หลังเกิดใหม่ข้าโดนสามีที่เป็นแม่ทัพลากเข้าห้องทุกคืน

ตอนที่ 2 โดนสามีอาละวาดใส่

เพล้ง!

เสียงถ้วยชาแตกกระทบพื้นดังสนั่น ตามมาด้วยเสียงตำหนิอย่างโกรธเคืองของผู้ชาย ปลุกสติของหญิงสาวให้กลับมาสู่ความจริง

“เจียวเจียวเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเจ้า เจ้าทำร้ายนางได้เช่นนี้ได้อย่างไร เจ้ามันไม่คู่ควรกับการเป็นแม่คน!” เสียงตะคอกด่าปนไปด้วยความโกรธ

ลินดาในร่างของซูหลิน นั่งมองชายหนุ่มร่างใหญ่อยู่บนตั่งเตียง ตอนนี้เธอเพิ่งจะฟื้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร พอมาถึงในห้องก็คว้าถ้วยชาลงพื้นอย่างแรง เขาจ้องมองมาที่เธอด้วยความโกรธจัด

ถ้าให้เดาเขาคงจะเป็นสามีเจ้าของร่าง ส่วนเด็กหญิงมัดผมจุกเป็นซาลาเปาสองข้าง ในชุดสีชมพูสุดน่ารัก คงเป็นลูกสาวของร่างนี้

ดวงตาของเด็กน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ แต่เด็กหญิงก็พยายามกลั้นไว้ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา หันซบกับซอกคอผู้เป็นบิดา ท่าทางน่าเอ็นดูปนสงสาร

สามีเจ้าของร่างจ้องเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ชายหนุ่มเมื่อเห็นคนตรงหน้านั่งนิ่ง ไม่มีท่าทีรู้สึกผิดอันใด เขาก็รู้สึกผิดหวังในตัวนางยิ่งนัก

ใบหน้าหล่อเหลายิ่งแสดงความเย็นชา เขาอุ้มลูกด้วยมือข้างเดียว มือใหญ่อีกข้างคอยลูบปลอบประโลมเด็กน้อย

“ซูหลิน หากข้าไม่อนุญาตเจ้าห้ามเข้าใกล้ลูกเป็นอันขาด!” หลังจากที่เขาพูดจบก็อุ้มเด็กและเดินจากไป

“มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ” ลินดาพึมพำ “มาถึงก็ด่าๆ แล้วก็เดินออกไปเนี่ยนะ" หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ คว้ากาน้ำชามาเทใส่ถ้วยชาที่ยังเหลืออยู่ ยกมันขึ้นจิบเบาๆ น้ำชาร้อนมาก อากาศร้อนขนาดนี้ยังจะให้ดื่มน้ำชาร้อนๆ อีก คิดถึงชานมจังเลย โลกโบราณนี้มีน้ำแข็งไหมนะ

ลินดาเอนตัวลงไปนอนที่ตั่งเตียงอีกครั้งในสมองพยายามนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย