ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ถ้าวันนี้เขาหาเธอไม่เจอ ก็ไม่ต้องกินไม่ต้องนอนมันแล้ว เท้าแกร่งเหยียบย่างพร้อมทั้งสอดสายตาไปรอบๆ บริเวณ ไม่มีแม้แต่เงาของหญิงสาว ภาพเหตุการณ์นั้นจึงหวนกลับมาให้รู้สึกผิดที่วู่วามและพูดแรงเกินไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะลิน ทำบ้าอะไรฮะ!!”
"นี่เล่ย์ปกป้องมันเหรอ" ลินลดาแทบกรี๊ดออกมา เมื่อมือหนาดึงแขนเธอออกจากคู่กรณี แล้วเอาตัวมายืนบังนังชะนีเจ้าเล่ห์ไว้
"มีอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ เล่ย์ไม่คิดเลยนะว่าลินจะเป็นคนแบบนี้ ใช้กำลังข่มเหงคนอื่น มันดีแล้วหรือไงฮะ!" พัฒนะตวาดห้วน ด้วยเห็นสภาพของณัฐวรรณ แทบไม่ต้องเดาเลยว่ากินน้ำพริกไม่ได้ไปอีกหลายมื้อ
"แต่มันตบลินก่อน" หญิงสาวเถียงกลับด้วยน้ำเสียงเครือๆ รอยตบที่ข้างแก้มยังชาหนึบอยู่ แต่มันเทียบไม่ได้กับหัวใจตอนนี้ที่เจ็บแปลบยิ่งกว่า เพราะเพื่อนรักเลือกที่จะเข้าข้างใครอีกคน โดยไม่ถามเธอสักคำ
พัฒนะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อมองเห็นรอยแดง
