“ก็ยังคงหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครับ” รับกระเป๋ามาไว้กับตัวก่อนจะสบตากับพี่เอ็มที่ถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบายใจ “จะไปหาแอลก็ได้นะครับ”
“ได้เหรอ?”
“ครับ” บอกที่อยู่คอนโดให้พี่เอ็ม จากนั้นเราสองคนก็แยกกันผมกลับไปที่บ้านเพราะว่าแม่กับพ่อโทรตามอยากจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
“หนูแอลเป็นยังไงบ้างรามเกียรติ์?” พ่อที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องรับแขกถามขึ้น พร้อมกับแม่ของผมที่นั่งอยู่ข้างกันจับบ่าผมไว้ด้วยสีหน้าที่สงสารแอลจับใจ
“ยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ครับ”
“เลวที่สุด แล้วอาจารย์คนนั้นเป็นยังไงบ้างลูก” สบตากับแม่ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“มันติดคุกอยู่ครับ”
“โล่งอก”
“มันเคยทำแบบนี้กับนักศึกษาหลายๆ คน แต่ก็โดนสั่งย้ายมาที่นี่และทำร้ายแอล” พอพูดถึงเรื่องนี้ผมก็โมโหขึ้นมาอีก แม้ว่ามันจะอยู่คุกไปแล้วและคงจะออกมายาก แต่ถ้ามันออกมาได้มันจะทำแบบนี้กับคนอื่นหรือเปล่า? นี่คือคำถามที่ผมนึกคิด
