บทที่ 04 แก๊งมหาเทพ

991 Words
DRAGO GROUP "นายจะทำยังไงกับไรอันครับ" มือขวาเสียงเข้มเอ่ยขึ้นทั้งที่ยืนก้มหัวเล็กน้อยให้คนเป็นนายที่นั่งเงียบใช้ความคิด แต่เพียงแค่คำถามสิ้นสุดลงไม่กี่วินาทีคนที่นั่งเงียบก็เอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับนิ้วมือเรียวที่เคาะบนโต๊ะเบา ๆ "ผิดสัญญาก็ต้องตัดออก" นั้นเป็นเสียงของดีแลนทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเดรโกมาเฟียอันดับต้น ๆ ที่ไม่มีใครไม่รู้จัก ทั้งธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มากมายรวมไปถึงเจ้าของธุรกิจคาสิโนถูกกฎหมายในหลาย ๆ ประเทศล้วนแต่เป็นของตระกูลเดรโกเกือบทั้งหมด โดยอยู่ภายใต้การดูแลของดีแลนและคนในตระกูลรวมไปถึงธุรกิจการโรงแรมที่เขากำลังคิดตัดสินใจจะสร้างในตอนนี้ "แต่ไรอันเป็นคู่ค้ากับเรามานาน…" อีธานมือขวาคนสนิทสวนตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทว่าสายตาของคนเป็นนายที่กดมองทำให้เขาก้มหน้าลงแล้วรีบเงียบปากอย่างรวดเร็ว "กูตัดสินใจแล้ว ไปจัดการ" "ครับนาย" "ไรอันกับเดรโกไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกจำคำกูไว้ให้ขึ้นใจ" "ครับนาย!" การ์ดหลากหลายคนขานรับคำสั่งของคนเป็นเจ้านายอันสูงสุด ก่อนที่คนภายในห้องจะสลายตัวไปคุ้มกันกันนอกห้องตามปกติยกเว้นอีธานที่ยังต้องคุยงานกับประมุข "เรื่องผู้ช่วยคนก่อนที่ออกไป นายจะให้ผมหาคนมาแทนเลยหรือเปล่าครับ?" "อืม เอาผู้ชายเท่านั้น กูไม่อยากมีปัญหาเรื่องเดิมซ้ำซากอีก" "ได้ครับนาย พรุ่งนี้ผมจะพามาให้นายเลือกครับ" "อืม ออกไปได้แล้ว" มือหนาปัดมือไล่ลูกน้องคนสนิท ที่กำลังจะเดินออกไป แต่แล้วอยู่ ๆ คนที่มีเสียงดังจากหูฟังก็หันกลับไปหาเจ้านายอีกครั้ง จนคนที่กำลังจะทำงานต่อเป็นต้องเงยหน้าไปมอง "มีอะไร?" "คุณเจโรมและคุณไคโรมาครับ" ได้ยินดังนั้นคนที่นั่งทำงานถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยักหน้าให้ลูกน้องเป็นการอนุญาตแล้ววางปากกาในมือลง ความคิดที่จะทำงานทั้งวันของเขาหายวับไปแล้ว ครืดดด ~ ไม่นานประตูหนาพิเศษก็ถูกเลื่อนเปิดเผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงสองคนที่ปรากฏตัวตรงหน้า คนหนึ่งคือเจโรมทายาทตระกูลเจอาร์กรุ๊ปมาเฟียลูกครึ่งอิตาลีผมสีเทามาดกวนและอีกคนคือไคโรทายาทมาเฟียตระกูลเคลวานเจ้าของใบหน้าเงียบขรึมปากหนัก เพื่อนรักเพื่อนตายของดีแลนที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์ทุกครั้งที่เจอหน้ากันโดยเฉพาะเจโรมที่พูดไม่หยุด "ไงดีแลนเพื่อนรัก~" แน่นอนว่านั้นคือการทักทายของเจโรมคนที่อารมณ์ขันที่สุดในกลุ่มมาเฟียมหาเทพที่เขาเองนั่นแหละเป็นคนสถาปนาขึ้นมาเอง "มาทำไม?" ประโยคทักทายตอบกลับทำเอาไคโรถึงกับหลุดหัวเราะ "หึ" พร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ แล้วรีบลงไปนั่ง "ทักทายเพื่อนได้น่าโดนตีนมาก" "ตกลงพวกมึงมาทำไม?" ดีแลนยังย้ำถามคำเดิม ทั้งสองกำลังรบกวนเวลาอันมีค่าของเขาที่เพียงแค่เขาจรดปลายปากกาบนแผ่นกระดาษตรงหน้าเงินหลายล้านก็ถูกโอนเข้าบัญชีไปแล้วแต่กลับต้องมานั่งเถียงกับกลุ่มเพื่อนที่งานการไม่ค่อยเอาทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ โดยเฉพาะเจโรม "กูได้ข่าวว่ามึงบุกไปถึงไรอันถึงที่ มีเรื่องดี ๆ ทำไมถึงไม่บอกเพื่อนเลยวะ" เจโรมถาม เขาเป็นคนประเภทหูตาไว โดยเฉพาะในแวดวงธุรกิจมาเฟียแบบพวกเขา เพียงไม่กี่นาทีเรื่องก็ถึงหูของเพื่อนสนิทได้แล้ว "กูก็ไม่อยากเหยียบถ้าไม่จำเป็น" "เท่ากับตอนนี้มึงตัดหางปล่อยวัดไรอัน?" คราวนี้เป็นไคโรที่ถาม "จะพูดแบบนั้นก็ได้ แต่กูแปลกใจที่ลูกครึ่งแบบมึงใช้สำนวนก็เป็น" "มึงควรโฟกัสที่ไรอันมากกว่าสำนวนของกู" "ฝรั่งใช้สำนวนไทย กูสนใจอันนี้มากกว่า" "ถุยเหอะไอดีแลน" เจโรมเริ่มอดไม่ไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ดีแลนกำลังกล่าว ทว่าสำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องสำนวนของฝรั่งหรือไรอันล้วนเป็นเรื่องไร้สาระเหมือนกัน "สรุปแล้วคือมึงจะไม่เอาไรอันแล้ว ทั้งที่เป็นคู่ค้ากันมานาน?" "ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ผิดสัญญาก็อยู่ใครอยู่มัน" ถึงไรอันจะทำเงินให้เขาไม่น้อย แต่ถ้ามันผิดหลักการบริหารที่เขาตั้งกฏให้ตายอย่างไรเขาก็จะไม่มีการย้อนคำพูดของตัวเอง "ท่านดีแลนเท่สุด ๆ เลยครับ" เจโรมกระตุกยิ้มใส่เพื่อนรัก นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเขามาก ไรอันถึงจะเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลทรงอำนาจไม่ต่างกัน แต่เพราะความเจ้าเล่ห์เล่นแง่สิ่งที่เขาได้ในตอนนี้นับว่าเป็นกรรมที่สมควรได้ที่สุด "มึงจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ?" ไคโรถาม "ไม่…เปลืองแรงเปล่า ๆ" "ปล่อยไว้แบบนี้ อีกไม่นานก็คงจะฉิบหายไปเอง" "ถ้าธุระของพวกมึงจบแล้วก็ออกไปซะ กูจะทำงานต่อ" "เพื่อนจะทำงานเหรอ ตามสบายกูอ่านหนังสือรอ" ว่าแล้วเจโรมก็เดินรอบห้องทำงานหรู เขาหยิบหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าของดีแลนมาเปิดเล่น โดยไม่ได้คิดที่จะอ่านมันจริง ๆ แต่ทว่าเขากำลังกวนตีนเพื่อนสนิทที่กำลังขาดสมาธิในการทำงาน "ไอพวกเฮึ้ย…" "ขอบคุณสำหรับคำชมครับเพื่อน" "ไอธานไปเอายามา กูจะบ้าตาย…"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD