รักสะกดวิญญาณ 06 ลายมือ
1673 Words
"เฮ้อออออ~~" เมื่อน่านฟ้าออกไปแล้วฉันก็ยังมองหน้าของผีในห้องและถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ทำไมไม่พูดกับฉันละ~~ทำไมละ~~" ผีในห้องเข้ามาใกล้ฉันและมองหน้าใกล้ ๆ จนฉันเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก ฉันหลับตาลงเพื่อตั้สติก่อนถ้าไม่มีสติฉันได้ประสาทแน่
"...."
"ทำไมละ~~ฮือออ~~เธอเลือกที่จะมองข้ามฉันเหมือนกับ...เหมือนกันมันสินะฉันมันไม่มีประโยชน์~ ฉันมันไร้ค่า~ ไม่มีความหมายเลยสินะ ~~ ฮืออออ~~~" ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าผีกำลังจ้องหน้าของฉันอยู่ใกล้มากฉันเลยต้องถอยหลังนิดหน่อย เพื่อมองให้ถนัดมากขึ้น
"อย่าวุ่นวายถ้าไม่อยากให้ฉันเอาหมอผีมาไล่ต่างคนต่างอยู่ซะ" ฉันพูดออกไป
"ที่ผ่านมารับรู้ทุกอย่างเลยสินะ~ แต่เมินฉันเหรอ กรี๊ดดดดดดด~~~แกเมินฉันเหรอ?! เมินฉันเหรอ กรี๊ดดดดดด!!"
"-_-"
"กรี๊ดดดดด~~ ฉันมันไร้ค่า ฮืออออ~~~ ไร้ค่าาา~~ฮ่า ๆ ๆ ๆ " เดี๋ยวกรี๊ดเดี๋ยวร้องเดี๋ยวหัวเราะ
"เป็นไบโพร่าหรือไง?"
"ทำไมละ~ทำไมทำเป็นไม่สนใจกันละฉันไม่น่ากลัวเหรออออ~~ ใคร ๆ ก็กลัวฉันทั้งนั้น ฮ่าๆ ๆ ฮี่ ๆ ๆ ๆ" ฉันมองอย่างเหนื่อยใจ ผีนั่นก็เอาแต่ลอยไปลอยมา หายไปหายมาอยู่รอบ ๆ ตัวของฉัน
"ฉันไม่กลัวหรอกน่ากลัวกว่านี้ฉันก็เจอมาแล้วว เธอน่ะยังเด็ก" ฉันพูดและทำนั่นทำนี่ไปด้วยแค่เรียนก็เหนื่อยแล้วยังต้องมาเจอผีอีก
"ว่าไงนะ~"
"ถ้าไม่อยู่อย่างหุบปากก็เตรียมตัวตายซ้ำตายซากได้เลย" ฉันพูดขู่ก่อนจะเข้าห้องน้ำไป
"กรี๊ดดดดดด!!" เสียงกรี๊ดตามหลังฉันมาแต่ก็ไม่ได้สนใจ
"น่าเบื่อโว้ยยยยยย!!" ทำได้แค่ตะโกนระบายออกมา
หลายวันต่อมา...
มหาวิทยาลัย BK
"ฮืออออ~~ จะถึงวันเฉลยแล้วอะแต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพี่รหัสของฉันทาร์นีช่วยฉันได้ไหม?" ฉันก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ก็มีเสียงดังออกมาจากข้าง ๆ
"...." ฉันเร่งเสียงเพลงเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงของเธอ
หมับ! แต่เมจิกก็คือเมจิกเธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและเอาแต่ใจตัวเองเธอคว้าแขนของฉัน ทำให้ฉันต้องสะบัดมือของเธอออกไป
พรึ่บ!!
"เอ่อ ขอโทษนะ"
"ฉันบอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง" ฉันพูดกับเมจิกเสียงเรียบนิ่งเพื่อนในห้องก็มอง ๆ กันอย่างไม่พอใจ สำหรับเมจิกเธอคือผู้หญิงเฟรนลี่ เข้าอกเข้าใจคนอื่น และดีใจ พวกเพื่อนในห้องเลยให้ความสำคัญทั้งที่พึ่งเปิดเทอมมาไม่กี่วันแต่เธอก็สนิทกับทุกคนแล้ว
"แต่ว่า..."
"เมจิกเลิกยุ่งกับยัยนั่นสักทีเถอะปล่อยไว้อย่างนั้นแหละอวดดีไปเถอะ!" ผู้ชายในห้องพูดแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ
"นั่นสิคนอะไรหยิ่งโคตรคนอื่นเขาหวังดียังไม่สำนึกอีก"
"อย่าว่าทาร์นีแบบนั้นเลยนะทุกคน ทาร์นีแค่เข้ากับคนอื่นไม่เก่งเท่านั้นเอง" ฉันมองหน้าของเมจิก
"เธอเชื่อเพื่อนของเธอเถอะฉันไม่สนใจจะเป็นเพื่อนกับใครทั้งนั้น กับเธอฉันก็ไม่ได้อยากเป็น" ฉันพูดและก้มหน้าต่อไป เมจิกหน้าซีดเมื่อโดนพูดใส่แบบนั้นแต่ก็ดีแล้วละเธอจะได้เลิกยุ่งกับฉันสักที
"ทาร์นี..."
"ไปเถอะเมจิกอย่ายุ่งกับคนประหลาดเลย" หมับ! เพื่อนคนหนึ่งมาจับมือของเมจิกออกไป
เวลาต่อมา...
โรงอาหาร
พรึ่บ!
"หน้าตาซีดขึ้นนะโดนผีดูดพลังไปเยอะละ" ฉันกำลังนั่นกินข้าวอยู่น่านฟ้าก็เดินมานั่งตรงข้ามฉัน
"..." แต่จะว่าอย่างนั่นก็ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอกผีนั่นไม่ได้ดูดพลังอะไรมากมายแต่ที่หน้าซีดเพราะว่าฉันไม่ได้นอนต่างหาก -_-
ผีนั่นเอาแต่ตะโกนโวยวายกรีดร้องจนฉันไม่ได้นอนเลยจะให้ใส่หูฟังตลอดเวลาก็ไม่ได้เพราะว่าเจ็บหู คาถาอะไรก็ไม่มีที่จะไล่ผีแม้ว่าฉันจะขู่ไปว่าจะเอาหมอผีมาไล่แต่ผีนั่นก็ยังไม่ยอมสงบลงและแผงฤทธิ์มากขึ้นกว่าเดิม
"อย่ามาทำเป็นเงียบถ้าปล่อยเอาไว้เธอจะซูบลงไปเรื่อย ๆ จนหมดแรง"
"ฉันรู้ตัวเองดีไม่ต้องให้นายมาบอกหรอก"
"ดื้อด้าน"
"..." ฉันเงยหน้ามองหน้าของเขาใครกันแน่ที่ดื้อเขานั่นแหละที่ดื้อและเอาแต่มายุ่งอยู่ได้ อ่อ เขาคงอยากจะให้ฉันช่วยเพื่อนเขาละมั้ง เหอะ!! แต่ว่าสิ่งที่ฉันเห็นมันอาจจะก็ไม่ได้เกิดขึ้นจริงก็ได้ แค่เห็นผีก็พออย่าได้มีพลังอย่างอื่นเลยแค่นี้ก็ใช้ชีวิตไม่สงบแล้ว
"มองทำไม?"
"..."
"เธอแค่มองเห็นเท่านั้นแต่ไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ คาถา อาคมอะไรก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ ก็เหมือนรับรู้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ถึงเธอจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแต่อีกไม่นานร่างกายเธอก็จะโทรมลงเรื่อย ๆ และต้องมีเหตุให้เธอต้องตาย"
"ในห้องนั้นมีผีตัวเดียวไม่มีใครตาย" ฉันกินก๋วยเตี๋ยวไปด้วย
"ไม่มีเพราะว่าคนพวกนั้นไหวตัวทันและออกมาไง ชะตายังไม่ขาด"
"และฉันชะตาขาดแล้วเหรอ?"
"เธอยังไม่ขาดหรอกแต่ถ้าดื้อมากก็ตายได้เหมือนกัน" หมับ! เขาจับมือของฉันและแบดูอย่าบอกว่าดูดวงอะ
"ปล่อย" ฉันพยายามกระชากมือคืนมาแต่ว่าเขาจับแน่นมาก
"ฉันไม่ได้ดูดวงให้ใครบ่อย ๆ หรอกนะ..."
"ฉันไม่ดู"
"ทำไมกลัวหรือไง?" เขาถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
"ไม่กลัว"
"ลายมือของเธอบอกว่าเธออาจจะตายถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอก"
"มั่ว" ดูยังไงก็มั่ว
"เส้นลายมือของเธอบอกว่าเธอเหนื่อยและเจ็บปวดจากคนในครอบครัวพ่อไม่รักเหรอ??" เขาเงยหน้ามองฉัน
"..."
"ชีวิตลำบากนะแต่เดี๋ยวผ่านไป" เขาพูดกับฉัน
"..."
"แผลในใจน่ะ...ปล่อยผ่านมันไปเถอะทาร์นีมันไม่ใช่ความผิดของเธอ ทุกอย่างมีเวลาของมันมีเกิดก็ต้องมีดับไม่มีใครสามารถฝืนชะตาชีวิตได้แม้แต่วินาทีเดียว"
พรึ่บ!
"อย่ามาทำเป็นรู้ดีเรื่องของคนอื่นเลย หมอดูเท่ากับหมอเดาและวันนี้นายก็เดาผิดเสียใจด้วยนะหมอดูสมัครเล่น" ฉันลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บ
"เธอยังมีเรื่องต้องรับผิดชอบนะทาร์นีเลิกหนีกันได้แล้ว" เขาพูดขึ้นซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาพูดเรื่องอะไร?
"...?"
"ที่ฉันวุ่นวายกับเธอไม่ใช่ว่าฉันพิศวาทอะไรหรอกน่ะแต่ฉันต้องการให้เธอรับผิดชอบที่เธอปล่อยผีที่ฉันจับได้ไป...ผีนั่นอีกไม่นานคงออกอารวาดแน่เพราะเธอ" เขาพูดกับฉันและมองอย่างไม่พอใจเท่าไหร่
"ใครใช้ให้ใช้หมอโบราณแบบนั้นละ?"
"ความผิดฉันหรือไงฮะเพราะนั่นแหละยุ่งไม่เข้าเรื่อง! ถ้าเธออยากนอนสงบ ๆ ฉันจะช่วยเรื่องผีในห้องของเธอเอง แต่เธอก็ต้องช่วยฉันจับผีพรายกลับมาเหมือนกัน"
"...." ฉันมองหน้าของเขาและกำลังใช้ความคิด
"ว่าไงละ?"
"ผีนั่นมีความแค้นกับแฟนนายน่ะ" ฉันพูด
"แฟนฉันใคร?" เขาทำหน้างง
"พี่เมขลาไง"
"เมขลาเป็นเพื่อนไม่ใช่แฟนฉันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเมลขา??" เขาทำหน้างง
"แต่เอากันทั้งคืนอะนะ?"
"เธอ!!" ฉันเกือบไม่ได้นอนผีก็กวนคนก็ดังฉันจะประสาทแดกอยู่แล้ว
"จะทำอะไรก็นึกคนข้างห้องบ้างไม่ใช่สักแต่ว่าจะเอา -_-"
"ทาร์นี!"
"ก็ได้ ฉันจะช่วยจับผีพรายถือว่าฉันผิดเองที่ไม่ระวังแต่นายก็ต้องไปจัดการผีตัวนั้นด้วย" ฉันบอกกับเขาฉันคงนอนในห้องนั้นไม่สงบแน่ถ้าไม่จัดการออกไปซะ ส่วนเรื่องผีพรายฉันก็ผิดจริงที่ไม่ระวังโดนผีหลอกซะได้จนปล่อยไปฉันก็เห็นอยู่ว่าเขาจับมาได้อย่างยากลำบาก
"ต้องแบบนั้นสิ^^"
"แต่ว่าผีตัวนั้นเครียดแค้นพี่เมขลาจริง ๆ นะ บางทีนายอาจจะได้รับรู้บางอย่างเกี่ยวตัวตนของพี่เขามากขึ้น"
"ฉันไม่ได้สนใจเมขลาขนาดนั้นหรอกแค่..." เขาเงียบไป
"สถานะของนายจะเป็นแบบไหนฉันไม่รู้หรอกนะ ที่แต่บอกเพื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์"
"เราต้องมาดูกันว่าเป็นผีแบบไหนและสามารถปลดปล่อยได้หรือเปล่า...เธอน่ะคือปลดปล่อยดวงวิญญาณไหม?" เขาถามฉัน
"เคย"
"กี่ครั้ง?"
"ครั้งเดียว"
"ยังไม่มีประสบการณ์สินะ...งั้นผีที่ปล่อยละผีอะไร?"
"ผีพราย"
"อ่อออ ผีที่ฉันจับได้สิน่ะแบบนั้นไม่นับเว้ย! เธอ...นอกจากเห็นผีแล้วเนี่ยทำอะไรได้บ้าง??" เขาเท้าเอวมอง
"ไม่ทำอะไรทั้งนั้นเพราะการเห็นผีของฉันมันเป็นเรื่องความซวย ฉันไม่ได้อยากเห็น อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น มันเป็นความชั่วร้ายที่ฉันได้รับมา...เพราะงั้นฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวหรือช่วยปลดปล่อยอะไรทั้งนั้น"
"รู้ไหม...ลายมือของเธอคือการช่วยเหลือ?" หมับ! เขาจับมือฉันอีกครั้ง
"...."
"เธอมีชะตาที่ต้องเหลือคนมากมายไม่ว่าจะคนเป็นหรือคนตาย...ชะตาของเธอมันเป็นแบบนั้นแหละ ที่เธอมองเห็นผีเพราะเธอได้รับมอบหมายให้ช่วยเหลือดวงวิญญาณเหล่านั้น"
"ไม่ช่วยไม่ใช่เรื่องของฉันกรรมใครกรรมมัน"
"มันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้หรอกทาร์นี...เธอต้องทำมัน"
- Writer
