บทที่11
บันใดทอดยาวลงจากตำหนักหมิงเต๋อเต็มไปด้วยขุนนางที่เดินเกาะกลุ่มพูดคุยกันแยกเป็นพรรคพวกใครพรรคพวกมันภาพนี้หานซางจื่อมองแล้วยิ่งอ่อนล้าคิดว่าเพียงไม่กี่ชั่วยามในท้องพระโรงกลับทำนางสูญเสียพลังไปมากกว่าสังหารคนสักร้อยคนก็มิปานสามหนาวยังอีกยาวไกลยิ่งคิดหานซางจื่อก็ยิ่งท้อแท้ขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว ทว่าท้อได้หากแต่นางกลับถอยไม่ได้อีกแล้ว
“ทำไม? ถอนหายใจเพราะไม่คิดว่าจะต้องไปตกระกำลำบากไกลถึงชายแดนตงหยางหรือ หากไม่อยากไปก็ลองไปขอร้องญาติผู้พี่ของเจ้าดูสิ เขานับเจ้าเป็น‘ครอบครัว’มิใช่หรือไรเจรจากับเขาคงง่ายดายเช่นที่มารดาของเขาส่งเจ้ามาอยู่ข้างกายเปิ่นหวางนั่นแหละ”
คราวนี้จ้าวเหลียงอี้ไม่ได้เดินหนีอีกแล้วแต่เขาตั้งใจจะเดินเคียงข้างกับผู้เป็นพระชายาของตนเองเลยทีเดียวดังนั้นตั้งแต่ก้าวเท้าออกมาจากท้องพระโรงถอนหายใจกี่ครั้งเขาจึงนับเอาไว้ทั้งหมด
“ซู่จิ้งอ๋องคิดมากไปแล้วสามีภรรยามีสุขร่วมเส
