Love Mission SS1 : EP 2
1750 Words
Love Mission SS1 : EP 2
"เพิ่งเคยเห็นแกปรี๊ดแตกแบบนั้นครั้งแรกเลยว่ะ" นาราเอ่ยออกมาอย่างขำๆ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเล่นตรงม้านั่งใต้อาคารเรียนอยู่กับนารา
"ก็ฉันทนไม่ไหวอะ เหมือนทุกคนเห็นฉันเป็นนางฟ้า ขออะไรฉันก็ทำให้ได้ทุกอยาง" ฉันบอกออกมาตามตรงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยใจ ฉันอยากชื่อแสนแสบจัง ไม่อยากชื่อแสนดีเลย หรือเป็นเพราะชื่อกันนะทำให้ฉันแสนดีแบบนี้
"งั้นแกก็ทำตัวเลวๆดิ ถ้าทำงั้นก็ไม่มีใครอยากยุ่งกับเเกหรอก" นาราเสนอออกมา ก็จริงแหะ... ถ้าฉันทำตัวเลวๆทุกคนก็จะหวาดกลัวและไม่มายุ่งกับฉัน!
"แล้วฉันต้องทำไงอะ?" ฉันขมวดคิ้วพร้อมกับมองหน้านาราด้วยความสงสัย
"ก่อนอื่นแกก็ต้องปฏิเสธทุกคนที่มาขอความช่วยเหลือแก"
"แต่ถ้าทำแบบนั้นทุกคนจะเสียใจรึเปล่าอะ..." ฉันบอกออกมาอย่างรู้สึกผิดนิดๆ จะว่าไปคนที่มาขอความช่วยเหลือจากฉันอาจจะต้องการให้ฉันช่วยจริงๆก็ได้นี่นา ถึงแต่ละเรื่องจะบ้าบอไปหน่อยก็เถอะ
"ถ้าแกไม่ทำแบบนั้นก็เชิญเป็นทาสรับใช้ของพวกนั้นต่อไปเหอะ ฉันขี้เกียจจะบ่นละ " นาราบอกออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ฉันจะลองทำก็ได้ " ฉันบอกออกมาอย่างปัดๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะที่จะปฏิเสธทุกคน
สุดท้าย... ฉันก็ทำไม่ได้จริงๆ!
"แสนดี เมื่อกี้พวกเราอาจจะขอความช่วยเหลือจากแกมากไปหน่อย แต่ครั้งนี้พวกเราอยากจะให้แกช่วยแค่ครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆนะ" เพื่อนสาวในคลาสคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ๆ ฉันก็คิดงั้น ฉันจะไม่ขอให้แกช่วยมากไปกว่านี้แล้ว แต่เรื่องนี้แกต้องช่วยฉันจริงๆนะ"
"ครั้งสุดท้ายที่ฉันจะต้องช่วยแล้วใช่มั้ย" ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สุดท้ายความใจดีของตัวฉันเองก็ครอบงำซะได้ ไม่อยากเกิดมาเป็นคนที่แสนดีแบบนี้เลย! รู้งี้ให้แม่ตั้งชื่อแสนแสบซะก็ดีอะ
"ใช่! ครั้งหน้าแกไม่ต้องช่วยพวกฉันแล้วก็ได้"
"ก็ได้ มีอะไรอยากให้ฉันช่วยว่ามา" ฉันถามออกมา ไม่นานนักพวกเพื่อนที่อยากจะให้ฉันช่วยเหลือก็พูดออกมา มันเป็นเรื่องที่ฉันสามารถทำให้ได้ง่ายๆ แต่บางเรื่องก็ยากเกินไปสำหรับฉันจริงๆ...
อย่างเช่น... ให้ไปขอไลน์จากพี่วิศวะปี3อะ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆเลยนะ! แถมยังไม่ผ่านพ้นช่วยล่าลายเซ็นต์อีกต่างหาก ฉันอยากจะบ้าตาย แต่ก็ตอบตกลงมาแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ได้สินะ!
"นั่นไงแสนดี พี่คนนั้นอะที่ฉันอยากจะจีบ" เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับชี้ไปยังพี่คนหนึ่ง ท่าทางดูจะหน้าตาดีไม่เบา แถมมองภายนอกแบบนี้ดูเป็นคนที่เฟรนลี่มากๆ แต่ฉันรู้สึกว่าเขากะล่อนไปอะ ผู้หญิงส่วนมากชอบคนแบบนี้จริง
แถมที่ฉันกลัวที่สุด ก็น่าจะเป็นคนที่นั่งข้างๆพี่ผู้ชายคนนั้น เพราะเขาหน้าตาบอกบุญไม่รับแบบสุดๆ แถมทำหน้าเหี้ยมโหดตลอดเวลาด้วย น่ากลัวชะมัด!
"พี่คนนั้นชื่ออะไรอะ" ฉันถามออกมาอย่างสงสัย พลางมองเพื่อนหลายคนที่กรี๊ดกร๊าดกันอยู่
"ชื่อพี่โฮม หล่อมากเลยใช่มั้ยละ!"
"โฮมเหรอ... แล้วพี่ที่นั่งข้างๆ หน้าตาน่ากลัวๆอะชื่อไร?" ฉันถามออกมาอย่างสงสัยเล็กน้อย ไม่ใช่ไรหรอก เผื่อใช้เป็นข้อมูลในการไปตีสนิทได้ ฉันจะต้องไปหาคนพวกนั้นจริงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ
"อ๊ะ! ถ้าฉันจำไม่ผิด น่าจะเป็นเพื่อนสนิทเขานะ ชื่อ มังกร อะ แต่ถ้าทำได้ก็อย่าเข้าไปยุ่งเลยดีกว่า ได้ยินว่าเลวตัวพ่อเลยนะ แถมที่แขนยังสักเยอะอีกต่างหาก น่ากลัวชะมัด" เพื่อนของฉันเอ่ยออกมาอย่างอธิบาย ก็จริงแหละ ทำได้ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง
"จริงสิ! พี่คนนั้นได้เป็นเฮดว๊ากนี่นา พี่ปี2บอกมาอะ" เพื่อนอีกคนเอ่ยสมทบ ฉันได้แต่ฟังพวกเธอเมาท์อย่างเงียบๆ
"ถ้าฉันไปขอไลน์พี่โฮมได้ พวกแกจะไม่ใช้ฉันให้ทำอะไรอีกแล้วจริงๆใช่มั้ย" ฉันถามออกมาอย่างต้องการความมั่นใจ ถ้าเกิดมาขอความช่วยเหลือฉันอีก ฉันต้องหัวอ่อนยอมอีกแน่ๆ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้!
"ใช่! พวกฉันจะไม่ขอร้องอะไรอีกแล้ว
"ก็ได้ งั้นรอแปป" ฉันบอกออกมา ความแสนดีที่ไม่เข้าใครออกใครของฉัน ก็ทำให้ฉันเดินเข้าไปในกลุ่มพี่ปี3 ที่ล้วนเป็นชายฉกรรจ์แสนน่ากลัว แต่ดีว่าที่พี่โฮมหล่อน่ารัก ฉันเลยลดความกลัวไปได้นิดนึง
"สะ....สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยทักพี่โฮมด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ แต่แล้วสายตาดุๆของพี่มังกรก็หันมามองฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันได้แต่พยายามมองหน้าพี่โฮมเข้าไว้ ถ้าเผลอไปสบตากับพี่มังกรละก็ ฉันได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้านแน่ คนอะไรสายตาน่ากลัวชะมัด!
"มีอะไรเหรอครับ" พี่โฮมมองฉันอย่างยิ้มๆ สายตาคมเข้มของเขาจ้องมองฉันอย่างเป็นมิตร ผิดกับใครบางคนที่มองฉันเหมือนเกลียดแค้นมาตั้งแต่ชาติก่อน
"หนูขอไลน์พี่ได้มั้ยค่ะ" ฉันบอกออกมาพร้อมกับยิ้มแหยๆ ฮือๆ เกิดมาไม่เคยขอไลน์ผู้ชายคนไหนเลย คนนี้คนแรกเลยนะ
"เดี๋ยวนี้เด็กปี1โคตรแรดเลยว่ะ" เสียงทุ้มเข้มของพี่มังกรเอ่ยดังขึ้น ทำให้ฉันถึงกับเลือดขึ้นหน้า เขาด่าฉันว่าแรดอะ แล้วที่สำคัญ แค่ขอไลน์ผู้ชายต้องว่ากันขนาดนี้เลยเหรอ!
"ไอ้มังกร ว่าน้องแรงไปละ" พี่โฮมเอ่ยออกมาอย่างขำๆ
"เอ่อ พี่ให้หนูได้มั้ยคะ" ฉันถามออกมาอย่างสงสัย
"ขอโทษนะ พี่ไม่สนใจเด็กอะ" พี่โฮมปฏิเสธออกมาอย่างไร้เยื้อใย เข้าใจแล้วค่ะ แป๊กเลย!
"พี่รู้นะว่าเราขอไลน์พี่ไปให้เพื่อนใช่มั้ยละ" พี่โฮมเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน ทำให้ฉันถึงกับชะงักนิ่ง
"อะ...เอ่อ"
"ถ้าหนูอยากได้ไลน์พี่ พี่จะให้ด้วยความเต็มใจเลย" พี่โฮมเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ทำให้ฉันถึงกับเอ๋อไม่รู้จะพูดอะไร
"มึงสนใจเด็กขี้เหร่คนนี้ด้วยเหรอว่ะ" พี่มังกรเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ เขาว่าฉันขี้เหร่เหรอ! ฉันส่องกระจกมองตัวเองทุกวันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองขี้เหร่เลยนะ
"มึงอย่าไปว่าน้องเขาดิ น้องเขาก็แค่น่ารักใสๆเท่านั้นเอง ที่สำคัญเพิ่งจะขึ้นปี1ด้วย" พี่โฮมเอ่ยออกมาอย่างขำๆ
"มานั่งลงข้างๆพี่ก่อนดิ" พี่โฮมเอ่ยชวน ฉันได้แต่ส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เอาแล้วก็ได้" ฉันบอกก่อนจะเดินออกไปจากที่นั่นทันที
"เป็นไง ได้มาป่าว!" เพื่อนของฉันเอ่ยถามขึ้นอย่างตื่นเต้น ฉันส่ายหน้ารัวๆ
"พี่เขาไม่ให้ว่ะ เล่นตัวชะมัด" ฉันบ่นอุบอิบออกมาอย่างเซ็งๆ
"เฮ้อ น่าเสียดายชะมัด"
วันรุ่งขึ้น...
ความวุ่นวายในชีวิตของฉันก็ไม่จบสิ้น เพื่อนๆที่พูดอย่างดิบดีเมื่อวานนี้ก็ยังมาขอความช่วยเหลือจากฉันอีก ทั้งๆที่ตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าฉันไปขอไลน์ จะไม่ให้ฉันช่วยเหลืออะไรอีก!
"เอ่อ... ไหนเมื่อวานบอกว่าจะไม่ขอความช่วยเหลือจากฉันแล้วไง" ฉันถามออกมาอย่างสงสัยเล็กน้อย พลางมองนาราอย่างต้องการความช่วยเหลือ ยัยนั่นได้แต่ส่ายหน้าให้ฉัน
"ก็แสนดีขอไม่สำเร็จอะ ทุกอย่างถือว่าไม่ได้พูดละกัน" เพื่อนคนหนึ่งเบือนหน้าหนีฉันทันที
"เอ่อ.. คือว่าถ้าให้ฉันช่วยเยอะแบบนี้ฉันไม่ไหวหรอกนะ"
"คนอย่างแสนดีไหวอยู่แล้ว นี่ๆช่วยดูรายงานนี่ให้หน่อยดิ!"
"แสนดี ของฉันด้วย ทำถูกไหมช่วยตรวจให้หน่อย"
"เอ่อ คือฉัน...."
"นี่ๆ ฉันอยากให้แสนดีเขียนแบบให้หน่อยได้มั้ยอะ"
"เอ่อ... คือ"
"แสนดี ตรงนี้ดูให้หน่อยดิ ฉันคิดเลขถูกไหม"
"ช่วยฉันด้วยสิ!"
"แสนดี!"
"
พอสักทีได้มั้ย อะไรๆก็แสนดี ฉันไม่อยากจะช่วยเหลือทุกคนอีกแล้ว!!!!!!" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจวิ่งออกมาจากห้องเรียน จนเผลอไปชนกับพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง
"ขอโทษค่ะพี่" ฉันเอ่ยขอโทษทันที พอเงยหน้ามองพี่ผู้หญิงคนนั้นถึงกลับกลัวทันที
"นี่เธอ... หืม เธอที่ไปขอไลน์จากโฮมใช่มั้ย"
"คะ...ค่ะ"
"แหม่ เห็นหน้าใสๆแบบนี้ไม่นึกว่าจะแรดได้ขนาดนี้นะเนี่ย"
"........" ฉันถึงกับอึ้งที่โดนพูดแบบนี้ใส่
"โฮมเขาไม่สนใจเด็กผู้หญิงกะโปโลอย่างเธอหรอก อย่ามายุ่งกับโฮมเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!?"
"คะ....ค่ะ" ความซวยตกอยู่ที่ฉันจนได้!
ชีวิตของฉันวนลูปอีกครั้งจนได้ ตอนนี้ฉันกำลังพักเที่ยงอยู่ เลยได้มานั่งกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อนสุดเลิฟอย่างนารา จะว่าไปฉันก็อยากจะหน้านิ่งๆไม่น่าคบหาเหมือนนารามั่งนะ ทุกคนจะได้ไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือ
"เปลี่ยนชื่อมั้ยแสนดี" นาราเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ
"เปลี่ยนเป็นแสนเลวอะเหรอ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกินข้างอย่างเซ็งๆ ถ้าฉันเป็นแสนเลวได้ก็ดีสิ ทุกคนจะได้ไม่ต้องมาขอร้องให้ฉันทำนู่นนี่นั่น ฉันไม่ได้อยากเป็นคนดีของสังคมหรอกนะ...
"ฉันมีวิธีที่ทำให้แกกลายเป็นแสนเลวได้นะ...."
- Writer
