รู้ไว้ว่าไม่รัก

บทนำ

ค่ำคืนที่เธอต้องนอนเหงาเปล่าเปลี่ยวอยู่ในห้อง ผัวคนดีคนเดียวกลับไปเที่ยวหาความสุขใส่ตัวได้อย่างสบายอารมณ์ทำเหมือนไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด ปล่อยให้เธอนอนหนาว ว้าวุ่นใจจนไม่อาจข่มตานอนได้ถ้าไม่มีเขานอนให้ไออุ่นอยู่ข้างกาย ช่วงนี้หญิงสาวติดกลิ่นของเขาหนักมาก ติดสัมผัส อยากใกล้ชิด อยากนอนกอดแต่เขากลับเหมือนพยายามหนีห่าง

อยู่กันมาตั้งสามปีกว่าย่างเข้าปีที่สี่ แม้สถานะทางสังคมของเขาและเธอไม่มีแต่สถานะที่คนภายนอกทั่วไปพบเห็นมันก็พูดได้ว่าคือ ผัวเมียคู่หนึ่ง แต่พักหลัง ๆ ‘ผัว’ ซึ่งดูเหมือนเธอน่าจะทึกทักไปเองอยู่ฝ่ายเดียวเริ่มทำตัวห่างเหิน เมินเฉยเหมือนเธอไม่มีตัวตน แทนตาไม่ใช่ทุยจ๋ามีหรือจะยอมอยู่เฉย

แทนตา คงไชย ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเขาจึงกดเข้าแอปพลิเคชันค้นหาตำแหน่งที่อยู่ของผู้ชายที่เธอรอจากสมาร์ตโฟที่เธอแอบเข้าไปกดแชร์โลเคชันในเครื่องของเขากับเครื่องของเธอไว้ทำให้ค้นหากันเจอ

ไม่นานแอปพลิเคชันก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างยอดเยี่ยมแจ้งให้รู้ว่าพบสัญญาณโทรศัพท์คนที่ต้องการหาตัวพร้อมปักหมุดที่อยู่ปัจจุบันให้ทราบ ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่งย่านเอกมัยซึ่งเขาก็เคยพาเธออยู่บ่อยครั้ง แทนตาจึงรู้จักที่นี่ดี แทนตาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันส่งกายทิพย์ไปถึงที่นั่นก่อนแล้วรีบแต่งตัวพากายหยาบตามไปทีหลัง

“คงกำลังมีความสุขมากสินะ เดี๋ยวได้เจอกัน...เฮงซวย”

ปุณวริทธิ์ สิริกุลวงศ์ หนุ่มในวัยสามสิบสามปี พื้นฐานครอบครัวและฐานะจัดอยู่ในชนชั้นมหาเศรษฐีที่มีชื่อเสียงในแวดวงสังคมคนทำธุรกิจระดับมหาชน ทว่าส่วนตัวเขาไม่ได้นำเสนอตัวเองออกหน้าสื่อแม้สื่อของวงการธุรกิจเอง ชายหนุ่มดำเนินชีวิตประจำวันอย่างคนทำงานปกติ เขามีตำแหน่งเป็นผู้บริหารในบริษัทตัวเอง เลิกงานก็มีปาร์ตี้สังสรรค์บ้างตามอารมณ์ ในเรื่องส่วนตัวก็มีผู้หญิงข้างกายที่เขาไม่ได้ให้ความสำคัญ หรือจำเป็นว่าต้องบอกใครต่อใครว่าเธอคนนี้เป็นใครสำหรับเขา อีกอย่างก็ไม่มีใครสักคนที่เห็นเขาเดินกับผู้หญิงแล้วกล้ามาถามว่าเขาเดินกับใครสักคน

ตอนที่ปุณวริทธิ์คุยกับแทนตาแรก ๆ ต่างฝ่ายก็เห็นตรงกันว่าอยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ ถ้าอยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ทางใครทางมัน ตอนนั้นก็คิดว่าไม่เกินปีความสัมพันธ์นี้คงสิ้นสุด ทว่ามันก็ยืดมาได้ถึงสองปี จนตอนนี้เข้าปีที่สี่ที่เขาเริ่มรู้สึกว่า

...ไม่อยากอยู่กับผู้หญิงคนนี้แล้ว

เธอเริ่มเยอะ เริ่มจู้จี้ พูดมากขึ้นทุกวัน ไม่เหมือนช่วงแรกที่ทำตัวน่ารัก ออดอ้อนเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก ๆ ที่เขาอยากเก็บมาเลี้ยง แต่พอมันโตเขี้ยวเล็บมันก็งอก ข่วนเขาจนเป็นรอย กลับบ้านช้าก็ขู่ฟ่อ ทำตัวไม่น่ารัก

เขา...ไม่อยากเลี้ยงมันแล้ว

ตอนนี้เขากำลังดื่มเหล้า ปาร์ตี้กับเพื่อน ตอบรับสายตาสาว ๆ ที่มองมาอย่างทอดสะพานให้ เขาอยากกลับไปอยู่จุดนั้น จุดที่อยากทำอะไรก็ได้ จุดที่ไม่ต้องมีใครมาเกะกะวุ่นวาย

คิดถึงหน้าแล้วก็... พาลกินไรไม่ลง

^

^

^

***กินไม่ลงก็ไม่ต้องกินนะคะ กำหลวงพ่อมั่นไว้แน่น ๆ บอกไว้แค่นี้ข่ะ บักปอบ