“ขอลูกชายนะครับ”
หยุดสักทีเหอะ!!!!
“พอเลย ไปซื้อปลาดีกว่า” ฉันจิ๊จ๊ะแล้วเดินนำหน้าจุนไปตรงแผงปลา พ่อค้าถือมีดอีโต้อันใหญ่ ผูกหน้าผากด้วยผ้าสีแดงหม่น มีปลาหลายตัวดิ้นดุ๊กดิ๊กรอความตายอยู่ในแผง กลิ่นคาวคละคลุ้งจนฉันย่นจมูก ฉันไม่ค่อยชอบภาพนี้นักเพราะสงสารปลา ฉันคิดว่าการที่มันอยู่อย่างนี้คงจะทรมานมากๆ ดังนั้นฉันจะสงเคราะห์มันด้วยการซื้อไปทำสเต๊กกิน
“เอาตัวไหนดีอ่ะจุน” ฉันหันไปขอความเห็นของคนข้างๆ แต่พอหันไปก็เห็นจุนยืนนิ่งและมองปลาด้วยหน้าเจื่อนๆ และท่าทางเครียดจัด “เป็นอะไร?”
“ปลามันยังไม่ตายนี่ครับ”
“ก็ใช่สิ นี่ปลาสด” ฉันย่นคิ้ว “ไม่เคยมาเดินตลาดเหรอ?”
“ถ้าเลือกแล้วเค้าจะฆ่ามันเลยเหรอครับ?”
“ก็ใช่ แล้วจุนก็ต้องบอกว่าจะเอาปลาไปทำอะไรกิน ให้ขอดเกล็ดเลยมั้ย หรือจะหั่นเป็นชิ้นๆ” ฉันอธิบายอย่างละเอียดทำให้คนข้างๆ หน้าถอดสีไปเล็กน้อย
“ทำไมเจนเป็นคนแบบนี้ล่ะครับ”
“ฮะ” ฉันชะงักไปนิดหน่อย
