แทนที่จะเชื่อในคำพูดของนวินดา คาลมิลกลับแสยะยิ้มเยาะตรงมุมปาก เค้นเสียงถากถางกลับว่า
“อย่ามาสำออย คุณเคยใช้มุกนี้กับผมแล้ว แกล้งทำเป็นสะดุดล้ม ร้องโอดโอยว่าข้อเท้าแพลง ตอนนั้นผมก็เป็นผู้ชายโง่ที่ไม่รู้แผนของคุณ คิดว่าคุณเจ็บเท้าจริงๆ จนต้องวิ่งเต้นหายา หาน้ำแข็งมาให้คุณประคบข้อเท้า แต่เปล่าเลย...คุณไม่ได้สะดุดล้มแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดมันเป็นการเล่นละครเพื่อเรียกร้องความสงสารและความเห็นใจจากผม แต่บอกไว้เลยว่า ผมไม่มีทางเป็นคนโง่เป็นครั้งที่สองอีก ลุกขึ้น! เมขลา กลับไปทำงานของคุณต่อเดี๋ยวนี้”
คาลมิลไม่มอบความเมตตาให้กับนวินดา ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้ร่างบาง จากนั้นก็สอดมือเข้าใต้รักแร้ก่อนจะดึงร่างบางให้ลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บจากหญิงสาว
“โอ๊ยย...ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ...”
นวินดาร้องลั่น เจ็บทั้งตรงข้อเท้าที่เริ่มบวมขึ้นมาทันตาเห็น เจ็บทั้งตรงใต้รักแร้ที่ถูกฝ่ามือใหญ่
