เป็นภรรยาทรราชมิใช่เรื่องง่าย

8.ปกติแล้ว

ทำไมกันนะ ลีอาถึงได้รู้สึกว่าสายตาของเลียมในวันนี้มันถึงได้แปลกไป...เขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยและเขาก็พยายามรินไวน์ให้เธอถี่มากๆ

"เรื่องราวของเจ้าล่ะ ฟังเรื่องของข้ามากๆบางทีเจ้าอาจจะเบื่อ เพราะฉะนั้นควรจะฟังเรื่องราวความรักของเจ้าบางสิ มันออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไปหากว่าเจ้าจะบอกว่าไม่มีคนรัก"

สารภาพในใจเลยว่าตอนนี้สติของเธอมันเลือนรางเต็มที ลีอาวางแก้วเหล้าลงก่อนจะยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ

"...รักแรกของข้าคือการแอบรักข้างเดียวค่ะ อีกฝ่ายคือท่านเคาน์ผู้หล่อเหลาและร่ำรวย"

เธอกล่าวพร้อมกับทิ้งตัวลงบนผืนหญ่าอีกครั้ง เพราะลีอารู้สึกว่าตัวเองนั้นดื่มไปเยอะจนเธอแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ เธอยกยิ้มจางๆเมื่อนึกถึงความรักที่ไร้เดียงสาเมื่อครั้งเธอยังเป็นเด็ก

"ชื่อของเขาคือ?"

เธอส่ายหน้าเบาๆ

"ข้าไม่รู้แม้กระทั่งชื่อตระกูลของเขาด้วยซ้ำ มันคือความรักแรกพบที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจ เขาคือคนที่ทำให้ข้าแอบหนีออกมาจากบ้านในยามดึกเพื่อมาดูเขาที่งานเต้นรำ ตอนนั้นข้าอายุเพียงสิบสี่ เขาสง่างามและ..เจิดจรัสอยู่ที่ตรงกลางห้องโถงจัดเลี้ยง คู่เต้นรำของเขาคือสตรีที่ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้งความงดงามของนางก็ไม่ลดลงเลย เมื่อทั้งสองยืนเคียงคู่มันมีแต่คำว่าเหมาะสมเด่นชัดขึ้นมา ข้าพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ.."

"แล้วทำไมเจ้าไม่แย่งเขามาล่ะลีอา ใบหน้าของเจ้านั้น..ข้าเชื่อว่าเจ้าเองก็งดงามไม่แพ้ใคร.."

"เพราะว่าความรักนั้นมีหลายรูปแบบค่ะ ท่านดยุค ความรักของข้าคือการได้เห็นคนที่ข้ารักมีความสุข ข้าอาจจะแย่งเขามาได้แต่ทว่าหากว่าเขาไม่มีความสุขยามที่เขาอยู่กับข้ามันจะมีความหมายอะไรกัน"

เธอมองสบตาเขาและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาเองก็มองสบตาเธอเช่นกัน

ราวกับว่าสายตาของลีอาในวันนี้มันฉ่ำวาวและเย้ายวนมากกว่าทุกวัน เขายกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ ในใจกลับรู้สึกดีอย่างประหลาดเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้นออกมา มันราวกับว่าเธอบอกให้เขาตัดใจจากเฮเลน่า ตัดใจจากสตรีผู้นั้นแล้วหันมารักเธอซะสิ

เดิมทีเธอก็อยู่ในฐานะดัชเชสของเขาอยู่แล้ว เช่นนั้นการกระทำต่อจากนี้ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิด เธอเสียอีกที่เป็นฝ่ายจูบเขาก่อน แถมยังบอกเองอีกต่างหากว่าไม่มีสตรีใดที่จะจูบกับคนอื่นโดยไม่คิดอะไร

ลีอาชอบเขา เธอชอบเขาอย่างแน่นอน!

ครั้งนี้เลียมเป็นฝ่ายคล่อมทับร่างของเธอเอาไว้ ก่อนที่เขาจะบดขยี้ริมฝีปากกับเธออย่างรุนแรง เขาสอดลิ้นเข้าไปเพื่อเปิดงัดง้างไรฟันให้แยกออกจากกัน แล้วสอดลิ้นที่แสนซุกซนเข้าไปด้านในอย่างเร่าร้อนราวกับจะช่วงชิงลมหายใจทั้งหมดของลีอาไป

แน่นอนว่าเธอตกใจ ตกใจเป็นอย่างมากกับจุมพิตที่แสนเร่าร้อนของเลียม แต่ทว่าในสมองก็มิได้คิดปฏิเสธเขาเลย เธอยกมือขึ้นมาโอบกอดเขาโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว และในจังหวะที่ลมหายใจของเธอกำลังจะหมดลงเขาก็ผละออกในทันที

"ไม่ยักรู้ว่าไวน์ของโจนาธานจะสามารถหวานได้ขนาดนี้"

"!!"

เมื่อครู่ถึงแม้ว่าสติของเธอจะไม่เต็มร้อย ถึงแม้ว่าเธอจะเมาหรือถึงแม้ว่าเธอและง่วงนอนมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่ทว่าริมฝีปากของเลียมที่ประทับลงมา มันชัดเจน ชัดเจนมากกว่าที่ดวงตาของเธอนั้นจะสามารถมองเห็นได้!

เขาจูบเธอ จูบแรกของเธอ!

ลีอามองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่เห่อร้อนและแดงซ่าน เธอยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากพร้อมกับหันหน้าหนี ก่อนจะรีบทำท่าราวกับจะลุกขึ้น แต่ทว่าเลียมกลับคว้าแขนของเธอเอาไว้ เขาดึงเธอให้นั่งลงบนตักของเขา

"อย่าได้คิดหนี.."

นี่มัน..เรื่องอะไรกัน สามีของเธอในวันนี้เขาเป็นอะไรกันแน่ เหตุใดเขาถึงได้กระทำราวกับว่าเรานั้นคือสามีภรรยากันจริงๆแล้วแววตาที่เขามองมานั่นมันคืออะไร!!

เขากำลังทำให้หัวใจและสมองของเธอปั่นป่วนจนเธอแยกไม่ออกว่านี่มันคือความจริงหรือว่าเธอในตอนนี้เมาแล้วคิดไปเอง ท่าทางว่าจะเป็นอย่างหลังสินะ เธอคงจะเมาแล้วเผลอไผลทึกทักเอาเองว่าเขาสนใจเธอ

ตอนนี้เธอคงจะหลับไปแล้ว ส่วนเรื่องที่เกิดอยู่นี่ก็คงจะเป็น..ความฝัน เหตุใดในฝันของเธอถึงได้มีเลียมด้วยล่ะ เหตุใดเธอถึงได้ฝันเกี่ยวกับเขาได้ลามกแบบนี้!!

หรือว่าเธอชอบเขาอย่างนั้นหรือ?

อ่า..จะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอน่ะ จะต้องเสียสติไปแล้วเป็นแน่

"จะไปที่ห้องข้าหรือว่าห้องเจ้า?..แต่ถ้าเจ้าไม่ติดอะไรตรงนี้ก็ไม่เลวนะ..."

อะ..เอ่อ เลียมในความฝันของเธอ ทำไมเขาดุร้อนแรงมากขนาดนั้นกันนะ ตอนนี้ผมที่ถูกรวบเอาไว้ของเธอ มันสยายลงมาเพราะว่าเขาดึงเครื่องประดับที่ปักเอาไว้ออกมา เธอช้อนสายตามองหน้าของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหม่า

หากว่านี่คือความฝัน หากว่านี่คือ..จิตใต้สำนึกของเธอ หรือหากว่านี่คือความต้องการเบื้องลึกในจิตใจ เช่นนั้นเธอก็ยินยอมที่จะจมดิ่งลงไปให้ลึกที่สุด

ในเมื่อนี่คือความฝันเช่นนั้นเธอก็จะทำตามสัญชาตญาณที่มี อย่างน้อยเธอในยามนี้ก็อยากจะโอบกอดเขาเอาไว้ให้แน่นที่สุด เธอซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้างของสามี กลิ่นกายของเขายังเด่นชัดในประสาทสัมผัสราวกับว่านี่คือเรื่องจริงยังไงอย่างนั้น

ช่างเป็นความฝันที่สมจริงจนไม่น่าเชื่อเลย

"หากว่าท่านให้ข้าเลือก..เช่นนั้นข้าก็จะเลือกไปที่ห้องของท่านดยุคค่ะ เพราะในยามที่ท่านล้มตัวนอนอย่างน้อยท่านก็จะคิดถึงข้าบ้าง.."

เลียมแสยะยิ้ม เขาอุ้มลีอาขึ้นมาพร้อมกับพาเธอเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ท่ามกลางสาวใช้ที่ยืนก้มหน้านิ่ง ไม่มีใครสักคนที่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมาแต่ทว่าใบหน้าของสาวใช้และองครักษ์ที่กำลังก้มหน้าอยู่ กลับระบายไปด้วยรอยยิ้มที่แสนยินดี โดยเฉพาะโจนาธานใบหน้าของเขานั้นฉีกยิ้มกว้างกว่าใครๆ

"แค่เลียมก็พอ ต่อจากนี้เรียกชื่อข้าน่าจะสะดวกกว่า"

เขากล่าวพร้อมกับวางเธอลงบนเตียง ประตูห้องถูกปิดลง ในห้องนอนของเขาที่เธอเคยเข้ามาเพียงครั้งเดียวก็คือครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ แต่ทว่าในวันนี้มีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป

ห้องนี้มิได้ดูเหมือนห้องของคนป่วยอีกแล้วและ..ที่เปลี่ยนไปก็คือเขากำลังพยายามดึงเชือกที่มัดชุดเดรสของเธอออก เลียมในความฝันก็ยังคงร้อนแรงอยู่เสมอ

เขาพลิกตัวของเธอให้นอนคว่ำลงเพื่อที่จะได้สะดวกต่อการจัดการเชือกที่มัดอยู่ที่ด้านหลังชุดเดรสของเธอ

"...ปกติแล้ว ท่านเป็นแบบนี้รึเปล่า?"

เขาเลิกคิ้วมองหน้าเธอ

"แล้วปกติแล้ว..ชุดของเจ้ามันถอดยากขนาดนี้ไหม?"

ลีอาเม้มปากแน่น

"ข้า..ไม่รู้ค่ะ เพราะปกติแล้วมาธ่าเป็นคนถอดมัน.."

"เช่นนั้นนับจากนี้เป็นต้นไป ให้มาธ่าเป็นคนใส่มันเช่นเดิมแต่ว่าข้าจะเป็นคนมาถอดมันเอง!"