ฉันพยายามคิดว่าจะทำยังไงให้ตุลเลิกสนใจเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ จึงรีบลุกขึ้นแต่พอลุกขึ้นมันก็เจ็บร้าวตรงกลางระหว่างขาจนแทบไม่มีแรง
“ตุล” เสียงของฉันทำให้ตุลเปลี่ยนความสนใจหันมามอง เขามองนิ่ง ๆ ไม่ได้ถามอะไร ฉันจึงพูดต่อ “ทำ… ทำต่ออีกรอบได้ไหม?”
“ไหว?” เขาเลิกคิ้วถาม
ใช่! ฉันไม่ไหว แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วเขาเห็นโทรศัพท์ฉันชะตาขาดแน่
“ว… ไหวสิ พี่ไหว”
“เสียงโทรศัพท์ไม่รับหน่อย?”
“ช่างเถอะ เฮียคงโทรตามน่ะ”
“โทรศัพท์อยู่ไหน”
“…” ฉันสะอึกอ้ำอึ้งเพราะคิดคำตอบไม่ทัน
ตุลเดินมาใกล้ ๆ เขาจ้องฉันด้วยสายตาที่จับผิดแล้วถามย้ำ “ถามว่าโทรศัพท์อยู่ไหน”
“ย… อยู่ อยู่ไหนไม่รู้พี่จำไม่ได้”
“จำไม่ได้ ?”
“อื้อ”
“งั้นเดี๋ยวช่วยหา” ตุลหันหลังให้ฉันเตรียมจะหาโทรศัพท์ต่อ เสียงนั้นก็สั่นไม่ยอมหยุดสักที ฉันรีบคว้ามือจับแขนตุลเอาไว้ “มาทำต่อดีกว่านะตุล อย่าสนใจเลย”
“ถ้าอยากให้ทำต่อก็เอาโทรศัพท์ม
