น เพราะตำรวจที่มาช่วยแม่มันไว้ก็ถูกยิงตายไปพร้อมกัน เวลาเจอพวกมาเฟียที่มารีดไถพวกชาวบ้านทีไร ฟอลคอนก็เลยต้องออกโรงปกป้องไง”
“พูดไปก็น่าสงสารเหมือนกันว่ะ พ่อตายตั้งแต่ยังไม่เกิด มีแม่อยู่คนเดียว แต่ก็ต้องมาโดนพ่อของไอ้ทาเฟลฆ่าตายอีก เลยต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่จบชั้นประถม เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ป่านนี้ตายตามไปนานแล้ว”
“เพราะงั้นฟอลคอนถึงต้องแข็งแกร่งให้ได้ยังไงล่ะ แล้วพวกเราก็ต้องช่วยให้ฟอลคอนของพวกเราเป็นที่หนึ่งของทุกโรงเรียนให้ได้”
“ใช่แล้ว!”
ฉันยืนกุมหน้าอกอย่างสะเทือนใจ ชีวิตของฟอลคอนน่าสงสารยิ่งกว่าชีวิตของฉันซะอีก นอกจากจะเสียพ่อแล้ว ยังต้องมาเสียแม่ไปอีก อย่างนี้ก็หมายความว่า...เมื่อวานฉันทำร้ายผิดคนสินะ คนที่สมควรโดนฉันต่อว่าก็คือทาเฟล ลูกของเจ้าพ่อมาเฟียคนนั้น! ไม่ใช่ฟอลคอน...
“เฮ้! เดี๋ยวสิน้องสาว มาหาใครไม่ทราบ”
โรงเรียนนี้มียามเป็นเด็ก ม.ปลาย เหรอเนี่ย -*- ท่าทางเอาเรื่องน่าดู หน้าตาเหมือนพร้อมจะเจื๋อนทุกคนที่ไม่ใช่เด็กในโรงเรียนนี้แล้วหลงเข้ามาเลย
“ฉันมาหาฟอลคอน”
“มาหาหัวหน้าเหรอ เธอเป็นใคร”
“ไว้นายไปถามเขาเองก็แล้วกัน บอกฉันมาดีกว่าว่าฟอลคอนอยู่ที่ไหน”
“เดี๋ยวก่อนนะ เธอนี่หน้าตาคุ้นๆ แฮะ”
เขาชี้หน้าฉันพลางลูบคางอย่างใช้ความคิด ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ เขาจะเป็นผู้ชายที่หล่อและมีเสน่ห์พอสมควรเลย
“อ๊ะ! ฉันจำเธอได้แล้ว ยัยบะหมี่คนนั้นน่ะเอง”
“หา?”
“เธอคือคนที่เอาบะหมี่ราดหัวหัวหน้าวันนั้น! แถมยังหัวหมอเรียกเก็บเงินค่าบะหมี่เกินความเป็นจริงอีก ฉันจำเธอได้!”
ไอ้ข้อหลังนี่ไม่ต้องจำก็ได้ -*-
“จำได้ก็ดี งั้นช่วยพาฉันไปหาฟอลคอนหน่อยสิ” ฉันบอกต่ออย่างใจกล้า ทั้งที่ในใจจริงๆ เต็มไปด้วยความกลัว เพราะนักเรียนชายของโรงเรียนจำนวนมากต่างก็มายืนล้อมฉันไว้ โฮ...พวกเขาจะรุมสกรัมฉันมั้ยนะ
“เธอจะเอาบะหมี่มาราดหัวหัวหน้าอีกหรือไง”
“ราดหัวนายน่ะสิ -*-“
“หา?”
“เอ่อ...ฉันหมายถึงบ้าน่ะสิ ใครจะไปกล้าทำกับหัวหน้าของพวกนายแบบนั้นล่ะ ฉันก็แค่มีธุระจะคุยกับเขานิดหน่อยเท่านั้น”
“ธุระอะไร บอกผ่านฉันมาก็ได้ เพราะที่นี่เป็นเขตห้ามคนนอกเข้า”
เอาแล้วไง ความซวยความวิบัติเริ่มมาเยือนเฟรย่าอีกแล้วว TOT ขืนบอกไปว่า ‘งั้นฝากขอโทษฟอลคอนด้วยนะที่ฉันเข้าใจผิดและตบหน้าเขาไปเมื่อวาน’ มีหวัง...ถูกเจ้าพวกนี้รุมประชาทัณฑ์แหงๆ
“เอ่อ...โอ๊ะ! ปีกาซัส OoO”
ฉันชี้ขึ้นฟ้าพลางทำหน้าตกใจ และได้ผล...พวกที่ยืนล้อมฉันอยู่รวมถึงผู้ชายตรงหน้าต่างพากันเงยหน้าขึ้นฟ้าอย่างสนอกสนใจ ฉันรีบใช้โอกาสนี้มุดตัวผ่านฝูงนักเรียนชายจนทะลุเข้ามาในโรงเรียนได้สำเร็จ!
“เฮ้ย! ยัยบะหมี่หายไปแล้ว รีบตามหาเร็ว!”
อะจ๊ากกก O[]O รู้ตัวกันไวจริง!
ฉันไม่รอให้พวกมันหรือใครคนใดคนหนึ่งหันมาเห็น รีบวิ่งขึ้นตึกเรียนที่อยู่ตรงหน้าไปก่อนทันที มันจะไปโผล่เอาที่ไหนวะเนี่ย T[]T ช่างเถอะ! หนีไอ้บ้าพวกนี้ให้พ้นก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง แต่ว่า...แค่ผู้หญิงคนเดียววิ่งไล่กันเป็นฝูงเลยวุ้ย แง้ TOT
ปึก!
“โอ๊ย!”
“เดินยังไงไม่รู้ตาม้าตาเรือ อยากตายหรือไงวะ!”
“ขะ...ขอโทษค่ะ” ฉันรีบก้มหัวขอโทษขอโพยผู้ชายหน้าหล่อแต่ดุตรงหน้า ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบันไดต่อไป
“เฮ้ย! นั่นมันผู้หญิงนี่หว่า เดี๋ยวเซ่ เข้ามาได้ยังไง หยุดเดี๋ยวนี้นะ เฮ้!”
หยุดให้โดนรุมตื้บน่ะสิ ฮือๆๆ T^T อีตาฟอลคอน! เพราะนายคนเดียวเลย ฉันถึงต้องมาวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเป็นอยู่แบบนี้!
ติ๊งต่องงงง ติ๊งต่องงง
“ประกาศจากหัวหน้าฝ่ายรักษาการ มีผู้หญิงคนหนึ่ง หรือที่พวกเรารู้จักกันในชื่อของยัยบะหมี่ บุกรุกเข้ามาในโรงเรียน และกำลังตรงไปหาฟอลคอน ใครพบเจอยัยนั่นจับตัวมาให้ลงโทษด่วน ประกาศ...”
แว้กกก! เล่นกันแบบนี้เลยเรอะ TOT!!
“เฮ้ย! ยัยนั่นไง เจอตัวแล้วพวกเรา!”
“อ๊ากกกกก”
ฉันรีบหมุนตัวกลับไปทางเก่าแล้ววิ่งขึ้นบันไดต่อไป ดูท่าว่าฉันจะหยุดอยู่ที่ชั้นไหนไม่ได้ซะแล้ว นอกจากจะวิ่งขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ โฮ...ใครก็ได้ช่วยเฟรย่าที ลิ้นห้อยแล้วนะ ฮึกๆๆ
“อย่าหนีนะยัยบะหมี่ หยุดนะเว้ยยย”
ไม่หยุดเฟ้ยยยย อ๊ากกกกก!!!
ตึงๆๆๆๆๆ
การวิ่งสู้ฟัดยังคงดำเนินต่อไปอย่างทุลักทุเล ฉันแทบจะคลานขึ้นบันไดเพราะขาเริ่มก้าวเดินต่อไปไม่ไหว แต่ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้าง ตรงหน้าฉัน...ตรงหน้าฉันคือประตูดาดฟ้า เอาวะ! เข้าไปหลบอยู่บนดาดฟ้ารอให้พวกมันใจเย็นก่อนแล้วค่อยต่อรองขอกลับออกไปดีกว่า T^T
แอ๊ด...กริ๊ก
ฉันปิดประตูดาดฟ้าลงอย่างเบามือที่สุดก่อนจะกดล็อกแบบไม่ต้องคิด หวังว่าพวกเขาคงไม่หมดความอดทนแล้วพังประตูเข้ามาหรอกนะ T^T
“ฮืม...ฮืม...ม...”
หือ? เสียงใครร้องเพลงน่ะ O_o อย่าบอกนะว่าโรงเรียนนี้...ก็มีอาถรรพ์เหมือนโรงเรียนอื่นๆ อาถรรพ์ผีบนดาดฟ้า อ๊ากกกก หนีอันธพาลปะผีหรือเนี่ย T^T
“โตไวๆ นะ”
ฉันค่อยๆ ย่องไปทางขวามือซึ่งเป็นที่มาของเสียง หรือว่าจะเป็นผีพ่อลูกอ่อนกำลังเลี้ยงเด็กนะ มีบอกให้โตไวๆ ด้วย T^T
“โชคดีที่วันนี้มีแดดนะ พวกเธอเลยดูสวยขึ้นเป็นกอง ^^”
“!!!”
ฉันรีบผลุบตัวเองกลับมายืนหลบอยู่หลังกำแพงตามเดิม เจ้าของเสียงเมื่อกี้ไม่ใช่ผี! เขาเป็นคน! และเขาก็คือ...คนที่ฉันกำลังตามหาจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้!
ฟอลคอน!!!
ฉันยืนทำใจอยู่ประมาณสามวินาทีกับการได้พบกันอย่างไม่คาดคิด ก่อนจะชะโงกหัวออกไปดูเขาใหม่อีกรอบเพื่อความแน่ใจ
น่าแปลกจัง...ผู้ชายชุดดำที่ดูภายนอกเหมือนคนเลือดเย็นและไร้เมตตา ทำไมเขาถึงดูอ่อนโยนและอบอุ่นได้ขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้น บนดาดฟ้านี้ก็เต็มไปด้วยแปลงดอกไม้นานาชนิดนับไม่ถ้วน และเขาก็กำลังรดน้ำต้นไม้พร้อมกับร้องเพลงให้ดอกไม้ฟัง
จะว่าไป...เหมือนฟอลคอนกับทาเฟลจะสลับร่างกันยังไงก็ไม่รู้ ทาเฟลที่ภายนอกดูอ่อนโยน น่ารัก และน่าคบหา แต่นิสัยจริงๆ กลับเลือดเย็นไร้ความปรานีเป็นที่สุด ส่วนฟอลคอน ภายนอกดูน่ากลัวจนไม่กล้ามอง แต่ภายในกลับอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ...
“เธอ...ยัยบะหมี่นี่ -*-“
“อ๊ะ!” ฉันร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ฟอลคอนที่ยืนถือฟ็อกกี้อยู่ที่แปลงดอกไม้ตรงหน้ามองฉันอย่างงงๆ เผลอดูเขาเพลินจนเดินออกมาปรากฏตัวให้เขาเห็นโทงๆ เต็มสองตาตั้งเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย -*-
“เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
“เอ่อ...คือว่า...”
ปังๆๆๆๆ!!!
“ฟอลคอน ยัยบะหมี่บุกรุกเข้ามาในโรงเรียน ยัยนั่นอยู่บนดาดฟ้าหรือเปล่า!”
ทำไมทุกคนถึงได้ต้องการตัวฉันกันนักนะ สำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ TOT
“อืม ฉันจัดการเอง”
“แต่ว่า...”
“ก็บอกแล้วไงว่าจะจัดการเอง พวกนายกลับเข้าห้องเรียนไปได้แล้ว!!!”
กึกๆๆๆๆ!
กึ๋ย! พลังเสียงสุดยอด ตะคอกซะตึกสั่นเลย -___-;;
“เธอมีธุระอะไรกับฉัน -_-“
“คือว่า...ฉันแค่อยากจะมาขอโทษนายเรื่องเมื่อวานที่...ที่ฉัน...” ฉันเริ่มต้นประโยคอย่างอึกอัก ไอ้ตอนด่าเขาเมื่อวานล่ะด่าได้ไม่ยั้ง แต่พอจะขอโทษทำไมปากมันถึงติดหนึบกันเหมือนถูกทากาวแบบนี้นะ T_T
“ไม่จำเป็น ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับนักเรียนหญิง”
“เดี๋ยวสิ! นี่ฉันตั้งใจมาขอโทษนายโดยเฉพาะเลยนะ นายรู้มั้ยว่ากว่าจะฝ่ามาถึงที่นี่ได้เนี่ย ฉันต้องวิ่งหนีพวกลูกน้องของนายมาเป็นพันๆ เมตรเลยนะ T^T”
“งั้นก็ลงไปวิ่งต่ออีกพันเมตรสิ ถึงหน้าโรงเรียนพอดี -_-“
ใครเขาสั่งเขาสอนให้พูดกับผู้หญิงแต่ตามองแปลงดอกไม้กันยะ -*- ฉันมันไร้เสน่ห์ดึงดูด (เพศผู้) ขนาดนั้นเลยหรือไง T^T!
“แต่ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ นายฟังฉันพูดก่อนไม่ได้...”
“มีอะไรต้องพูดอีก เมื่อวานก็พูดหมดแล้วไม่ใช่เหรอ -_-”
“ไม่ใช่นะ! เมื่อวานนี้ฉันไม่รู้เรื่องอะไร แต่ก็ตี๊ต่างเอาเองว่านายเป็นคนผิด ฉันแค่...แค่อยากจะมาขอโทษนาย ฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆ ที่ต่อว่านายแบบนั้น”
ฉันก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานฉันก็ยิ่งละอายใจ แต่ที่มากกว่าความละอายใจคือความอับอายที่ด่าผิดคน T^T
“แน่นอน เธอควรขอโทษ เพราะแค่วันแรกที่เจอกันเธอก็เอาบะหมี่ร้อนๆ มาราดหัวฉัน แถมยังหัวหมอเก็บค่าบะหมี่ไปตั้งหลายพัน พอมาเมื่อวาน เธอก็ตบฉันและด่าราวกับฉันไปฆ่าญาติฝ่ายไหนของเธอมา ไม่มีอะไรสมควรมากไปกว่าการขอโทษฉันอีกแล้ว -_-“
อูยย ~___~ พูดมาแต่ละคำทำเอาเสียวสันหลังวาบเลย นี่ฉันแย่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ T^T
“ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันก็เลยตั้งใจจะมาขอโทษนายนี่ไง แล้วก็จะมาขอบคุณนายด้วยที่ช่วยแม่ฉันกับชาวบ้านแถวนั้นไว้ ให้อภัยฉันเถอะนะ T/T”
ฉันพนมมือขอร้องเขา แต่ฟอลคอนกลับตีหน้านิ่งไม่สนใจฉันที่แทบจะก้มลงกราบเขาเลยสักนิด แง้! ไอ้คนเย็นชา ไอ้ใจร้าย ฮือๆๆ
“ไม่จำเป็น มันแค่เรื่องบังเอิญต่างหาก ถ้ารู้ว่าเธอเป็นลูกสาวคุณป้าคนนั้นฉันคงไม่ช่วย -_-“
งั้นฉันก็โชคดีสินะที่ได้เกิดเป็นลูกสาวคุณแม่น่ะ =_=!
“นี่ตกลงนายจะไม่ยกโทษให้ฉันใช่มั้ย T^T”
“ให้ฉันเอาบะหมี่ราดหัวเธอกลับ แล้วก็ตบหน้าเธอคืนก่อนสิ ฉันถึงจะพิจารณาอีกครั้งหนึ่งว่าจะยกโทษให้ดีมั้ย -_-”
เวรแล้วไง =____=;;;
“ไม่มีวิธีพิจารณาแบบอื่นแล้วเหรอ TOT”
“มี”
“อะไรล่ะ *-*”
“ให้ลูกน้องของฉันที่นี่ทุกคนรุมกระทืบเธอ ไม่งั้นฉันไม่หายแค้น”
“ข้อหนึ่งเปอร์เซ็นต์ตายมีน้อยกว่าโขเลย TOT”
ฟอลคอนแสยะยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าก่อนจะลงมือรดน้ำต้นไม้ต่อ นี่ฉันมันไม่มีดีให้เขามองหน้าบ้างเลยหรือไง ตั้งแต่เดินเข้ามา เขามองหน้าฉันแค่ครั้งเดียวเองนะ แถมแค่ 0.01 วินาทีเองด้วย T^T
“นี่...มีข้อสามอีกมั้ย”
“.....”
“อีกสักข้อเถอะนะๆๆๆ”
“ฉันว่าเธอกลับไปดีกว่า เพราะฉันเริ่มจะรำคาญเธอแล้ว -_-”
“ไม่! จนกว่านายจะยกโทษให้ หรือไม่ก็บอกข้อสามเพิ่มมาอีกหนึ่งข้อ”
“แน่ใจเหรอว่าอยากรู้ข้อสาม”
“แน่!”
“ได้...ข้อสามคือ ไปตบหน้าไอ้ทาเฟลพร้อมกับถ่ายรูปตอนที่เธอตบหน้ามันมาให้ฉันดูด้วย -_-“
เชื่อแล้วว่าสองคนนี้เกลียดกันลงตับจริงๆ =___=!!!
“มีข้อสี่อีกมั้ย”
“รีบๆ ออกไปก่อนที่ฉันจะจับเธอโยนลงจากดาดฟ้า!!!”
“แต่ว่า...สามข้อที่นายบอกมาฉันก็เกือบตายทั้งสามข้อเลยนะ ไม่สิ...เผลอๆ อาจมีบางข้อที่ถึงตาย TOT”
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน แค่นั้นแหละ กลับไปซะ!”
“ฟอล...”
“ฉันนับได้แค่หนึ่งเท่านั้นนะ กลับไปเดี๋ยวนี้!!!”
โดยไม่ต้องให้เขาพูดย้ำอีกครั้ง ฉันรีบเปิดประตูดาดฟ้าแล้ววิ่งจู๊ดลงไปข้างล่างทันที แววตาเกรี้ยวกราดของฟอลคอนเมื่อกี้น่ากลัวมากเลย เหมือนเขาพร้อมที่จะฆ่าฉันเต็มที่ TOT
แล้วแบบนี้...ฉันจะเลือกข้อไหนดีล่ะเนี่ย T^T!!!
- Writer
