“อ้าว เวลาโกรธก็ต้องกอดไง การกอดช่วยเพิ่มฮอร์โมนออกซิโทซิน รักษาความเหงา และโกรธได้นะครับ” จุนอ้างแล้วย่างเท้าเข้ามาเหมือนจะกอดฉัน ฉันก็เกือบจะเคลิ้มแต่เมื่อนึกถึงประโยคก่อนหน้าฉันก็หงุดหงิด
“ไม่ต้อง เราดูแลตัวเองได้ จะไปแต่งตัวแล้ว” ฉันเดินหลบแต่เขายื่นมือมาขวางแล้วรั้งเอวฉันเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ฉันชะงักก่อนจะได้ทันโวยอะไรหน้าผากฉันก็ชนเข้ากับแผงอกจุนดังปึก
จนได้... ตานั่นดึงฉันเข้ามากอดแล้วซุกหน้าเข้าที่ไหล่ ฉันยืนค้างพยายามคีพหน้านิ่ง
“ขอโทษ ไม่แกล้งแล้วครับ อย่าโกรธสิ” เสียงคนตัวสูงอ่อนลงและอู้อี้อยู่ใกล้ๆ หูทำให้ใจฉันวูบวาบและหน้าร้อน มือหนาดึงเอวฉันแน่นขึ้นไปอีก กลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้ฉันตาลาย
โอ๊ย รู้สึกเหมือนคบกันมาเป็นปีแล้วเนี่ย ดูตานี่ทำสิ! อย่ามาอ้อนฉันนะ!
“อย่ามาเนียนนะจุน”
“ทีเจนยังพยายามเนียนซบผมเลยนี่ครับ”
โอ๊ย!
“เปล่าสักหน่อย”
“ผมไม่ได้โง่นะครับ” เสียงพูดกลั้วหัวเราะท
