อาการไม่ดี…6/1
1628 Words
ทางด้านแทนตาเมื่อกลับมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ทันที่เปิดประตูเข้าห้องมาก็ได้กลิ่นทุเรียนลอยมาเตะจมูกจนต้องนิ่วหน้า แม้กลิ่นไม่แรงนักแต่ก็รับรู้ว่ามันเป็นกลิ่นของราชาผลไม้ เธอไม่ได้เป็นคนรังเกียจทุเรียน กินได้เมื่อมีโอกาสแต่ที่แปลกประหลาดใจคือ ไม่เคยได้กลิ่นทุเรียนในห้องนี้เลย เพราะปุณวริทธิ์ไม่กินทุเรียน แทนตารีบก้มมองพื้นและเห็นรองเท้าคู่ที่เขาใส่ออกไปเมื่อเช้าถอดอยู่ข้างตู้เก็บรองเท้าอย่างไม่เป็นระเบียบนัก
เขากลับมาแล้วนี่ แล้วไม่ได้กลิ่นนี่หรือ? ปกติแค่ได้กลิ่นเขาก็เบ้หน้าเดินหนีแล้ว แต่นี่กลิ่นอวลอยู่ในห้องแบบนี้ไม่โมโหโวยวายเหรอ ยิ่งพักนี้ดูเขาอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลาด้วย
หญิงสาวเดินไปหาที่มาของกลิ่น และมันก็ลอยมาจากในครัวที่ไม่ได้ปิดประตู บนเคาน์เตอร์มีจานใบกลมวางอยู่ ในจานมีร่องรอยสิ่งที่หลงเหลืออยู่เล็กน้อยพอจะบอกได้ว่าเป็นอะไร
“ข้าวเหนียวทุเรียน ใครกินข้าวเหนียวทุเรียน?”
แทนตาพึมพำเป็นคำถามลอย ๆ ออกมา เธอยังไม่แน่ใจนักว่ามีใครอื่นเข้ามาในห้องหรือไม่ เพราะหากเป็นปุณวริทธิ์ไม่มีทางที่เขาจะกินของแบบนี้ได้ หรือว่า...
พอคิดว่าเขาอาจจะพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องเพื่อกดดันให้เธอออกไปหัวใจของแทนตาก็ปวดหนึบ หน่วยตาร้อนผ่าว ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ เธอก็บอกแล้วไงว่าขอเวลาอีกนิดหนึ่ง แทนตาต้องหาที่อยู่ใหม่ เธอบอกเลิกเช่าคอนโดที่เคยเช่าอยู่หลังจากย้ายมาอยู่กับเขาได้หกเดือน และจากนั้นเรื่องซื้อบ้านหรือคอนโดเป็นของตัวเองก็ไม่มีอยู่ในความคิด เขาให้เวลาสองอาทิตย์ และเธอรู้ดีว่าปุณวริทธิ์เป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น หากตัดสินใจแล้วก็ไม่มีคำว่าลังเล หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้น มองไปที่ห้องเล็กที่เขาใช้นอนแทนห้องใหญ่ที่ใช้ร่วมกันมาตลอดสามปี
“ไม่ต้องทำกับแทนขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ยังไงแทนก็จะไปอยู่แล้ว” แทนตากล้ำกลืนความรวดร้าวและความรู้สึกไร้ค่าของตัวเองที่เอ่อล้นขึ้นมากลับลงไป เธอเคยคิดว่าเธอคงมีพื้นที่เล็ก ๆ อยู่ในใจของเขา แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอไม่เคยมีความหมายอะไรกับเขาทั้งนั้น ก็แค่ลูกแก้วที่บังเอิญตกอยู่กลางทางที่เขาเดินและเขาก็หยิบขึ้นมาดูเล่น เมื่อดูจนเบื่อก็โยนมันทิ้งไปเพราะมันไม่ได้มีค่าหรือราคาอะไร หญิงสาวมองประตูห้องนอนเล็กอีกครั้ง ก่อนจะเก็บจานข้าวเหนียวทุเรียนไปล้างและเก็บขวดน้ำแร่ที่ดื่มจนเกือบหมดแล้วทิ้งลงถังขยะสำหรับรีไซเคิล หยิบกุญแจรถที่เขาคงจะล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาไปแขวนไว้ที่ที่ของมันเหนือชั้นวางรองเท้า จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน
แทนตานอนหลับไม่สนิท จนกระทั่งได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจึงลุกขึ้นมาตามความเคยชินเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เขา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต่อไปนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารให้เขาอีกแล้วเพราะเขาไม่กิน หญิงสาวเดินออกมานั่งที่โซฟากลางห้อง ตามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างกระจกบานสูง ต่อให้ระทดท้อเพียงใด ชีวิตก็ต้องดำเนินไป
ไม่นานประตูห้องนอนเล็กก็เปิดออกมา ปุณวริทธิ์เดินผ่านเธอไปที่ห้องนอนใหญ่ ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็กลับออกมาในชุดทำงาน และเดินตรงไปที่ประตูโดยไม่ได้เหลือบมองเธอหรือพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“คุณปุณไม่จำเป็นต้องกดดันให้แทนออกไปจากที่นี่ขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”
ชายหนุ่มหันมามองหน้าเธอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน
“พูดอะไรของเธอแต่เช้า”
แทนตาสูดลมหายใจเข้าลึก
“ไม่ต้องพาใครมาที่ห้องก็ได้ค่ะ แทนกำลังหาที่พักอยู่ รับรองว่าทันภายในสองอาทิตย์ตามที่คุณปุณกำหนด”
“ผมพาใครมาที่ห้อง? พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” เสียงของเขาเริ่มขุ่น
“ก็แขกที่มากินข้าวเหนียวทุเรียนที่ห้องเมื่อวานไงคะ” จงใจบอกให้รู้แบบไม่อ้อมค้อมอีกด้วย
คิ้วเข้มของเขายิ่งขมวดมุ่น
“ข้าวเหนียวทุเรียน? ทำไมต้องมีคนอื่นมากิน ผมกินเองไม่เป็นหรือไง จะหาเรื่องอะไรก็ให้มันเมกเซนส์กว่านี้ได้มั้ย”
“คุณปุณน่ะเหรอคะ กินทุเรียน แค่กลิ่นคุณก็ทนไม่ไหวแล้ว” แทนตาส่ายหน้า จะโกหกไปทำไม
“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ หยุดเพ้อเจ้อไร้สาระ”
ปุณวริทธิ์ทำเสียงรำคาญ หมุนตัวเดินไปที่ประตู สวมรองเท้าที่วางเตรียมไว้ให้ คว้ากุญแจรถจากที่แขวน แล้วเปิดประตูออกไปโดยไม่ได้หันกลับมามองเธออีก
แทนตายืนนิ่งมองตามแผ่นหลังกว้างเหยียดตรงที่คุ้นตาจนกระทั่งประตูกระแทกปิด ซึมซับภาพนั้นไว้ เพราะอีกไม่กี่วันเธอก็จะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
ทั้งเขาและเธอก็แยกกันไปทำงานเหมือนเดิมปุณวริทธิ์ออกจากคอนโดก่อนในตอนเช้า ตกบ่ายแทนตาก็ออกไปเตรียมตัวไลฟ์สดที่คลังสินค้า ระหว่างรอเปิดไลฟ์หญิงสาวก็กดดูข่าวสารและเรื่องน่าสนใจต่าง ๆ จากโทรศัพท์ จนมาสะดุดที่คลิปหนึ่งบนแพลตฟอร์มยอดฮิต อัลกอริทึมราวกับจะเชื่อมจิตมานั่งอยู่ในใจคนได้ รู้แม้กระทั่งว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงที่กำลังถ่ายไลฟ์สไตล์ตัวเองอยู่เป็นคนที่เธอเห็นว่ามากับปุณวริทธิ์เมื่อวันก่อน แทนตาตัดสินใจกดเข้าไปดูในช่องของเธอเต็ม ๆ และเห็นว่ามีคนติดตามเธออยู่หลักหมื่นต้น ๆ เธอชื่อองค์อร เปิดร้านเสื้อผ้าเป็นของตัวเอง และสอนการแต่งตัวให้กับผู้หญิงที่อยากแต่งตัวง่าย ๆ แต่ดูดี บุคลิกท่าทางผู้ดีมีสกุลทั้งการพูดและน้ำเสียง
แทนตากดดูวิดีโอที่ปักหมุดไว้ คลิปแรกเป็นคลิปแนะนำตัวเองของคุณหนูสาว ต่อมาเป็นคลิปที่เธอกับมารดาไปรับประทานอาหารที่โรงแรมหรู ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้จักกับเจ้าของโรงแรมด้วย มีการถ่ายรีวิวอาหารให้ชม และท้ายคลิปก็แปะภาพถ่ายกับคนที่ไปร่วมมื้ออาหารกับเธอ คงจะไม่มีอะไรกระแทกใจจนเจ็บถ้าในภาพไม่มีผู้ชายที่นอนร่วมเตียงกับเธอมาสามปีและตอนนี้ก็กำลังสลัดเธอออกไปจากชีวิตเขาร่วมอยู่ด้วย ผู้หญิงสูงวัยที่ยืนอยู่ข้างเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น...คุณเพทายมารดาของเขานั่นเอง
สิ่งที่แทนตาได้เห็นในวันนี้เป็นเหมือนกระจกสะท้อนกลับมาที่ตัวเธอให้ได้สำเหนียกว่าควรวางตัวเองไว้จุดไหน ถ้าเป็นเธอที่ยืนอยู่ข้างเขาในภาพมันจะดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกแบบนี้หรือไม่
“ช่า วันหยุดไปเป็นเพื่อนดูคอนโดกับฉันหน่อยได้มั้ย”
ชาช่าที่กำลังแต่งหน้าหันขวับมามองแล้วถอนหายใจ ดวงตามองเพื่อนที่สีหน้าหม่นหมองด้วยความเห็นใจ
“ได้สิ ตกลงเลิกแน่แล้วใช่มั้ย”
“อืม”
“หรือจะให้ฉันเรียกผีกะที่เลี้ยงไว้ออกมาเลียหน้าให้ เผื่อผู้จะกลับมาสนใจ”
ชาช่าพูดติดตลกไม่อยากให้เพื่อนเครียด แทนตาหลุดขำ แต่เสียงที่ตอบเพื่อนเศร้า
“ตอนนี้ผีกงผีกะอะไรที่แกเลี้ยงไว้ก็ไม่ช่วยอะไรหรอก ฉันพอแล้วล่ะแก”
พูดจบก็ดันตัวขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมาแต่งหน้าเตรียมตัวเข้าไลฟ์ แต่ภาพตรงหน้ากลับดับวูบไปจนร่างซวนเซ ชาช่าที่อยู่ใกล้รีบคว้าตัวเพื่อนประคองไว้ได้ทัน
“เฮ้ย เป็นไงบ้างแก ไม่สบายเหรอ”
“คงลุกเร็วไปหน่อยเลยหน้ามืดน่ะ น่าจะเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“นั่งก่อน อย่าเพิ่งลุก ไหวปะเนี่ยแก ต้องไลฟ์อีกหลายชั่วโมงนะ”
แทนตายกมือลูบใบหน้าที่ตอนนี้ค่อนข้างซีด “ก็คิดว่าไหวนะ”
ชาช่ามองเพื่อนด้วยสีหน้าเป็นกังวล หันซ้ายมองขวาแล้วยื่นหน้ามากระซิบ
“นี่ฉันถามอะไรแกหน่อย จะเลิกกับผัวน่ะชัวร์รึยังว่าไม่ได้ท้อง ตอนที่ฉันจะเลิกกับผัวเก่าฉันก็ระแวงเรื่องนี้เหมือนกันนะ”
ถ้าเป็นปกติแทนตาคงหลุดขำอีกรอบกับประโยคหลังของเพื่อน หากแต่ตอนนี้สิ่งที่ชาช่าพูดทำให้เธอขำไม่ออกและกลายเป็นความตระหนกเมื่อนึกทบทวนเรื่องประจำเดือน มันควรจะมาตั้งแต่หลายอาทิตย์ก่อนแล้ว แต่...ตอนนี้ยังไม่มีวี่แวว เหงื่อซึมแผ่นหลังทั้งที่รู้สึกเหมือนอุณหภูมิรอบตัวลดต่ำลงจนเย็นเยือก
^
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไป และเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะมี้
- Writer
