ตอนที่ 3 กลบเกลื่อน (2)
1010 Words
“ทำผิด แล้วพาลเหรอฮะ นี่ๆ”
“แง! ฮือๆๆๆ” แฝดคนโตร้องจ้าออกมาทันที ก่อนจะถือโอกาสตอนเด็กสาวกำลังยืนอึ้งเพราะตกใจกับเสียงร้องที่ดังลั่น จึงผลักร่างสูงบางล้มหงายหลังไปบนพื้นหญ้า ก่อนจะคว้าข้อมือของน้องชายที่ยืนตาแดงๆ ลูบก้นป้อยๆ พากันวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลย
“อูยเจ็บ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย” ขยับกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะนิ่วหน้านิดๆ เมื่อรู้สึกปวดที่ก้นสงสัยคงจะกระแทกอะไรซักอย่างตอนล้มกระมัง เวรกรรมช่างไวติดจรวดดีแท้ ตีก้นคนอื่นตัวเองก็ต้องมาเจ็บตูดแบบนี้ เฮ้อ
“เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า” เด็กชายพัฒนะ กฤตาอภินันท์ หรือเล่ย์ หนุ่มน้อยวัย 13 ปี นั่งมองหญิงสาวคนที่เข้ามาช่วยเขาไว้ ก่อนจะถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยจะดีของอีกฝ่าย
“เจ็บสิ ถามได้”
“เอ่อ…ขอบใจมากนะที่เข้ามาช่วย เค้าขอโทษที่ทำให้เธอเดือดร้อนไปด้วย” บอกเสียงอ่อย เมื่อเห็นสายตาเซ็งๆ จากอีกฝ่าย
“ช่างมันเถอะน่า แล้วนี่นายไปมีเรื่องอะไรกับเด็กแฝดนรกนั่นล่ะ”
“อ๋อ พวกเค้าคงหิวกันน่ะ เลยจะมาขโมยผลไม้ในสวน เค้ามาเจอพอดีก็เลยไล่ไป แต่ว่า…” เสียงที่เริ่มจะห้าวเพราะกำลังแตกเนื้อหนุ่มหยุดชะงักไป
“แต่ว่าอะไร” ถามเร่งอย่างอยากรู้
“สองคนนั้นตกใจก็เลยจะวิ่งหนี เค้าจับมันได้ แล้วก็เป็นอย่างที่มาเห็นนั่นแหละ”
“อย่างนี้นี่เอง แล้วนี่นายเจ็บมากหรือเปล่า อุ๊ย! นั่นหน้านายเป็นแผลบวมๆ ด้วย” ลินลดาร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ ซึ่งตอนนี้กำลังบวมเพราะแผลที่โดนชกต่อยจากกำปั้นเล็กๆ ของเด็กแสบสองคนนั่น
“เค้าไม่เป็นไร”
“บ้านนายคงอยู่แถวๆ นี้ใช่มั้ย ถึงเข้ามาในสวนนี้ได้ เดี๋ยวไปทำแผลที่บ้านคุณย่าเราก่อนแล้วกัน เราจะบอกคุณย่าให้ว่านายน่ะช่วยไล่ขโมย รับรองคุณย่าต้องพอใจแน่ๆ”
สาวน้อยลินลดาพูดเองเออเองอย่างฉะฉานเสร็จสรรพ ไม่แม้แต่หยุดฟังในสิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างซักนิด
“แล้วนายชื่ออะไร”
“เค้าชื่อเล่ย์” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกพลางยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างชื่นชม เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นซุปเปอร์เกิร์ลที่มาช่วยเขาไว้เชียวนะ
“อืม เค้าชื่อลินลดานะ เรียกลินก็ได้ เค้าจะเรียกนายว่า เล่ย์ นะ” เด็กสาวบอกกับอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรและให้ความสนิทสนมมากขึ้น เพราะเชื่อมั่นว่าเด็กชายตัวขาว หน้าออกตี๋ๆ ที่ดูหล่อเหลาคนนี้ คงไม่มีพิษภัยอะไร แถมยังเป็นคนที่ช่วยไล่ขโมยให้สวนคุณย่าของคู่หมั้นพี่ชายอีกต่างหาก
“อืม” เขาพยักหน้ารับอย่างยินดี
“งั้นเล่ย์ไปบ้านคุณย่าเค้านะ จะได้ไปทำแผล ป่ะ” บอกกับอีกฝ่ายพร้อมๆ กับพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“ลินเดินไหวหรือเปล่า เค้าช่วยนะ”
“อืม ช่วยหน่อย เดินไม่ถนัด”
เด็กชายพัฒนะยื่นมือไปและส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ ก่อนจะกุมมือบางขนาดเล็กกว่ามือเขาเล็กน้อยนั้นไว้มั่น แล้วจับจูงกันไปยังทิศทางเดิมที่ลินลดาเดินจากมา ด้วยเพราะมัวแต่โอดโอยกับความเจ็บของตน จึงไม่ทันได้สังเกตว่าเพื่อนใหม่ของเธอคนนี้ รู้ได้อย่างไรว่าบ้านของคุณย่าเดินออกไปจากสวนทางไหน
ก่อนที่จะทันได้ถึงครึ่งทาง คนที่เดินนำหน้าก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อคนที่เดินตามหลังออกแรงยื้อมือไว้ไม่ให้เขาพาเดินต่อ
“ลินเป็นอะไรเหรอ” หันหน้ามาถามอย่างเป็นห่วง
“เมื่อยขาอ่ะ พักแปบนึงนะ ลินเดินไม่ไหวแล้ว ขี้เกียจด้วย” หน้าเรียวหวานมุ่ยลงอย่างคนเอาแต่ใจ ก่อนจะนั่งแหมะลงบนพื้น ไม่กลัวว่ากระโปรงสีสวยๆ ที่สวมมานั้นจะเปื้อนอะไรต่อมิอะไรเลยสักนิด
“ลิน…ขี่หลังเค้ามั้ย” พัฒนะว่าก่อนจะนั่งยองๆ ลง โดยหันหลังให้กับเด็กสาว
“ไม่เอา เล่ย์บาดเจ็บอยู่นะ เดี๋ยวก็ปวดหลังมากกว่านี้หรอก” ถ้าไม่ติดว่ากลัวเขาจะบาดเจ็บยิ่งกว่าเดิม เธอไม่ปฏิเสธแน่ๆ เพราะตอนนี้รู้สึกเมื่อยขาจนไม่อยากขยับตัวแล้ว ตั้งแต่เกิดมาสงสัยมีครั้งนี้แหละที่เดินเยอะขนาดนี้
“เค้าไม่เป็นไร ทีลินยังมาช่วยเค้าไว้เลย ให้เค้าช่วยลินด้วยนะ”
“แน่นะ ก็ได้”
ลำตัวเล็กบางที่เตี้ยกว่าเล็กน้อยค่อยๆ เอนทับไปบนหลังของคนตัวสูงกว่า ที่ความบางของสรีระแทบจะไม่แตกต่างกันมาก แขนเรียวยาวเล็กโอบกอดไปรอบลำคอ พร้อมๆ กับมือนุ่มนิ่มอย่างกับผู้หญิงของอีกฝ่ายก็จับกระชับรอบเรียวน่องกลมกลึงไว้มั่น
“เค้าตัวหนักหรือเปล่า” คนบนหลังถามอย่างอ้อนๆ
“ไม่หนักเลย” คนให้ขี่ตอบอย่างเอาใจ เรียกรอยยิ้มกว้างจากคนบนหลังให้เกิดขึ้น ก่อนที่แขนเล็กทั้งสองข้างจะโอบรัดรอบคอขาวของอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น พร้อมๆ กับที่เด็กหนุ่มก้าวเดินไปยังทิศที่ตั้งใจด้วยรอยยิ้มของความสุขที่เกลื่อนเต็มใบหน้าหล่อด้วยเช่นกัน…
ภาพของเด็กชายและเด็กหญิงที่กำลังเริ่มเป็นหนุ่มเป็นสาว ขี่หลังกันเดินขึ้นมาบนบ้าน เรียกความตระหนกจากคุณธินรัตน์และคุณหญิงลัดดามากกว่าใครเพื่อน ที่เห็นลูกสาวตัวน้อยใกล้ชิดกับเด็กผู้ชายที่ตนไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า
“คุณย่าขา นี่เพื่อนใหม่น้องลินเองค่ะ เค้าชื่อเล่ย์ น้องลินไปเจอเค้ากำลังโดนทำร้าย เลยพามาทำแผลที่บ้านค่ะ”
- Writer
