BEDİR
Ortalık resmen yangın yeriydi. Herkes telaşla bir yerlere koşuşuyor, yüksek seslerle verilen emirler havada uçuşuyordu. Yardım çığlıkları, mermi sesleriyle yarışırcasına havada yükseliyor, ölüm korkusunun sureti yüzlere vuruyordu.
Boran'ın vurulduğunu görmemle kendimi bahçeye doğru koşarken bulmam bir oldu. Bizimkilerden biri “Bedir,” diye ciğerlerini patlatırcasına bağırıyordu ama o kargaşada sesin kime ait olduğunu anlayamamıştım.
İçimde yükselen korku arşa ulaşıyor, panik olmamaya çalışıyordum. Ailemden birine bir şey olacak korkusu, getirdiğim gencecik kızı koruma korkusu, tanıdığım insanlardan birini kaybetme korkusu… Hepsi birbirinin içine geçmiş zincir halkaları gibi ruhumu sıkıyordu.
İnsanlar içeriye doğru koştururken, dışarıya ulaşmak oldukça zordu.
“İçeriye girin, masa
