มือบางคว้าข้อมือหนาทันที หลังย่องๆ ออกมาจากห้องเรียน ทั้งดึงทั้งลากชายหนุ่ม ซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกตสีหน้าเศร้าสร้อยของเขา ไปยังบันไดหนีไฟ ที่คงไม่มีใครผ่านมาเห็นได้ง่ายๆ หากเธอจะลงมือเชือดคนบางคนทิ้งไว้แถวๆ นี้
มาถึงตำแหน่งที่จะเป็นจุดเกิดเหตุ ลินลดาก็จัดการผลักอกแกร่ง ให้ไปยืนอยู่บนบันไดอีกขั้นที่ต่ำกว่า ขณะที่เธอเท้าสะเอวจ้องหน้าอยู่บนตำแหน่งขั้นที่สูงกว่าอย่างเอาเรื่อง ยังไม่ทันจะได้อ้าปากด่าให้สาแก่ใจ ร่างหนาใหญ่ก็โผเข้ากอดรัด ซุบหน้าลงบนอกอย่างกับลูกชายคิดถึงแม่ โดยที่คนโดนกอดไม่ทันตั้งตัว
แขนเรียวเสลากอดตอบคนเศร้าอย่างห่วงใย มือน้อยเคยคิดว่าจะทุบเขาให้สาสม จำต้องลูบขึ้นลูบลงบนหลังกว้างด้วยความเข้าใจ สงสารจนแทบร้องไห้ เธอไม่ปรารถนาจะเจอเขาในสภาพเศร้าโศกเช่นนี้เลย
พัฒนะรู้ดี ว่าอ้อมกอดนี้คือที่พึ่งเดียวสำหรับเขา ในยามเหงา เจ็บและว้าเหว่ มีเพียงผู้หญิงคนนี้ ที่เข้าถึงจิตและวิญญาณของเข
