บ้านของแอลเงียบสงบผมจึงลงไปกดกริ่งรัวๆ สายตาก็มองไปยังโรงรถซึ่งไม่มีรถของพี่เอ็มจอดอยู่ ไฟในบ้านเปิดพร้อมกับร่างบอบบางที่สวมชุดนอนลายหมีกางเกงขายาวเดินงัวเงียมาที่ประตู พอเห็นผมเธอก็ตกใจรีบเปิดประตูให้ทันที
“ราม มีอะไรหรือเปล่าทำไมมาป่านนี้อะ” ผมไม่พูดอะไรก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาชูให้เธอดู แต่ไอ้เทียนก็แคปแค่ภาพไม่ได้เอาแคปชั่นมันมาด้วย
“นี่อะไร?” แอลยกนิ้วขยี้ตาตัวเองพอได้จ้องมือถือของผมจริงๆ ดวงตากลมก็เบิกกว้างขึ้น
“คือ...”
“อะไร!” ตะคอกแอลอย่างแรงจนเธอสะดุ้งตกใจ ตอนนี้ผมไม่สนแม้กระทั่งว่าแอลจะรู้สึกยังไง สิ่งที่ผมอยากรู้คือเธอไปรู้จักกับไอ้เชนได้ยังไงต่างหาก “ไปรู้จักกับมันได้ยังไง”
“หมายถึงใคร?”
“ไอ้เชน” ขมวดคิ้วไม่เข้าใจจนผมสูดลมหายใจเข้าเพื่อระงับอารมณ์ที่อยากจะจับเธอเขย่าแรงๆ เพื่อให้ได้คำตอบที่หวัง “มันกับฉัน ไม่ถูกกัน”
“ราเชนเป็นเพื่อนฉัน”
“เลิกยุ่งกับมันซะ” บังคับให้แอลหยุด
