เขาพิมพ์ตอบกลับมาแต่ฉันไม่เชื่อ เขาต้องคิดจะเขียนมายแมปให้ฉันดูจริงๆ แน่
Jun’Perepat : เขียนให้ผมรึยังครับ
เจนไง จะใครล่ะ: ขี้เกียจเขียนจัง จุนถามแล้วเราตอบไม่ได้เหรอ
Jun’Perepat : พิมพ์ในคอมก็ได้ครับ
เจนไง จะใครล่ะ: ม่ายยยยยยยย
ฉันพิมพ์ไปยาวๆ ทำไมฉันจะต้องมานั่งพิมพ์ประวัติและใส่ความชอบไม่ชอบ เหมือนพอร์ตฟอลิโอสมัครงานให้เขาด้วย แค่ถามฉันก็ตอบ ง่ายๆ ไม่เห็นต้องจริงจังอะไรเบอร์นั้นเลย คนเราเรียนรู้กันน่ะ ก็ต้องคุยกัน สื่อสารกันด้วยใจสิ
เจนไง จะใครล่ะ: คนเราศึกษาดูใจกันก็ต้องสื่อสารกันด้วยใจสิ มาทำเป็นรายงานแบบนี้ได้ไงล่ะ
เจนไง จะใครล่ะ: อยากรู้อะไรก็ถามมาเลย จะพิมพ์ตอบ
ฉันบอกเขาอย่างนั้น อันที่จริงแล้วฉันเห็นความหนาของแบบฟอร์มจุนแล้วฉันก็เครียด บางข้อฉันก็ไม่อยากจะตอบ ถ้าเขียนโกหกไปก็ละอายตัวเอง แต่ถ้าเขียนความจริงก็น่าอายยิ่งกว่า
จะใส่ความชอบว่าชอบคนหล่อก็ไม่ได้ไง! ผู้ชายเขารู้หมดว่าแรด
Jun’Perepat : ผมแค่กลัวลืมน่ะครับ ถ้าเขียนไว้ก็ยังกลับไปอ่านได้
Jun’Perepat : แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ผมจำวันเกิดเจนได้ เพราะผมท่องไว้ก่อนที่เราจะเจอกัน และจดแจ้งเตือนในโทรศัพท์ว่าวันนี้เป็นวันแรกที่เราเจอกันละครับ เราจะไม่มีปัญหาน้อยใจเรื่องลืมวันสำคัญแน่นอน
สติน่าจะสำคัญกว่าวันสำคัญนะจุน...
ฉันแอบด่าเขาในใจที่เขาให้ความสำคัญกับทุกอย่างยกเว้นความปกติ
เจนไง จะใครล่ะ: เราไม่ใช่คนขี้น้อยใจสักหน่อย ถึงจะลืมก็ไม่เป็นไรหรอก
เจนไง จะใครล่ะ: เห็นมั้ย คุยกันไปเรื่อยๆ ก็จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยังไง ไม่เห็นต้องนั่งเขียนเลย
ฉันพยายามแย้งความคิดของเขาสุดๆ จุนอ่านแล้วเงียบไปหลายนาทีก่อนจะพิมพ์กลับมา
Jun’Perepat : อยากรู้อะไรก็จะตอบเหรอครับ
Jun’Perepat : เหมือนอับดุล
อีจุน! ใครคืออับดุลฟะ กวนตีนหรือแค่ซื่อเนี่ย ฉันดูไม่ออกเลย ฉันจิ๊จ๊ะ นี่ถ้าเขาอยู่ใกล้ๆ จะตีแขนสักสองที!
เจนไง จะใครล่ะ: ถามได้ ตอบได้
เออ ฉันก็ดันเล่นมุขไปกับเขาด้วย ดี แต่งงานกันไปเรือนหอคงไม่พ้นโรงพยาบาลบ้า
Jun’Perepat : ประจำเดือนเจนมาวันไหนครับ
เจนไง จะใครล่ะ: ฮะ ถามอะไรเนี่ยยยย!
ฉันชะงักไป พอจะนึกหน้าจุนออกว่าเขาต้องพิมพ์มาด้วยท่าทีนิ่งๆ แน่ แต่ไอ้สิ่งที่เขาพิมพ์น่ะพาฉันคิดและจินตนาการไปไกลแล้ว
Jun’Perepat : ก็เจนบอกอยากรู้อะไรให้ถามนี่ครับ
เจนไง จะใครล่ะ: ก็ใช่แต่... กับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันวันแรก ถามเรื่องประจำเดือน มันใช่เหรอฮะ!
Jun’Perepat : ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดานี่ครับ เป็นภรรยาในอนาคต
ตบได้มั้ยเนี่ย! ฮึ่ย ฉันเบะปากแล้วเปลี่ยนท่านอนบนโซฟาพร้อมดิ้นๆ ด้วยความเขินเมื่อนึกไปถึงฉากเรทระหว่างฉันกับจุน ฮือ ถามแบบนี้ คิดอะไรอยู่ ฉันรู้นะ เขาหื่นแน่ๆ
เจนไง จะใครล่ะ: ถามแบบนี้คิดไรเนี่ย ทะลึ่งเหรอ
Jun’Perepat : เปล่าครับ
เจนไง จะใครล่ะ: ไม่เชื่อ ไม่งั้นจุนจะถามทำไมล่ะ
Jun’Perepat : เพื่อคำนวณวันตกไข่ไงครับ การคำนวณวันตกไข่จะช่วยเพิ่มโอกาสการตั้งครรภ์นะครับ
เกลียดดดดดดดดดดด
ฉันเกลียดจุน! อีตาบ้านี่ต้องอยากมีลูกแน่ๆ ฉันเดาจากการที่เขาเขียนว่าชอบเด็กกับหมาชิบะ แต่ฉันไม่ใช่แม่พันธุ์ให้เขานะ เอะอะจะทำฉันตั้งครรภ์!
เจนไง จะใครล่ะ: ไอ้บ้าจุน!
Jun’Perepat : หยาบคายนะครับ ผมชื่อจุนเฉยๆ
ก็มันน่ามั้ยล่ะ!
เจนไง จะใครล่ะ: เราไม่ใช่แม่พันธุ์นะ พูดเรื่องลูกอยู่ได้
Jun’Perepat : ไม่มีใครบอกว่าเจนเป็นแม่พันธุ์นี่ครับ
ยังจะทำซื่ออีก ฮึ่ม!
ฉันเบะปาก
เจนไง จะใครล่ะ: ไม่คุยด้วยละ
Jun’Perepat : โกรธเหรอ?
เจนไง จะใครล่ะ: เฮอะ!!!
ฉันแกล้งส่งสติ๊กเกอร์ฟึดฟัดน่ารักส่งไปให้เขา เขาก็ส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะกลับมา
Jun’Perepat : อันนี้ล้อเล่นครับ
Jun’Perepat : งอน?
จุนส่งสติ๊กเกอร์หน้าตาสงสัยกลับมา แต่ฉันรู้ว่าเขาทำหน้านิ่ง ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกว่าเขาน่ารัก โอ๊ย ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย เล่นหรือหลอก งงไปหมด!
เจนไง จะใครล่ะ: เชอะ!!
ขอฟึดฟัดนิดหน่อยให้จุนสำนึกผิดที่บังอาจมองฉันเป็นแม่พันธุ์ ฉันพิมพ์มือถือแล้วกอดอก เชิดหน้าไปด้วย
Jun’Perepat : งั้นแป๊ปนึงนะ ผมขอแต่งตัวก่อน
เจนไง จะใครล่ะ: แต่งตัวทำไม จะไปไหน
Jun’Perepat : ไปง้อเจนที่บ้านไงครับ
ฮะ ฉันย่นคิ้วกับจุนเล็กน้อย และคิดว่าอีตานี่หยอกฉันเล่นอีกแหง จะออกมาทำไม ค่ำๆ มืดๆ ตอนนี้เริ่มจะดึกแล้วด้วย ขี้แกล้งเหลือเกินนะ อีตาจุน!
เจนไง จะใครล่ะ: ล้อเล่นอีกล่ะสิ
Jun’Perepat : อันนี้พูดจริงครับ ผมกำลังจะออกไป
Jun’Perepat : ส่งรูป
ฮะ! ฉันลุกพรวดตอนที่จุนหายไปห้านาทีก่อนจะถ่ายรูปรถที่สตาร์ทและเปิดไฟหน้ารถส่องถนนมาให้
เดี๋ยว มาจริงดิ!
เจนไง จะใครล่ะ: ฮะ มาจริงเหรอออ!
Jun’Perepat : อ้อ... ว่าแต่วันนี้วันตกไข่รึเปล่าครับ ถ้าใช่เราข้ามไปขั้นที่สามเลยมั้ยครับ
เจนไง จะใครล่ะ: ฮะ เดี๋ยว วันตกไข่อะไร ข้ามอะไร ไอ้บ้า!
ฉันลนลานก่อนที่จะมีเสียงติ๊งดังมาจากในมือถือและ...
Jun’Perepat : อันนี้ล้อเล่นครับ
โอ๊ยยยยยยย ฉันเดาใจไม่ถูกแล้วนะ ไอ้บ้าจุน ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆ