ฉันกุมขมับกว่าหนักกว่าเดิม ฉันก็พอจะเข้าใจมันสมองของจุนนิดหน่อยน่ะ เขาดูเป็นพวกทำทุกอย่างบนเหตุและผล ทุกเรื่องที่พูดต้องมีที่มาที่ไป มีความชัดเจน แต่แบบบางทีฉันก็แค่อยากได้ฟีลลิ่งเล็กๆ ไม่ใช่ใบ Certificate ยืนยันการจบหลักสูตรบ้าบออะไรของเขาปะวะ!
“มีอย่างอื่นอีกนะที่เป็นรูปธรรม” ฉันว่าก่อนจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้... ทอดสายตามองจุนเล็กน้อย พอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองจะบอกก็เขินขึ้นมา
“อะไรครับ?” คนตัวสูงทำท่าสนอกสนใจ เหมือนสงสัยว่าจะมีอะไรมาลบล้างความน่าเชื่อถือที่เขาพยายามนำเสนอได้ ฉันยกมือขึ้นเกาคิ้ว แล้วเบี่ยงสายตาไปทางอื่น
“เวลาคนเรากลัว เราไม่ได้อยากจะเห็นกระดาษแผ่นนึงหรอก เราอยากให้ใครสักคนมากอดหรืออยู่ข้างๆ มากกว่า มันช่วยได้มากกว่าเยอะเลยนะ” ฉันว่าไปแล้วก็เขินไป ไม่รู้การพูดแบบนี้จะเป็นการเปิดทางรึเปล่า... จุนเงียบทำให้ฉันค่อยๆ เบี่ยงสายตากลับไปมองเขาที่ยืนมองฉันนิ่งๆ แล้วยิ้มเล็กๆ
หล่อเ
