รักสะกดวิญญาณ 11 นิมิตร
1578 Words
สองวันต่อมา...
มหาวิทยาลัย BK
ตึก...ตึก...ตึก...
ฉันเดินเข้ามาตึกเรียนตลอดทางก็พบสายตาที่มองฉันอยู่ตลอด แม้ว่าจะพยายามไม่ใส่ใจแต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดี เพราะว่าสายตาที่มองมาคือการมองอย่างเปิดเผลอและไม่มีความเกรงใจแต่อย่างใดทั้งนั้น
"เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจออกมาแล้ววเดินหน้าต่อแม้ว่าจะพยายามมองข้ามไปแล้วก็ตาม แล้วก็เมื่อวันก่อนตำรวจได้เข้าจับกุมเมขลาแล้วข้อหามียาเสพติดไว้ครอบครองและเสพด้วย
พรึ่บ! และขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่ห้องเรียนก็มีกลุ่มผู้ชายกลุ่มมาขวางทางของฉันเอาไว้ ฉันเงยหน้ามองแล้วพบว่าด้านหลังพวกนั้นมีก้อนสีดำลอยไปมาเป็นจำนวนเป็นกลุ่มดวงวิญญาณที่มีความแค้นกับคนตรงหน้าฉัน
"เธอชื่อทาร์นีใช่ไหม?"
"มีอะไร?" ฉันเบี่ยงสายตาไม่มองกลุ่มควันสีดำด้านหลังมีดวงตาสีแดงลอยไปมาเป็นสิบคู่ ผู้ชายคนนี้ฆ่าคนถ้าไม่ได้ลงมือก็เป็นคนสั่งการเป็นแค่เด็กมหาวิทยาลัยทำอะไรแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?
"เธอแจ้งจับเมขลาสินะ" เขาโน้มตัวมาหาฉัน
"..."
"รู้ไหมว่าพวกที่เสือกไม่เข้าเรื่องเนี่ยจะโดนอะไร พวกนั้นน่ะทำเป็นอวดเก่ง อวดดีสุดท้ายก็ศพไม่สวยสักลาย หึ!" เขายิ้มมุมปาก
"ไอ้ไม้ทำห่าอะไรคณะกู?" เสียงของน่านฟ้าดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน
"มาดูหน้าคนที่กล้าล้ำเส้นกู"
"ล้ำเส้น?" น่านฟ้าหันมามองหน้าของฉัน
"ใช่...สั่งสอนรุ่นน้องมึงให้ดีละว่าอย่ามาเสือกเรื่องของพวกกูอีกไม่อย่างนั้นจะหาว่ากูไม่เตือนไม่ได้นะ" คนชื่อไม้มองหน้าของน่านฟ้าอย่างหาเรื่องเป็นเหมือนนักเลงขาใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ต้องกลัว แต่อาจจะยกเว้นเขาคนนี้ละมั้งเพราะน่านฟ้ามองหน้าของไม้ไม่ละสายตา
"แต่ถ้ามึงมาวุ่นวายกับหลานรหัสกูไม่เลิก...ก็จะหาว่ากูไม่เตือนไม่ได้นะ"
"เหอะ! แค่หลานรหัสมึงสนใจและให้ความสำคัญขนาดนี้เลยเหรอวะกับเมขลาที่เป็นคู่นอนมึงมาตั้งนานไม่เห็นมึงจะไปดูมันบ้างเลยตอนนี้มันอยู่ในคุกเพราะ...หลานรหัสมึง" มันพูดและหันมามองหน้าของฉัน
"ก็เมขลาผิดจริงทั้งค้าทั้งเสพกูจะไปช่วยอะไรได้ละทำตัวเองทั้งนั้น ส่วนมึงที่เดือดร้อนอยู่เนี่ยก็เพราะว่าขาดคนส่งของไม่ใช่หรือไงกูว่าเอาเวลาที่มึงมาหาเรื่องเด็กเนี่ยไปหาคนใหม่ดีกว่านะเพราะหลักฐานรัดตัวขนาดนั้นคงจะออกมาส่งยาให้มึงยาก"
"ก็เพราะใครละ?" หันมามองฉันอีก
"เพราะฉันเหรอ?" ฉันชี้หน้าตัวเอง
"ใช่ไงถ้าเธอไม่แจ้งเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้!"
"เพราะเมขลาแจ้งความจับฉันก่อนต่างหาก ถ้าอยู่นิ่ง ๆ คงไม่เป็นแบบนี้หรอก" ไม่หรอก...ต่อให้เมขลาไม่แจ้งความจับฉัน ฉันก็ยังทำเหมือนเดิมอยู่ดี
"เหอะ! แค่เรื่องทะเลาะวิวาทจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไม?"
"นั่นสิ...ก็ไปถามเมขลาดูสิ"
"ยัยเด็ก..!"
"แล้วก็นะ...ฉันไม่กลัวนายหรอกต่อให้นายฆ่าฉันเหมือนที่นายฆ่าคนอื่นที่ผ่านมา ฉันก็ไม่กลัว...ระวังเงาหัวตัวเองเอาไว้แล้วกันเพราะอีกไม่นานกรรมคงตามทัน" ฉันพูดจบมองไปด้านหลังของเขาก่อนจะเดินผ่านและเข้าเรียน
ปึก!
"เฮ้อ!" ฉันถอดหายใจและเดินไปที่นั่งของตัวเอง
"ทาร์นีนั่นพี่ไม้กับพี่น่านนิตัวท็อปของมอเลยนะเธอรู้จักพวกเขาได้ยังไงอะ?" พวกผู้หญิงในห้องเดินเข้ามาถามฉัน
"..."
"พี่น่านฟ้าน่ะไม่แปลกใจหรอกนะเพราะว่าพี่เขาเป็นปู่รหัสของเธอแต่ว่าพี่ไม้เดือนวิศวะน่ะรู้จักได้ยังไง?" อ่อ เป็นเดือนเลยเหรอก็หน้าตาดีอยู่หรอกแต่ก็เฉย ๆ สำหรับฉัน
"ไม่รู้จัก" ฉันตอบและหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วเปิดเพลงตัดตัวเองออกจากโลกภายในซะ
"ทาร์...นี..."
ฉันเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้นเพราะฉันไม่ได้อยากเจอผู้ชายคนนั้นอีก คนที่มีวิญญาณตามหลังเหมือนเป็นเงาแบบนั้นอีกนานเขาคงจะโดนดวงวิญญาณเอาคืน
หมับ! กำลังนั่งฟังเพลงอยู่ จู่ ๆ ก็มีมือมาจับที่ไหล่ของฉันและนั่นทำให้ฉันเห็นภาพบางอย่างแล้ว...
"เฮือก!!"
ครืน...ครืน...ครืน...
ผู้ชายคนหนึ่งกำลังลากร่างของเจ๊ปลาไปไหนสักแห่ง ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด..
ครืน...ครืน...
"ขอโทษนะ..ขอโทษ..." ตุบ! โยนไว้ที่ถังขยะมองเห็นนาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกิดเหตุ เวลา 01.45 น.
"แต่ก็สมควรแล้วนิ...สมควร..." รอยสักปลาที่ข้อมือ
"ทาร์นี!!"
"...!!!" ขวับ! ฉันหันไปหาเจ้าของมือนั้นก็พบว่าเป็นเจ๊ปลาป้ารหัสของฉัน
"เลือดกำเดาไหลเป็นอะไรหรือเปล่า?" แหมะ! ฉันมองเลือดที่ไหลออกมาและเปื้อนเสื้อนักศึกษาของฉัน
"มะไม่เป็นไร"
"ไม่เป็นไรได้ยังไงมาเดี๋ยวเจ๊พาไปห้องพยาบาล โอ๊ยยย! ทำยังไงดีเนี่ยมันต้อง...เงยหน้า ๆ ก่อนทาร์นี" เจ๊ปลาบอกกับฉันอย่างร้อนรนดูเป็นห่วง
"นี่กระดาษทิชชู่ค่ะพี่ปลา" เมจิกส่งกระดาษให้
"ขอบใจนะ ทาร์นีบีบจมูกไว้ก่อนไป ๆ ห้องพยาบาลกัน" แล้วเจ๊ปลาก็พาฉันไปห้องพยาบาลเพื่อหยุดเลือด
ห้องพยาบาล
"เรียบนร้อยแล้วจ๊ะวันนี้ก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะไม่ต้องเรียนหรอก" พยาบาลห้องพยาบาลบอกกับฉันเมื่อช่วยให้เลือดหยุดไหลได้แล้ว
"ขอบคุณค่ะ"
"วันนี้ว่าจะชวนไปเลี้ยงสายสักหน่อยเป็นแบบนี้ก็แย่น่ะสิ" เจ๊ปลาทำหน้าตาเสียดาย
"พวกเจ๊ไปกันเถอะฉันคงไม่ได้ไปหรอก..." ฉันมองหน้าของเจ๊ปลามองนาฬิกาที่ข้อมือมันเหมือนกับที่ฉันเห็นเลย
"แต่มันเลี้ยงสายนิส่วนมากก็มีแต่สายของเราทั้งนั้น นาน ๆ ทีจะว่างตรงกันด้วย เฮ้ออออ~~"
"ไปก็ได้" ฉันรู้สึกไม่เท่าไหร่แม้ว่าจะรู้เวลาแต่ไม่รู้วันที่ที่เกิดเหตุน่ะสิ จะเห็นทั้งทีก็ให้มันประโยชน์มากกว่าได้ไหม???
"แต่ว่า..."
"ฉันหายไปร้านไหนละ?" ฉันถามห้วน ๆ
"ร้านคิงบาร์ถ้ายังไงจะให้เฮียน่านไปรับแล้วกัน"
"ฉันไปเองได้ -_-" ทำไมต้องไปกับคนแบบนั้นด้วยละ
"เถอะน่าเดี๋ยวเจ๊บอกเฮียน่านให้ วันนี้ก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะไม่ต้องเรียนหรอกเนอะแล้วเจอกันคืนนี้^^" เจ๊ปลาโบกมือให้ฉันและเดินออกไปอย่างสดใส
"คนแบบนั้นทำไมถึงจะได้โดนฆ่าตายกันนะ?" ฉันได้แต่ตั้งคำถามแต่ก็คงไม่มีใครสามารถตอบได้หรอก
หอพักยายจันทร์
"หนู ๆ ห้องนั่นไม่มีผีแล้วเหรอ?" ฉันกำลังเดินออกจากหอเพื่อไปร้านที่เจ๊ปลานัดเอาไว้แต่ยายจันทร์เจ้าของหอนั่นก็ถามฉันซะก่อน
"...?" ฉันได้แต่มองงง ๆ
"คืองี้ยายน่ะพยายามหาหมอผีมาเยอะแล้วแต่ก็ไม่สามารถไล่ไปได้"
"ยายปล่อยให้เช่าถูกเพราะรู้ว่ามันมีผีใช่ไหม?" ฉันถามก็ว่าอยู่ทำห้องนี้มันถูกว่าคนอื่นแต่ก็พอเดาได้นั่นแหละ
"แหะ ๆ ขอโทษนะแต่หนูอยู่ได้นานสุดเลยห้องนั้นไม่มีผีแล้วเหรอ?"
"ค่ะ ไล่ออกไปแล้ว"
"หนูรู้จักหมอผีเก่ง ๆ เหรอ?" ยายจันทร์ถาม
"ก็อาจารย์น่านฟ้าที่เป็นหมอผีอายุน้อย ๆ ไงคะ ยายไม่เคยจ้างมาเหรอ?" ฉันถามขึ้นเพราะเขาดูท่าทางจะดังนะ
"เคยแต่คิวยาวววยังไม่ถึงสักทีน่ะ แล้วหนูรัดคิวได้ยังไงละ?"
"เรา...เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยน่ะค่ะยายมีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"คือว่า...ยายมีหออันหนึ่งน่ะอยากจะรีโนเวทใหม่แต่ผีดุ! ยายเลยอยากได้หมอผีเก่ง ๆ ที่หนูพามาน่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นอาจารย์น่านฟ้า"
"ค่ะ"
"หนูช่วยยายหน่อยสิถ้าให้ยายรอคิวคงตายก่อนพอดีจะได้ไล่ผี! เพราะงั้นช่วยยายเถอะนะหนู"
"...." ฉันเงียบและมองหน้ายายจันทร์เจ้าของหอ
"อยากได้อะไรบอกยายเลยเดี๋ยวจัดให้นะ ๆ แต่ขอรัดคิวอาจารย์น่านฟ้าให้หน่อยสิ" อยากได้อะไรก็บอกเหรอ???
"น่าสนใจดีค่ะ...เดี๋ยวหนูลองคุยให้"
"ขอบใจนะหนูขอบใจมากเลย"
"ค่ะ ไม่ต้องขอบใจอะไรหรอกค่ะเพราะหนูไม่ได้ช่วยฟรี ๆ" ฉันตอบกลับไปและยิ้มอ่อนก่อนจะเดินมาหน้าหอก็พบว่ามีมอเตอร์ไซต์จอดรออยู่
"ช้ามาก" เป็นน่านฟ้านั่นเอง
"รอทำไม?"
"ถ้าปลามันไม่ให้มารับคิดว่าฉันจะรอไหม ขึ้นมาจะรีบไปกินเบียร์!" เขาส่งหมวกกันน๊อกให้ฉัน
"..."
"มองหน้าทำไมเร็วสิครับ ผมรีบน่ะเนี่ย" เขาพูดอย่างกวน ๆ
หมับ! ฉันรับหมวกกันน๊อกมาและซ้อนท้ายของเขาออกจากหอยายจันทร์ทันที
- Writer
