“ลิน!”
“จ้า! อะไรเล่ย์ เรียกซะดังเลย”
“ก็ลินนั่งเหม่ออะไรอยู่ เล่ย์เรียกตั้งนานแล้ว กินข้าวบ้างสิ ลินกินไปนิดเดียวเอง ผัดผักบุ้งนี่อร่อย เอาจานมาเล่ย์ตักให้”
ทั้งสองยิ้มให้แก่กันด้วยความสุขที่เกิดขึ้นและดูจะพอกพูนเรื่อยๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทั้งสองทำให้แก่กัน หารู้ไม่ ว่ามันจะเกี่ยวโยงเป็นสายใยพันผูกไว้ ไม่ให้เขาและเธอหนีจากอีกคนไปไหนได้…
ลินลดาให้นึกแปลกใจ เมื่อเห็นเพื่อนรักทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนเธอจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เขาก็ยังอารมณ์ดีอยู่เลยนี่นา แล้วนี่เป็นบ้าอะไรไปอีก แต่ไม่ทันจะถามชายหนุ่มก็เล่าขึ้นมาเสียก่อน
“ชมรมดนตรีให้ไปแข่งคัดตัวนักร้องนำวันนี้ ทำยังไงดีล่ะ เล่ย์ยังไม่ได้ซ้อมเลย เขาเพิ่งเปลี่ยนกำหนดการ เล่ย์เดินไปซื้อน้ำ เห็นเขาติดไว้ที่บอร์ดหน้าห้องชมรม”
“ก็ไปสิ ไม่เห็นเป็นไร ได้ไม่ได้ก็ลองดูให้เต็มที่ก่อน” หญิงสาวยิ้มให้เขาอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะกุมมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายอย
