" แก้วใส " นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ ทำเอาหัวใจดวงน้อยวูบไหวมีความรู้สึก ก่อนที่เธอจะถามออกไปเสียงติดขัด
" มะ มะ มีอะไร " สายตาที่พยายามหลบไม่สบตาทำเอาชายคนที่ยืนตรงหน้าเค้นหัวเราะหึในลำคออีกครั้ง
ย้อนกลังไปสองอาทิตย์ก่อนหน้า
หญิงสาวหุ่นดีในชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงินกระโปรงยาวเธอสวยราวกับนกยูงที่กำลังแผ่สยายหางกลางป่า ในมือถือแก้วจิบไวน์ไว้อย่างมีชั้นเชิงเธอปลายตามองผู้คนรอบข้างในงานในงานเลี้ยงแห่งนี้รอยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า แขกเหรื่อผู้ใหญ่ต่างเอ็นดูเธอและกล่าวชมกับพ่อของเธอไม่หยุดปาก
" คุณทรงศักดิ์นี่เก่งจริงๆเลยนะครับ เลี้ยงลูกสาวมาให้โตมามีคุณภาพขนาดนี้ พอมีคำแนะนำให้ผมหน่อยไหมครับ " ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่กับพ่อของแก้วใสพูดขึ้น นั่นทำให้ทรงศักดิ์พ่อของแก้วใสถึงกับหัวเราะร่าออกมา
" ฮ่าๆ คุณภาวัตรก็ชมผมเกินไป ผมก็ไม่ค่อยได้สอนอะไรลูกหรอกครั้บ แต่เน้นการทำให้เห็นซะมากกว่า "
