อื้อ~ นิ่มจัง ~ ฉันคิดแล้วกับบิดตัวไปมาแล้วค่อยๆ เปิดตาขึ้นทีละข้าง แต่ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ทำไมมันมืดไปหมด? เกิดอะไรขึ้นกับตาของฉัน?
"ทำไมผักหวานมองไม่เห็นอะไรเลย พ่อจ๋า ตาผักหวาน" ฉันรู้สึกกลัวทำไมกันพวกนั่นทำอะไรกับตาฉัน ฉันกระพริบตาปริบๆ แต่มันก็ยังมืดอยู่แบบนั่น พยายามใช้มือจับตาตัวเองมันก็กระพริบได้ปกตินี่นา แล้วทำไมฉันถึงมองไม่เห็นละ ฉันพยายามเพ่งมองผ่านความมืดมิดเพื่อที่จะได้มองเห็นอีกครั้งแต่มันก็ยังคงมีแต่ความมืดมิดอยู่เหมือนเดิมจนใจเสียด้วยความกลัว
"ผักหวานตาบอดแล้วพ่อจ้า อึก...ฮืออออ" ฉันสะอื้นไห้น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้ม ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมผักหวานต้องมองไม่เห็นด้วยหละพ่อจ๋า ฮืออออ~ ตาผักหวานบอดแล้ว
"พ่อจ๋า...อึก...ฮือออ" ฉันนอนสะอื้นไห้อยู่กับที่ไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลยเพราะมันมืดไปหมด โลกที่แสนสดใสที่เคยมองเห็นมันคงจะไม่มีอีกแล้วผักหวาน เธอตาบอดไปแล้ว เธอคงต้องอยู่ในโลกของความมืดไปตลอดชีวิต
"ผักหวานตาบอดแล้ว ฮือออออ"
พรึบ!!
อยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างขึ้นมาจนฉันตกใจหยุดสะอื้นแทบไม่ทัน ตาฉันมองเห็นปกติแล้ว?
"อ๊ะ!? ตาหายบอดแล้ว!! ตามองเห็นแล้ว" ฉันกระพริบตาปรับแสงสักพักเพราะอยู่ๆ ห้องก็สว่างขึ้นมาจนฉันมองเห็นสิ่งของต่างๆ ภายในห้อง นึกว่าจะตาบอดเสียแล้วผักหวาน เฮ้อ~ โล่งอกไปที
"เจ้านายแม่!" พอคิดได้ว่าต้องไปหาเจ้านายของแม่ที่แม่ฝากงานให้ฉันก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แต่ฉันก็ต้องชะงักแล้วมองไปรอบๆ ตัว เพราะมันไม่ใช่สถานที่ที่ฉันคุ้นเคยหรือเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ที่นี่ที่ไหน ? ฉันกวาดตามองไปรอบๆ มันเป็นห้องที่กว้างมาก และคงเป็นห้องน้อนเพราะมีเตียงหลังใหญ่วางอยู่กลางห้อง แถมตกแต่งโทนสีเทาตัดขาวดูลึกลับน่าค้นหาแต่ก็แฝงความน่ากลัวแปลกๆ แต่จะว่าไปแล้วทำไมฉันถึงมานอนอยู่ในห้องนี้ได้ ฉันนั่งรถมากับคนพวกนั้นนี่นา แล้วพวกเขาหายไปไหน? ไม่ได้การละต้องไปรายงานตัวกับเจ้านายของแม่ก่อน
ฉันสบัดผ้าห่มที่คลุมร่างออกแล้วลุกขึ้นเดินเร็วๆ ไปที่ประตูห้องหวังจะออกไป
"จะไปไหน!?"
กึก
"....."
ฉันตกใจจนแทบหยุดเต้นแล้วค่อยๆ หันไปหาเสียงเรียกอันแข็งกร้าวนั่นพร้อมกับขานบอกเสียงเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ผักหวานจะไปหาเจ้านายค่ะ อ้ะ!?" ฉันหันกลับมาก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเพราะฉันไม่เห็นใครเลย แล้วใครเรียกฉันละ ? ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ก็ไม่เจอใคร สองขาของฉันค่อยๆ ก้าวถอยหลังแบบสั่นๆ จนแผ่นหลังชิดกับประตูบานใหญ่นั่น
ต้องใช่แน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ~ ~
"คะ...ใครเรียกผักหวาน" ฉันเอ่ยถามออกไปตอนนี้ตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็น ความเงียบที่ตอบกลับมาทำให้ฉันใจหล่นวูบวาบไปหมด ความเงียบที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง มันน่สกลัวเกินไป!
"ผีหรอค่ะหรือว่าเจ้าที่ ผะ...ผักหวานแค่จะออกไปจากตรงนี้...ยะ...อย่าหลอกผักหวานนะ..ผักหวานกลัว อึก...ฮือออ ผะ...ผีขา...ผักหวานขอออกไปนะคะ อึก..อึก"
ฉันค่อยๆ นั่งลงอย่างหมดแรงเพราะความกลัวจนขาของฉันมันสั่นเทาจนรับน้ำหนักตัวไม่ไหว สองตาก็เหลือบมองซ้ายทีขวาที กลัวว่าจะมีใบหน้าน่ากลัวโผล่เข้ามาทักทายเหมือนในหนังที่เคยดู มือเรียวเล็กของฉันค่อยๆ ขยับมาประกบกันในท่าไหว้แล้วยกขึ้นพนมไว้ตรงกลางอก น้ำตาไหลพรากด้วยความกลับจนขึ้นสมอง
"คุณผีขา...ผะ...ผักหวานกลัวอย่าออกมาให้ผักหวานเจอเลยนะคะ อึก..ฮือออ"
เงียบ~~
ฉันนั่งสะอื้นอยู่ตรงหน้าประตูรวบรวมสติแล้วค่อยๆ พยุงร่างตัวเองขึ้นมามือก็ยังไหว้อยู่เหมือนเดิมไม่กล้าเอาลงกลัวผีเจ้าที่หลอกอีก ฉันค่อยๆ หันมาหน้ามาทางประตูเพื่อจะเปิดมันออกช้าๆ จะได้ออกไปจากห้องนี้สักทีแต่แล้ว
ตึก ตึก ตึก!!!
มีเสียงเหมือนคนเดินเข้ามาจากด้านหลังฉันอย่างช้าๆ มือสั่นๆ ของฉันพยายามควานหาลูกบิดเพราะฉันหลับตาแน่นไม่กล้าลืมตามอง ผีหน้าเละแน่ๆ ฮืออออ พ่อจ๋าผีหลอกแล้ว!! ผีหลอกผักหวานแน่แล้ว!
ตึกตัก!! ตึกตัก!!
ตอนนี้เสียงหัวใจฉันเต้นแรงมาก เต้นแรงจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมากองอยู่ข้างนอก เสียงหัวใจที่เต้นดังออกมาแข่งกับเสียงเดินนั่น
"นะโม นะโม อึก...ฮืออออ นะโมตะสะ" ปากสั่นๆ ของฉันพยายามเอ่ยท่องบทสวดมนต์ออกมาเท่าที่สมองน้อยๆ ของฉันจะจำได้ แต่มันก็แสนจะออกเสียงได้ยากเหลือเกินเนื่องด้วยปากคอมันสั่นเทาไปหมด
"หึหึ" เสียงแบบนี้ !?
เสียงหัวเราะเยือกเย็นที่แว่วมาจากข้างหลังนั่นทำเอาฉันตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับแม้แต่จะหายใจก็ยังหายใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ! แม่เจ้าผีหลอก!
"นะโมสัสสส ส๊า!!!! กรี้ดดดด!!"
ฉันกรี้ดร้องออกมาเสียงดังลั่นไม่อาจห้ามเสียงของตัวเองได้เลยสักนิดเมื่อผีร้ายมันกระชากไหล่ฉันหมุนไปเผชิญหน้ากับมัน
"อึก...ฮืออออ ปะ...ปล่อยผักหวาน กลัวววว ฮือออออ" ฉันแหกปากร้องทั้งๆ ที่หลับตาปี๋ รับรู้ได้ว่าไหล่ยังถูกจับดึงไว้อยู่
"กลัวหรอ หึหึ" นั่งไงเสียงผีเจ้าที่มันพูดกับผักหวานแล้วพ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยผักหวานด้วย
"กะ...กลัวค่ะ ผักหวานกลัว ฮือออออ" ได้แต่หลับตาร้องไห้เอาเป็นเอาตายถ้าผีไม่ได้จับไว้ฉันต้องล้มลงไปนั่งกับพื้นแน่เลยเพราะตอนนี้ขาฉันมันสั่นไปหมดแล้ว
"ลืมตาสิ" ผีเจ้าทีเอ่ยบอกเสียงนิ่งๆ เรื่องอะไรฉันจะต้องมองมัน
"....ฮือออ ไม่เอา อึก...กลัววว ฮือออออ"
"ผีหล่อนะ ไม่ลองมองดูก่อนหรอ หึหึ"
"อย่ามาหลอกผักหวาน อึก ผักหวานกลัววว อึก ฮือออ" ฉันส่ายหัวแรงๆ หลับตาแน่นไปอีก จนรู้สึกว่าหน้าของฉันถูกผีจับให้เงยขึ้น ฉันหลับตาปี๋
"อย่าทำผักหวานนะคะ อึก ฮือออ อุ้บ!?"
ฉันพูดไปร้องไห้ไปยังไม่ทันจบก็โดนปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นจนฉันลืมตาโพลง
พรึบ!
ไม่จริงผักหวานโดนผีจูบปากมันพยายามดันลิ้นเข้ามาในปากฉันด้วย ไม่นะ!! ลิ้นเน่าๆ ผักหวานรังเกียจ!! ฉันสะบัดหน้าออกแรงๆ
"อื้อ!!!"
"หวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเด็กน้อย หึหึ"
"...."
ฉันชะงักกับเสียงที่เอ่ยเรียกฉันว่าเด็กน้อยนี่จนต้องค่อยๆ ลืมตาขึ้นที่ละข้างใจนึงก็กลัวอีกใจก็อยากเห็น เอาวะจะช็อกตายก็ให้มันตายไปซะตอนนี้แหละ
พรึ่บ!!
ฉันกระพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้าที่ยกยิ้มมุมปากท่ามกลางหนวดเคราที่ขึ้นเต็มคางนั่น
"ไงเจอกันอีกแล้วนะเด็กน้อย" มองหน้าฉันแล้วขยับเอ่ยพูดเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกว่ารู้สึกตื่นเต้นหรือเฉยๆ กันแน่ที่เจอฉัน
"คะ...คุณลุงโรคจิต" ใช่ฉันจำได้ คนนี้แหละที่เจอกันวันนั้นแล้วเขาสั่งให้ฉันจุ้บปากเขาอย่างหน้าตาเฉย!! แถมลูกน้องเขายังเอาปืนจ่อฉันอีกตั้งหลายคน
"โรคจิต!! นี่เธออยากตายใช่ไหมยัยเด็กบ้า!!" ตะคอกใส่ฉันอย่างโมโหแล้วเขย่าไหล่ฉันแทบหลุด หัวของฉันก็สั่นคลอนไปมาตามแรงเขย่านั่น
"ยะ..หยุด..อย่าเขย่าแรง..จะ..อะ..อ้วก"
"อะไรนะ!!"
กึก! พลั่ก!!
ลุงโรคจิตหยุดแล้วผลักฉันออกห่างจากตัวเขาแรงๆ จนฉันเซถอยหลังแล้วล้มลงก้นกระแทกพื้นไม่เป็นท่า
"โอ้ย!!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"อึ้บเลยนะถ้าเธออ้วกฉันจะให้เธอกินอ้วกตัวเอง" ชี้หน้าตะคอกใส่ฉันเสียงดัง
"ทำไมชอบทำตัวโรคจิต ? " แทนที่ฉันจะตอบฉันก็อดเอ่ยถามออกไปไม่ได้จนตาลุงตาเบิกโพลงมองฉันอึ้งๆ ฉันถามอะไรผิดไปงั้นหรอ ?