ยังไงก็ต้องไป และ...
ยังไงก็ต้องบอก
ธารณ์ธรรศตัดสินใจกับตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะส่งเสียงเรียกเด็ก ๆ อีกครั้ง เมื่อถึงเวลาต้องบอกเล่าให้เด็ก ๆ ได้รับรู้ “ยี่หวา ยาหยีคะ มานั่งตักพ่อจ๋าได้มั้ยคะ พ่อจ๋ามีเรื่องจะพูดด้วย”
“ได้ค่ะ” ยัยหนูแฝดส่งเสียงตอบมาพร้อมกันพร้อมกับเอาคุณหมีไปกอดไว้คนละตัวและมานั่งลงบนตักคนเป็นพ่อคนละข้างอย่างว่าง่าย
ธารณ์ธรรศมองดูท่าทีน่ารักนั้นของลูก ๆ ก่อนจะต้องตัดสินใจพูดออกไปในสิ่งที่จำเป็นต้องพูด “คุณหมีสองตัวนี้เป็นตัวแทนของพ่อจ๋าเวลาที่พ่อจ๋าไม่อยู่นะคะ ให้น้องรู้ไว้ว่าพ่อจ๋าอยู่กับหนูสองคนตลอด”
“พ่อจ๋าจาไม่ยุกับพวกเยาเหยอคะ” หนูน้อยยี่หวายังคงเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้เร็วกว่าแฝดน้อง คำถามที่ถูกส่งมาไม่เพียงบ่งบอกว่ารู้ความ แต่สายตาที่ตามมาด้วยทำให้คนเป็นพ่อแทบจะพูดไม่ออก แม้แต่ผู้กำกับทวีที่อยู่ไม่ไกลก็ยังนึกเห็นใจหลานสาว
“พ่อจ๋าจาปายหนาย” แฝดพี่ถามมา มีหรือแฝดน้อง
