"วันนี้ไม่ให้ผมไปตามคุณทับทิมเหรอครับ" เสียงกนต์ธรเอ่ยถามเจ้านายตัวเองที่นั่งอยู่ เจย์เดนที่ได้ยินแบบนั้นก็แสยะยิ้ม
"ไม่ต้อง"
"..." ลูกน้องคนสนิทก็นิ่งแสดงสีหน้าแปลกใจ ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงทุ้มก็เอ่ยต่อ
"เมื่อวานฉันทบต้นทบดอกให้ไอ้นั่นกับยัยนั่นไป วันนี้น่าจะช้ำพอควร ปล่อยให้พักไปแหละ ดีแล้ว หึ" มาเฟียร้ายยกยิ้มเอ่ยก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารมากมายที่อยู่ตรงหน้าต่อ ขณะที่กนต์ธรเองก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปบางอย่างของคนเป็นเจ้านาย เพราะโดยปกติแล้ว ถึงจะทำผู้หญิงคนไหนช้ำแค่ไหน เจย์เดนก็ไม่ได้ดูสนใจแบบนี้ ไหนจะให้สาวใช้เอาของว่างไปให้อีก...
"มองอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่เอาแต่ยืนจ้องมองมายังตัวเอง กนต์ธรที่ได้ยินก็สะดุ้งได้สติ
"ปละ...เปล่าครับ" ชายหนุ่มก้มหน้าตอบกลับ ทำให้เจย์เดนไม่ว่าอะไรหันกลับไปสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าต่อ กระทั่งเวลาผ่านไปได้พักใหญ่
ครืดดด ~
โทรศัพท์ที
