ตอนที่ 8 แอบมอง
1110 Words
ตอนที่ 8 แอบมอง
#ณะ คฤหาสน์ อัศวภัชรกุล
"พี่ราม ไปยืนทำอะไรตรงนั้นค่ะ" หนูนิดเอ่ยถามพี่ชายของเธอ เพราะเหมือนเธอจะได้ยินเสียงรถของพี่ชายขับเข้ามาในบ้านซักพักแล้ว แต่กลับไม่เห็นเจ้าของรถเข้าบ้านซักที เธอเลยเดินออกมาดู
รามสูรหันไปตามเสียงเรียกของน้องสาว แต่ไม่ได้ตอบคำถามของน้องสาว เขาเลือกที่จะเดินเข้าบ้านแทน
"ตาราม~ มาแล้วเหรอลูก มาๆ มานั่งก่อน" ทันทีที่เห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ณดาจึงเอ่ยทักด้วยความดีใจเพราะลูกชายของเธอไม่ค่อยได้กลับบ้าน จะอยู่คอนโดซะส่วนใหญ่ วันไหนที่ลูกชายเธอกลับบ้าน เธอมักจะมีความสุขเป็นพิเศษเพราะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
"กลับบ้านได้แล้วเหรอไอลูกชาย คราวนี้หายหน้าหายตาไปเป็นเดือนเลยนะ" โรมันประมุขของบ้านเอ่ยทักทายเมื่อเห็นลูกชายคนโตของเขาเดินเข้ามาในบ้านตามประสาพ่อลูก
"ครับ" รามสูรตอบกลับบิดาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง ทุกคนในบ้านต่างรู้กันดีว่าเป็นเรื่องปกติของเขาที่เขามักจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ใดๆต่อคนรอบข้าง แม้กระทั่งคนในครอบครัว
เวลาต่อมา
"ทานเยอะๆนะลูก แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ" ณดาพูดกับลูกชายที่นั่งอีกฝั่งของโต๊ะอาหารตรงข้ามกับเธอ
"ที่บริษัทเป็นไงบาง เห็นว่าช่วงนี้งานเยอะเหรอ" โรมันเอ่ยถามลูกชายถึงเรื่องบริษัทของครอบครัวที่เขาได้วางมือไปแล้ว และแต่งตั้งให้ลูกชายคนโตของบ้านอย่างรามสูรรับตำแหน่งประธานบริษัทแทนเขาตั้งแต่อายุยี่สิบห้า
"ครับ" รามสรูตอบกลับบิดาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง
"เฮ้อ~ ตารามเหมือนคุณตอนหนุ่มๆเลยนะคะ" ณดาหันไปพูดกับสามีของเธอด้วยความหนักใจที่ลูกชายถอดแบบความเย็นชาจากพ่อมาเลย แต่ดูเหมือนลูกชายของเธอจะมีอาการหนักกว่า
"เดี๋ยวพอพี่รามมีครอบครัว มีภรรยาที่แสนสวยเหมือนคุณแม่ พี่รามก็จะพูดเยอะขึ้นเหมือนคุณพ่อตอนนี้ไงคะ" หนูนิดลูกสาวคนเดียวของบ้านเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มหวาน ท่าทางดูเรียบนิ่งตามแบบฉบับสาวเรียบร้อย
"แฟนซักคนแม่ยังไม่เคยเห็น กว่าจะรอให้พี่ชายหนูมีภรรยามีครอบครัว แม่คงแก่ เลี้ยงหลานไม่ไหวกันพอดี" ณดาเอ่ยพูดกับลูกสาว แต่ปลายตาไปมองลูกชายที่เอาแต่ทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เพราะลูกชายของเธออายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ควรจะมีครอบครัวได้แล้ว แต่นี่อะไร แฟนซักคนเธอยังไม่เคยเห็น
"เดี๋ยวก็มีเองค่ะ คนของใจเมื่อถึงเวลามันก็จะมาเอง...ใช่มั้ยคะพี่ราม" หนูนิดเอ่ยขึ้น แล้วหันไปพูดกับพี่ชาย เพราะเธอมีลางสังหรณ์ว่าจะได้พี่สะใภ้เร็วๆนี้ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่ถึงมีลางสังหรณ์แบบนี้ขึ้นมา
จากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารภายในคฤหาสน์ก็อบอวนไปด้วยความสุขของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดา เพราะวันนี้คนในครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา คนเป็นแม่อย่างเธอจึงมีความสุขเป็นพิเศษ
เวลาต่อมา
อีกด้าน
"น้ำ~ ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก" สุณีเอ่ยเรียกลูกสาว เพราะตั้งแต่กลับมาจากตามหาเจ้าเสือ ลูกสาวของเธอก็อยู่แต่บนห้องไม่ยอมลงมากินข้าวกินปลา ทั้งที่ปกติเป็นเด็กกินเก่งจนแม่อย่างเธอไม่เคยต้องตามในเวลาอาหารเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับผิดปกติ
"ขอโทษค่ะ หนูดูซีรี่ย์เพลินไปหน่อย" น้ำหอมเอ่ยอ้างออกไป หลังจากที่ลงมาจากห้องแล้ว
ที่จริงเธอไม่ได้ดูซีรี่ย์จนเพลินหรอก แต่ที่เธอบอกกับผู้เป็นแม่ไปแบบนั้นเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงเหมือนกัน เธอมัวแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นหลังจากกลับมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงไม่ยอมหยุด ยามที่คิดถึงเรื่องที่คนตัวโตเรียกชื่อเธอ แถมยังเอาหน้ามาใกล้จนจมูกเขาและจมูกของเธอแทบจะชนกัน พอเธอได้ยินเสียงผู้เป็นแม่เรียกจึงทำให้เธอได้สติตื่นจากความคิดและรีบลงมาตามเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ทันที
"อย่ามัวแต่ดูซีรี่ย์มากนะลูก มหาลัยใกล้จะเปิดแล้วหนิ เตรียมตัวที่จะเป็นสาวมหาลัยหรือยังจ๊ะ คนสวยของน้า" โรสเอ่ยเตือนอย่างไม่จริงจัง ประโยคหลังเธอถามหลานสาว
"ตอนนี้หนูพร้อมที่จะเป็นสาวมหาลัยแล้วค่ะน้าโรส" น้ำหอมเอ่ยตอบน้าสาวด้วยรอยยิ้มและท่าทางสดใส
เวลาต่อมา
หลังจากทานข้าวเสร็จ น้ำหอมก็ขอตัวขึ้นห้องแล้วทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ ก็เตรียมที่จะเข้านอนแต่ก่อนที่จะนอน เธอก็หันไปเห็นกีต้าร์ของเธอที่เอามาด้วยตอนย้ายบ้าน เธอเดินไปหยิบมันแล้วเดินไปนั่งตรงระเบียงห้อง และดีดมันเล่นเป็นเพลงเบาๆ แต่เธอแค่ดีดเล่นเป็นเพลงเฉยๆ ไม่ได้เปล่งเสียงร้องควบคู่เพราะเธออยากได้ยินแค่เสียงกีต้าร์ที่เธอเล่น เธอมักจะชอบเล่นกีต้าร์แบบนี้เป็นประจำตั้งแต่อยู่ที่ต่างจังหวัดแล้ว เมื่อดีดกีต้าร์เล่นไปเรื่อยๆได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีใครมองเธออยู่มุมใดมุมหนึ่ง เธอไม่ได้คิดไปเองแต่เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เธอจึงคิดไปในทางลี้ลับถึงสิ่งที่เธออาจจะมองไม่เห็นแต่เธอรู้สึกได้ คิดได้ดั่งนั้นเธอจึงหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นอะไร เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูและผ้าม่านริมระเบียงอย่างรีบร้อนแล้วเข้านอนทันที
" หึ " เป็นเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอของใครคนหนึ่ง ที่อยู่มุมใดมุมหนึ่งภายในห้องนอนของคฤหาสน์หลังใหญ่
ทุกอิริยาบถของเด็กสาว ตกอยู่ในสายตาเจ้าของเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอนั้น และไม่รู้ว่าเขาแอบมองเธออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร...
#จะเป็น คนพี่ หรือ ปล่าวน๊าา~ ที่แอบมองคนน้อง จนทำให้น้องกลัว อิอิ
- Writer
