ขณะเดียวกัน...
ประตูหลังบ้านที่ถูกเปิดเข้ามาแล้วแต่ยังไม่ได้ปิดค้างอยู่อย่างนั้น ใช้เวลาทำงานให้ลืมเรื่องชวนเครียดอยู่นานในที่สุดณรชญาตัดสินใจมาที่บ้านของแม่บุญธรรมตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูก ๆ เธอมาทันได้ยินการพูดคุยของธารณ์ธารากับยัยหนูแฝดพอดิบพอดี
ใจคนเป็นแม่ย่อมรู้สึกหวั่นไหวในตอนที่ได้ยินลูก ๆ พูดว่าชอบผู้เป็นพ่อ เธอเคยได้ยินยัยหนูแฝดพูดว่าคุณลุงเธียรใจดี ชอบลุงเธียร หรือแม้แต่บอกว่าชอบลุงวี แต่คำว่าชอบที่เคยได้ยินไม่เท่ากับคำว่าชอบที่มีให้กับคุณลุงตัวที เธอจับน้ำเสียงเด็ก ๆ ได้ว่ายัยหนูแฝดชอบคนคนนั้นมากจริง ๆ
นี่สินะสายใยของสายเลือดเดียวกัน นี่สินะที่เขาพูดเอาไว้ว่าเธอไม่อาจตัดสายใยพ่อลูกได้ ต่อให้หลีกเลี่ยงจะพูดแค่ไหนก็ตาม...คงต้องยอมรับตามความจริงเพื่อเด็ก ๆ ซะแล้วสิ
“อ้าวณิช งานเสร็จแล้วเหรอลูก” ไม่ทันจะได้สติดีเจ้าของบ้านก็หันมาเห็นเข้าพอดี ณรชญาไม่มีโอกาสให้ล่าถอยกลับไปตั้งหลัก
