ที่บ้าน
“จุนกับเจนโกรธอะไรกันรึเปล่าเนี่ย” แม่ฉันถามขึ้นหลังจากที่ฉันดึงหน้าตึง ไม่อยากจะคุยกับจุนหลังจากเขากวนประสาทฉันกลางตลาด คนตัวสูงก็ดูจะไม่ใส่ใจนัก เพราะพอกลับถึงบ้านเขาก็ไม่คุยกับฉันเหมือนกัน พวกเรากลับมาไม่นาน แม่ฉันก็มากดออดหน้าบ้านพร้อมกับถุงกับข้าวที่แม่ทำ
“เปล่าครับ” คนตัวสูงตอบ พวกเราอยู่ตรงโต๊ะอาหาร แม่นั่งฝั่งตรงข้ามกับจุน ส่วนฉัน นั่งหัวโต๊ะเพื่อเว้นระยะห่าง ฉันหยิบถ้วยจานชามและช้อนส้อมมาวางไว้ตรงกลางพร้อมรับประทาน สีหน้าแสดงออกถึงความเซ็งจัด
จุนก็หล่อนะ แต่กวนตีน
“แล้วเจนเป็นอะไรลูก เมื่อวานที่นี่โอเคมั้ยจุน เตียงนอนสบายเนาะ แม่ฝากดูน้องหน่อย น้องมันก็จะไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก”
“แม่ก็เว่อร์ไป เจนโตแล้ว ดูแลตัวเองได้” ฉันว่าแล้วเอาทัพพีตักข้าวใส่จานแล้วทำให้ทัพพีกระแทกกับหม้อดังแกร๊งๆ ด้วยความหมั่นไส้คนหล่อที่มองฉันด้วยสายตางงๆ
คิดดูสิ อีตานี่จ้องแต่จะทำลูก แล้วยังจะพูด
