บทส่งท้าย
ฮ่องเต้เจี้ยนหยางใช้เวลาว่างในยามสายของวันหนึ่ง เพื่อนัดพบสหายคู่ใจและฮูหยินของเขา
“อี้หลง เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่ที่จะออกมาอยู่นอกวัง และทำการค้าแทนการรับใช้บ้านเมือง”
“เป็นเช่นนั้นฮ่องเต้ ข้ารอเวลานี้มานาน อีกอย่างโม่อินหลี ยามนี้เป็นที่พอพระทัยของฝ่าบาท เขาคือกำลังของท่านในยามนี้ มิใช่หรือ”
“ฮ่า ๆ ๆ หากเป็นสมัยก่อน ข้าคงไม่มีทางยอม แต่ยามนี้เจ้ากำลังจะเป็นบิดาคน ข้าย่อมต้องให้เจ้าได้ดูแลครอบครัวสักพัก”
“หมายความว่าอย่างไรฝ่าบาท”
“เราใจกว้างพอ ให้เจ้าได้พักสักสองสามปีจะเป็นอันใด และเรายังมีข้อเสนอให้เจ้ากับฮูหยินด้วย” หยวนเจิ้ยนหยางกล่าวอย่างอารมณ์ดี แล้วเอ่ยต่อ “ตลาดทางทิศอุดร เป็นโรงละครเดิม และเห็นว่าเจ้ากำลังปรับปรุงขึ้นมาใหม่ อีกทั้งจางฮูหยิน ประสงค์อยากทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ ด้วยใช่หรือไม่”
โม่เยี่ยเยี่ยยิ้มรับคำของฮ่องเต้เจี้ยนหยาง
“ตั้งแต่เล็ก หม่อมฉันทำการค้า
