คุณยายธารทิพย์ของเด็ก ๆ ตาโตแทบจะเป็นไข่ห่านเมื่อได้พบเจอกับสภาพของลูก ๆ และหลาน ๆ ที่เปียกปอนกันไปทั้งตัวก่อนที่แขนสองข้างจะเท้าสะเอวตีหน้าดุโดยอัตโนมัติ
“นี่มันอะไรกัน ทำไมเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำกันแบบนี้!!!”
“ก็...”
“ยัยธาราตัวแสบนี่ล่ะครับเริ่มก่อน” ธารณ์ธรรศชิงพูดก่อนทันที แต่ไอ้เรื่องทำนองนี้ก็เกิดขึ้นบ่อย ๆ ตอนยังเด็ก ชายหนุ่มฟ้องว่าคนน้องเริ่มก่อนแล้วก็รู้สึกหวั่น ๆ อยู่ในใจ...ไม้หวายของแม่ โดนทีไรเจ็บแสบทุกที
“ใช่ที่ไหนกัน ธีร์คะแม่ ธีร์เริ่มก่อน” ไม่ใช่แค่แฝดพี่ที่หวั่นใจ แฝดน้องเองก็ไม่ต่างกัน แต่ถึงอย่างนั้น คนเริ่มก็ต้องโดนมากกว่า...เธอจะไม่เป็นคนเริ่มเด็ดขาด
“แกนั่นแหละ”
“แกอะแหละเริ่ม”
แฝดใหญ่เกี่ยงกันเบา ๆ ก่อนจะสงบเงียบเมื่อถูกสายตาของแม่ส่งมาให้ ส่วนแฝดเล็กนั้นมองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนจะส่งเสียงขึ้น
“ยาหยีเป็นกองเชียร์ โดนยูกหย่ง”
“ยี่หวาก็โดนยูกหย่ง”
คุณนายธารท
