“ปะป๊าเป็นอาไย” เด็กชายปรเมศร์แทรกเสียงถามขึ้น ทำเอาคนหัวเสียเพราะถูกน้องสาวขู่แบล็กเมล์ต้องรีบปรับอารมณ์ไม่ให้โมโหให้เด็ก ๆ ได้เห็น
“ไม่เป็นไรครับลูก ปะป๊าไม่ได้เป็นอะไร...แม่มีนมาพอดี งั้นเราไปโรงเรียนกันดีกว่า”
“ปะ ไปโรงเรียนกันดีกว่าเด็ก ๆ”
“ปายกัน/ ปายกัน” เด็ก ๆ ตอบรับอย่างพร้อมเพียงก่อนจะเปิดคอนเสิร์ตขนาดย่อม ๆ เมื่อปะป๊าหนุ่มเปิดเพลงให้ ถึงแม้ว่าเพลงที่เปิดจะเป็นเพลงมาร์ชราชนาวี แต่เด็ก ๆ กลับร้องกันได้อย่างไม่เบื่อหน่าย ทั้งยังโยกตัวไปมาตามจังหวะอย่างสนุกสนาน
ก็นะ ลูกทหารเรือก็ต้องแบบนี้แหละ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ ขมวดคิ้วตลอดเลย” มนณิชาที่เห็นสารถีหนุ่มหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอดส่งเสียงถามขึ้นไม่เบานัก ก่อนที่สายตาจะหันไปดูเด็ก ๆ เพื่อไม่ให้ตาหนูและยัยหนูโยกตัวจนเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น
คนหน้านิ่วคิ้วขมวดจำต้องคลายความตึงเครียดทันทีเมื่อหญิงสาวจับได้ ก่อนจะเอ่ยบอกราวกับไม่มีเรื่องอ
