“ราม” ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันลุกขึ้นดีเลยท่อนแขนก็ถูกฝ่ามืออุ่นร้อนคว้าไว้จนเซล้มลงบนเตียง รามตวัดท่อนแขนโอบรอบคอฉันไว้และเกี่ยวลงไปจนใบหน้าของเราสองคนชนกัน “อะไร?”
ใกล้แบบนี้... รามทำหน้าเซ็กซี่แบบนี้เวลาป่วย ริมฝีปากแดงคล้ำที่เยียดตรง ไหนจะดวงตาคมที่ปรือแต่ทว่ากลับทำให้หัวใจของฉันสั่นไหวจนแทบจะไปไม่เป็น
“เช็ดตัว”
“ถ้าเช็ด ต้องกินออกไปกินข้าวกินยา ตกลงไหม?” คนอย่างรามเกียรติ์ต้องมีข้อต่อรองจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงนอนซมเป็นไข้อยู่แบบนี้ อีกอย่างเขาไม่เคยไปหาหมอแม้ว่าตัวเองจะป่วยหนักแค่ไหนและบอกกับฉันมาแค่ว่า
‘ให้ร่างกายรักษาตัวเอง’
ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน? คิดว่าร่างกายจะรักษาตัวเองได้อย่างที่บอกงั้นเหรอ ตลกสิ้นดี
รามยินยอมให้ฉันเช็ดตัวให้อย่างดี มองแผ่นหลังกว้างที่มีรอยสักคุ้นตาจึงใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กสีเขียวเข้มลากไล้จากด้านบนลงล่างและถอนหายใจออกมา
“เป็นอะไร?” หันมามองฉันด้
