หนึ่งอาทิตย์ที่กลับมาพักผ่อน แต่มันตรงกันข้ามมาก เพราะร่างกายเธอถูกเจ้าของเหมืองเอาเปรียบตลอดเวลาที่มีโอกาส เขาทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัว วันนี้แหละ เธอจะไปกรุงเทพฯ แล้ว จะไปทำงานไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยู่ที่นี่เธอก็เป็นแค่เพียงของเล่นใกล้มือของเขาเท่านั้นเอง
“คะ พี่โอม” เธอล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดรับสายระหว่างนั่งรอเวลารถที่สถานีขนส่งออก ซึ่งก็เหลือแค่ยี่สิบนาทีก็จะได้ขึ้นรถแล้ว
“กลับถึงกรุงเทพกี่โมงครับ ให้พี่ไปรอรับกลับที่ห้องพักไหมรุ้ง”
โอมเอ่ยกรอกเสียงมาในสาย และเรื่องผู้ชายที่คุยสายกับเขาวันนั้น เขาก็ได้ถามหญิงสาวแล้ว เธอบอกว่าเป็นเสียงของเพื่อนสมัยเด็กที่ชอบแกล้งเธอเท่านั้นเอง และเขาก็เลือกที่จะเชื่อใกล้รุ้ง เพราะสงสัยไปก็มีแต่จะทำให้เขากลัดกลุ้มกังวลใจเอง จึงเลือกเชื่อที่รุ่นน้องคนสวยพูด
“ไม่เป็นไรค่ะพี่โอม รุ้งนั่งรถกลับหอพักเองได้ค่ะ” เธอบอกชายหนุ่ม
“งั้นก็เดินทางปลอ
