“มัดช่วยค่ะพี่เอ็ม”
“ขอบคุณครับ”
มองยัยเพื่อนสนิทที่รีบวิ่งไปช่วยพี่เอ็มถือถาดผักและกะละมังใส่หมู ตอนนี้เราสามคนออกมานั่งเล่นที่หน้าบ้านในเวลาพลบค่ำและเตรียมที่จะกินหมูกระทะกันไง
“ทำหน้าบูดเชียว ทะเลาะกับมันอีกน่ะสิ”
“รู้ดีจริงนะ” พี่เอ็มเอาตะเกียบตีที่ศีรษะจนต้องเอามือลูบไปมา ก่อนจะมองหมูที่ย่างส่งกลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอ อันที่จริงวันนี้เป็นหยุดพี่เอ็มก็เกิดฮึดอะไรขึ้นมาไม่รู้บอกว่าอยากกินหมูกระทะจากนั้นก็ไปซื้อของมาทำกิน จังหวะที่มัดหมี่มาที่บ้านเพื่อคุยเรื่องพรีเซนต์งานพรุ่งนี้ก็เลยชวนกินด้วยกันซะเลย
‘ใครขโมยมะม่วงบ้านฉันห๊ะ!’
‘แอล...’
‘ผมเอง’
สายตาของฉันหันไปมองคนข้างกายที่แม้จะมีสีหน้าเรียบนิ่งทว่าเขากลับยอมรับผิดแทนฉันที่ขึ้นไปปีนเก็บมะม่วงของข้างบ้านที่กำลังยืนเท้าเอว ทำหน้าเหมือนยักษ์ขมูขีพร้อมไม้เรียวที่ถือไว้เพื่อฟาดคนที่บังอาจขโมยมะม่วงลูกโตกำลังสุกได้ที่
‘คุณรามเองเหรอ
