กลับมาไม่เห็นหน้าแล้ว…9/3
763 Words
พูดจบเขาก็กดวางสายโดยไม่รอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ บอกตัวเองให้มีสมาธิทำงานแต่ไม่นานสติเขาก็หลุดไปคิดถึงแทนตาจนอ่านรายงานจากฝ่ายผลิตแทบไม่รู้เรื่อง วันนี้เขาไม่อยากกลับไปที่ห้องเลยจึงโทร. ไปบอกที่บ้านว่าจะกลับไปกินมื้อเย็นกับบิดามารดา
ที่บ้านสิริกุลวงศ์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประจำอยู่บริเวณประตูหน้ากำลังเจรจากับพนักงานจากบริษัทขนส่งที่แจ้งว่านำของมาส่งตามออร์เดอร์ ที่ทำให้ต้องมีการเจรจาเพราะของที่นำมาส่งนั้นคือทั้งหมดที่อยู่บนรถบรรทุกสองคัน! พนักงานขนส่งยืนยันที่อยู่พร้อมทั้งชื่อผู้ที่ออร์เดอร์สินค้าตามเอกสารซึ่งชื่อผู้สั่งตรงกับคุณผู้หญิงของบ้านและที่อยู่ก็ถูกต้อง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงโทรศัพท์เข้าไปสอบถามคุณแม่บ้านใหญ่และได้รับการยืนยันว่าคุณผู้หญิงสั่งของจากบริษัทเมกามอลล์จริง จึงอนุญาตให้คนขับรถนำรถเข้าไปจอดบริเวณด้านในเพื่อไม่ให้เกะกะการจราจรด้านนอกและนำของลงได้สะดวกขึ้น เหล่าคนทำงานในบ้านต่างพากันงุนงงแต่ก็มาช่วยกันลำเลียงของไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของให้เรียบร้อยโดยมีผ่องศรีคอยยืนกำกับ
คุณปุณวัฒน์มองภรรยาที่ยืนดูพนักงานขนของลงจากรถแล้วทำหน้าสงสัย
“นี่คุณสั่งอะไรมามากมายขนาดนี้เนี่ย จะเปิดมินิมาร์ตเหรอ ว่างขนาดนั้นเชียว”
“แหม ฉันไม่ได้จะเปิดมินิมงมินิมาร์ตอะไรหรอกค่ะ สั่งมาจะเอาไปถวายวัดกับส่งให้มูลนิธินำไปบริจาคตามสถานที่ที่เขาจำเป็นต้องใช้ ที่บอกไงคะว่าของมันถูกมาก ทั้งหมดนี่ไม่ถึงแสนเลย”
“อ้าว สั่งมาบริจาคทำไมไม่ให้เขาส่งไปที่วัดหรือที่มูลนิธิเลยล่ะครับคุณนายเพทาย”
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะเอาไปบริจาควัดไหนนี่คะ ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวโทร. ให้คนที่มูลนิธิเอารถมารับไปแล้วไปจัดการต่อตามความเหมาะสม”
แม่บ้านใหญ่ที่ยืนกำกับลูกมือให้ขนของไปเก็บให้เรียบร้อยเดินเข้ามารายงานคุณผู้หญิง
“เห็นคุณผู้หญิงบอกสั่งของ ผ่องก็เพิ่งรู้ว่าสั่งมาเยอะขนาดนี้ โดนลูกสาวของผ่องตกแล้วล่ะสิคะนี่”
“แหม ก็ของมันถูกนี่แม่ผ่อง ไอ้นั่นก็น่าเอฟ ไอ้นี่ก็น่าเอฟ”
คุณเพทายพูดไปก็ยิ้มไป ดูจะติดใจกับการช็อปแบบนี้เข้าแล้ว คุณปุณวัฒน์มองภรรยาแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ
“ติดไลฟ์แล้วล่ะสิท่า คุณน่ะ”
“แหม คุณวัฒน์ ก็มันสนุกนี่คะ ลูกสาวแม่ผ่องน่ะขายเก่งยังกะดูทอล์กโชว์ มีของราคาศูนย์บาทให้เอฟด้วยนะคะ ฉันยังเอฟทันได้หม้อต้มบะหมี่มาใบหนึ่งเลย เก่งมั้ยล่ะคะ” คุณผู้หญิงของบ้านพูดอย่างภูมิใจในฝีมือการแย่งเอฟสินค้า สามีถึงกับหลุดขำ ของราคาไม่กี่บาท ภรรยาทำยังกับได้ไข่มุกเมโลที่หมายตามาไว้ในมือตัดหน้าคนอื่นที่อยากได้เหมือนกัน
“จ้า คุณนายเพทายของผมเก่งเสมอ” สามีตอบรับอย่างเอาใจ
“นี่แม่ผ่อง มื้อเย็นลูกปุณบอกจะมาทานข้าวด้วย ทำข้าวเหนียวทุเรียนไว้ด้วยนะ”
“ทำไว้ทำไมคะคุณผู้หญิง ใครจะทานคะนี่”
“ก็ลูกปุณนั่นไง”
แม่บ้านทำตาเหลือกเหมือนฟังอะไรผิดไป
“คุณปุณทานของพวกนี้ตอนไหนคะ ปกติไม่เห็นจะทานเลย เหมือนคุณผู้ชายนั่นแหละที่ไม่ชอบทานของหวานเลย คุณผู้หญิงจำผิดรึเปล่าคะ”
“นี่แม่ผ่อง ฉันเป็นแม่แท้ ๆ ของลูกปุณนะจ๊ะ ฉันบอกว่าลูกปุณทานก็ทานสิ”
“ผ่องก็เป็นคนเลี้ยงคุณปุณมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกวันแรกนะคะ ผ่องก็รู้ก็เห็นว่าคุณปุณไม่ชอบของแบบนี้ ได้กลิ่นก็แหวะแล้ว ผ่องกินแล้วยังต้องรีบไปบ้วนปากแปรงฟันเวลาจะคุยกับเธอเลย” แม่บ้านใหญ่ไม่ยอมแพ้
“เอ๊ะ แม่ผ่องนี่ ฉันบอกว่ากินก็กินสิ บอกให้ทำก็ไปทำ”
“ค่ะ ทำก็ทำ ผ่องก็จะคอยดูว่าจะเป็นอย่างที่คุณผู้หญิงพูดมั้ยนะคะ”
^
^
^
***มาลุ้นกันว่า แทนจะกลับไปเอาของที่เหลือมั้ย อิอิ
เร่งปั่น ebook ให้มี้อยู่นะค้า ส่งกำลังใจมาให้ด้วยน้า
- Writer
