ขณะกำลังไขประตูเข้าบ้านรถของรามก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าโรงจอดรถซึ่งพี่เอ็มยังไม่กลับมา ร่างสูงก็เดินมาซ้อนทับด้านหลังเมื่อประตูเปิดขึ้นเขาก็เดินนำเข้าไปข้างในพลางกวาดสายตามองและทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา “กินอะไรไหม?”
“อือ”
“ข้าวผัดนะ” วางกระเป๋าลงและวางถุงรองเท้าไว้ชั้นวาง รามก็จับจ้องมองฉันอยู่ “ไม่ต้องห่วงใส่อยู่แล้ว”
“ผ่อนอีกกี่ปีถึงจะหลุด” ถามถึงบ้านที่พี่เอ็มกับฉันช่วยกันผ่อนให้มันเป็นของพวกเราสองคน ฉันก็เท้าเอวทำหน้านึกคิดรู้สึกว่าพี่เอ็มจะบอกว่าเหลืออีกกี่ปีนะ
“น่าจะ 7-8 ปี”
“ซื้อให้”
“ไม่ต้อง” รีบห้ามเพราะถ้าหากรามซื้อบ้านหลังนี้ให้ เดาว่าพี่เอ็มคงจะรีบขนของออกจากบ้านหลังนี้แน่ “เลิกอวดรวยกับฉันสักทีเหอะนะ กราบล่ะ”
“มีผัวรวยจะกลัวอะไร”
“รู้ว่าผัวรวย” ใช้น้ำเสียงแดกดันรามก่อนจะดึงชายเสื้อนักศึกษาออก “แต่ถ้านายให้ฉันมากกว่านี้ ฉันไม่มีปัญญาหามาคืนหรอก”
“ฉันไม่ได้จะเอาเงินคืน”
“...”
