นายดาบลุกขึ้นยืนตรง ทำความเคารพนายที่เพิ่งลงจากสถานีไปได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยสีหน้างุนงง ทว่าเมื่อเห็นร่างผอมแห้งที่นายหิ้วมาด้วยก็เริ่มจะเข้าใจ ว่าเพราะอะไรสารวัตรที่เลิกงานไปแล้วถึงได้กลับมาอีกครั้ง
“สาระ... เห้ย!” ดาบคมอุทานลั่น ดวงตาเบิกกว้างเหมือนเห็นผี “เอ็ง มะ มาได้อย่างไร!”
“ว่าอย่างไรดาบ ไม่เจอนานตีนกาขึ้นมาอีกเส้นหนึ่งแล้วนะ”
“เด็กนี่!” ดาบคมชี้หน้าสวย ๆ ปลายนิ้วสั่นระริกด้วยความโมโห
เจอเด็กคนนี้ทีไรทำเอาดาบแก่ ๆ อย่างเขาไมเกรนขึ้นได้ทุกที อย่าได้หลงระเริงกับใบหน้าสวยหวานน่ารักนั่นเชียว เพราะนิสัยที่แท้จริงต่างจากหน้าตาเหมือนหน้ามือกับหลังเท้า!
“สารวัตรครับ ยายเด็กนี่ไปก่อเรื่องอะไรอีก ผมว่าจับนอนคุกสักคืนให้สำนึกน่าจะดี”
“ดาบ! วันนี้ฉันไม่ได้ผิดนะ”
“ใครเชื่อเอ็งก็ออกลูกเป็นหมูแล้ว!” ดาบคมต่อล้อต่อเถียงกับเด็กรุ่นลูกคอเป็นเอ็น “ไปนอนสำนึกในคุกสักคืนแล้วค่อยกลับบ้าน พี่ชายหรือ
