“คงเป็นจริงเหมือนที่ฮันนี่พูด ถ้าเราไม่ชวนพ่อกับแม่ไปทำบุญ ท่านทั้งสองก็ไม่ต้องตาย”
นวินดาพึมพำเสียงสั่นเครือ ไม่ใช่แค่เพียงเมขลาเท่านั้นที่โทษว่าเป็นความผิดของเธอ ตัวหญิงสาวเองก็โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุให้ต้องสูญเสียบุพการีทั้งสองไปพร้อมๆ กันอย่างไม่มีวันกลับ
น้ำเสียงสั่นเครือที่กล่าวโทษตัวเองได้ยินถึงหูของผู้เป็นป้าซึ่งเดินมาหานวินดาพอดี ก็ได้วางมือบนบ่าเล็กพร้อมกับเอ่ยปลอบหลานสาวด้วย
“วินด้าอย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดของวินด้า แต่เป็นเพราะพ่อกับแม่ของวินด้าหมดบุญหมดกรรมเพียงเท่านั้น ท่านทั้งสองจึงได้จากพวกเราไป”
“แต่วินด้าก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีค่ะ ป้าพร และฮันนี่ก็เกลียดวินด้าจนไม่คิดว่าวินด้าเป็นพี่ของเธอแล้ว” คำปลอบของป้ากนกพรไม่ได้ทำให้นวินดารู้สึกคลายความผิดลงแม้แต่นิดเดียว
กนกพรผู้เป็นป้าทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ กับหลานสาว เอ่ยพูดถึงความจริงที่นวินดาไม่เคยยอมรับว่าน้องสาวฝาแฝดไ
