Chapter 2
1255 Words
หลังจากที่แม่บ้านให้ฉันเข้าไปดูห้องนอนที่อยู่ข้างๆห้องของพ่อเลี้ยงแล้วเธอก็เดินออกไปทิ้งฉันไว้ให้โดดเดี่ยวอยู่ในห้องนั้น เกรงใจจัง ฉันหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาพี่สาวทั้งคู่แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับเลย เห้อออ แต่ก็เอาเถอะวันนี้นอนที่นี่ก่อนแล้วกันพรุ่งนี้ค่อยไปคุยกับเขาใหม่ ฉันเก็บของทุกอย่างเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง ไหนๆก็อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ช่วยงานบ้านเขาแล้วกัน
"มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ"
"คุณหนู ไปนั่งพักเถอะค่ะพ่อเลี้ยงสั่งไว้ว่าห้ามให้คุณหนูทำงานค่ะ ให้นั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นรอพ่อเลี้ยงค่ะ"
ฉันรีบส่ายหน้าทันที ไม่มีทางที่ฉันจะนั่งกินนอนกินในบ้านคนอื่นหรอกนะ
"ให้หนูช่วยเถอะค่ะ หนูไม่ใช่แขกของพ่อเลี้ยงหรอกค่ะหนูมาขอความช่วยเหลือเค้าอาศัยใบบุญเค้า มีอะไรช่วยได้หนูก็อยากจะช่วยค่ะ"
ป้าๆมองหน้าฉันเหมือนจะปราบปลื้มกับคำพูดฉันมากๆเลยอ่ะ
"โธ่ คุณหนู วาจากิริยางดงามจริงๆ เอาเถอะช่วยก็ช่วยค่ะ ว่าแต่ทำอาหารเป็นมั้ยคะ"
ฉันยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจเห็นแบบนี้ฉันทำอาหารอร่อยมากเลยนะ ไม่มีใครบอกหรอกฉันบอกตัวเอง อิอิ
"เป็นค่ะ"
"งั้นมื้อนี้ป้าให้คุณหนูทำให้พ่อเลี้ยงเลยค่ะ เอาใจเค้าหน่อย พ่อเลี้ยงชอบทานอาหารทะเลค่ะ"
"ทำไมต้องเอาใจพ่อเลี้ยงด้วยล่ะคะ นั้นมันหน้าที่แฟนเค้าโน่นค่ะ เราแค่ทำตามหน้าที่เฉยๆ"
ป้าๆขำกันใหญ่กับคำพูดของฉัน ส่วนพี่ใจที่เพิ่งเดินเข้ามาแล้วมาได้ยินบทสนทนาของพวกเราก็รีบวิ่งเข้ามากระซิบข้างๆหูฉัน
"พ่อเลี้ยงโสดเด้อยังไม่มีแฟน"
ฉันรีบหันไปสบตากับพี่เขาที่ยิ้มกริ่มให้ฉัน ทำไมต้องมาบอกฉันด้วยเล่า
"โสดก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับหนูเลยนี่นา"
"ไม่รู้สิพี่มองเมื่อกี้มันเหมือนว่าอีกไม่นานพ่อเลี้ยงจะไม่โสดแล้วล่ะ"
บ้า พูดอะไรกันเนี้ยแล้วดูสิมายิ้มเหมือนรู้อะไรกันแล้วไม่ยอมบอกฉันอ่ะ
"ก็ไม่เกี่ยวกับหนูนี่นา พอแล้วๆ หนูจะทำกับข้าวแล้วค่ะ"
จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายจ้าทิ้งให้ฉันทำอาหารกับป้าแม่บ้านอีกคนที่มาเป็นลูกมือให้ฉัน ส่วนคนอื่นๆคงไปทำงานอย่างอื่นหละมั่ง ฉันทำอาหารสองสามอย่างเพราะป้าๆบอกว่าปกติพ่อเลี้ยงทานข้าวคนเดียว ที่บ้านนี้ก็มีแต่พ่อเลี้ยงอยู่คนเดียว ส่วนพ่อแม่ของพ่อเลี้ยงอยู่ต่างประเทศเห็นว่าพ่อเสียแม่มีสามีใหม่งี้นะ
@หนึ่งชั่วโมงผ่านไป......
"คุณหนูนาเรียบร้อยยังคะ ว้าววว หอมเชียวน่าทานจังเลย"
พี่ใจเดินเข้ามาพร้อมกันทำจมูกฟิตๆ ฉันถอดผ้ากันเปื้อนออกหลังจากที่ตักอาหารลงจานเสร็จ
"เรียบร้อยแล้วค่ะ พร้อมเสิร์ฟ"
"งั้นพี่ยกไปเลยนะคะเพราะว่าพ่อเลี้ยงมารอทานข้าวแล้วค่ะ"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆแล้วก็ช่วยพี่เขายกออกไปด้วย ฉันทำของหวานให้พ่อเลี้ยงด้วยนะเห็นมีกล้วยวางอยู่น่าทานก็เลยลองทำกล้วยบวชชีดู เห็นป้าๆบอกว่าพ่อเลี้ยงชอบทานกล้วย
"อาหารมาแล้วค่ะพ่อเลี้ยง"
พี่ใจยกไปเสิร์ฟวางบนโต๊ะ ส่วนฉันก็ยกกับข้าวอีกสองอย่างตามไป ที่โต๊ะจัดวางจานหนึ่งที่สำหรับพ่อเลี้ยงส่วนฉันวางทุกอย่างเสร็จก็หันหลังจะเดินออกไปล้างจานต่อ
"จะไปไหนคะ"
ฉันชะงักไปแล้วหันไปมองหน้าพ่อเลี้ยง เขามองฉันอยู่ก่อนแล้วแสดงว่าเมื่อกี้เขาถามฉันสินะ
"คะ"
"พี่ถามว่าจะไปไหน"
"ไปล้างจานในครัวค่ะ"
ฉันตอบออกไปตามจริงมองเขากลับอย่างงงๆ อะไรของเขากันทำไมทำเหมือนไม่พอใจฉันอะไรอย่างงั้นแหละ
"มาทานข้าวกับพี่ แล้วใครใช้ให้ไปล้างจาน"
"อ่าว ก็หนูอยากช่วยคนอื่นๆนี่คะ อยู่บ้านเขาจะให้หนูขี้เกียจหรือไงคะ"
ฉันเอ่ยออกไปติดตลกนิดๆ แต่เขาไม่ขำด้วยกับฉันอ่ะทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยเล่า
"ไม่ต้องล้างเด็กที่บ้านมีเยอะแยะไปแย่งงานเขาทำไม เราอ่ะมานี่ มานั่งทานข้าวกับพี่มีเรื่องจะคุยด้วย"
ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วค่อยๆเดินไปเข้าไปนั่งตรงข้าวกับเขา พ่อเลี้ยงสั่งให้พี่ใจไปเอาจานมาให้ฉันอีกจานเอาจริงๆฉันทำไปด้วยชิมไปด้วยแทบจะอิ่มแล้วนะ
"คุยอะไรคะ"
"เราต้องอยู่กับพี่ที่นี่จนกว่าชีวิตเราจะปลอดภัย เพราะพี่รับปากพี่สาวเราไว้ก่อนหน้าที่จะมาแล้วว่าพี่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด"
อ่อเป็นอย่างงี้นี่เองพ่อเลี้ยงกับพี่สาวของฉันคงจะคุยกันก่อนหน้านี้แล้ว แต่พี่สาวฉันไม่ได้บอกนะว่าจะมาอยู่ที่นี่อ่ะ
"แต่พี่หนูนิดบอกว่าแค่ให้มาถามพ่อเลี้ยงขอคำแนะนำเฉยๆค่ะ ไม่ได้จะมาอยู่ที่นี่"
"ทำไมเราดื้อจัง พี่บอกว่าให้อยู่ที่นี่ก็อยู่ที่นี่สิคะ"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ขี้เกียจเถียงแล้วอยู่ก็อยู่ ระหว่างนี้ฉันจะช่วยพ่อเลี้ยงเขาทำงานแล้วกันเป็นการตอบแทนที่เขามีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
"ทานข้าวก่อนเถอะค่ะพ่อเลี้ยง หนูอยู่ที่นี่ก็ได้ค่ะถือว่าพ่อเลี้ยงอนุญาตแล้วน้าห้ามมากลับคำทีหลังนะ"
เขายิ้มออกมาทันที
"ก็แค่นั้นแหละ ทานข้าวกัน"
พูดจบเขาก็จัดการอาหารตรงหน้าฉันนั่งมองเขาทานอาหารยิ้มๆ ทำไมพ่อเลี้ยงใจดีจัง หล่อด้วย อร๊ายย ไม่ๆ เขาอายุมากกว่าฉันตั้งหลายปีมันคงจะไม่เหมาะกันหรอก อีกอย่างเขาคงมีคนที่เขารักเขาชอบแล้วอายุขนาดนี้แล้ว ทำไมฉันถึงดูผิดหวังจัง เห้ยย แล้วนี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี้ยคิดบ้าอะไร
"เป็นอะไรคะ ไม่สบายเหรอทำไมหนูหน้าแดงๆ "
เขาวางช้อนในมือแล้วยืนมือที่ว่างของเขามาแตะหน้าผากของฉันเล่นเอาหัวใจของฉันเต้นจนแทบจะทะลุออกมานอกอกแล้ว อร๊ายยยยย
"พะ พ่อเลี้ยงคะ"
"หืม ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา"
ฉันก้มหน้าลงก่อนจะตักอาหารเข้าปาก โอ๊ยยย ทำไมหัวใจบ้านี่ถึงเต้นแบบนี้เนี้ย เขาเป็นผู้มีพระคุณโว๊ยย อย่ามาคิดอะไรแบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้สิ อร๊ายยยยยย
"อาหารวันนี้ใครทำเนี้ย รสชาติไม่เหมือนวันอื่นๆ"
"หนูนาทำเองค่ะ ไม่อร่อยเหรอคะ"
ฉันเริ่มหน้าเสียแล้วเมื่อเขาทำหน้าเหมือนมันกินไม่ได้ ซักพักเขาก็อมยิ้มแล้วตักทานต่อไม่พูดอะไร
"พ่อเลี้ยงแกล้งหนูนาเหรอคะ"
"เปล่านี่"
"หนูนานึกว่ารสชาติมันแย่จนทานไม่ได้ซะอีก คนบ้าแกล้งหนูทำไมเล่า"
เขายกยิ้มมุมปากแล้วเหลือบสายตามองหน้าฉัน
"ไม่ได้พูดสักคำว่าไม่อร่อย"
"หนูไม่คุยกับพ่อเลี้ยงแล้ว ทานไปเลยน้า"
"หึหึ"
- Writer
