BEDİR
Ağzından çıkacak herhangi bir kelimeyi sabırsızlık içinde beklerken saniyeler geçmek bilmedi. Ona hem bu kadar yakın olup hem de böylesine yabancı olmak çok boktan bir histi. Ne düşündüğünü anlayamıyor olmak içimin panikle kıvranmasına sebep oluyordu.
“Sana güvenmiyorum.”
Sonunda konuştuğunda duymayı umduğum sözler bunlar değildi. Yani kestirip atma ihtimalini hep düşünmüştüm de güvenmiyorum demesi biraz ağır olmuştu.
Haklıydı elbette! Yani kim, bizim gibi bir tanışma ve ayrılık sürecinden sonra karşısındaki insana güvenirdi ki? Kimse! Yine de duymak insanı bir sarsıyordu.
Pes etmeye niyetim yoktu. Derin bir nefes alırken yakınlığımıza sığındım. Bu kadar kolay pes edersem ben de adam değildim!
“Bizim ilişkimiz bence en başında başlamamalıydı.” Keskin, kendinden emin ve soğuk
