‘สุริยพิศุทธิ์’ ร้อนแรงดุจดวงตะวัน
‘ศศินา’ ซ่อนเร้นดุจจันทร์ข้างแรม
เป็นแค่น้องเลี้ยงที่เลื่อนสถานะเป็น ‘เมียเก็บ’
พระจันทร์จะเห็นชัด เมื่ออาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ดังนั้น ไม่มีวันที่จันทร์กับตะวันจะได้ครองคู่
+++++++++++++++++
“จันทร์เจ็บนะ!”
“เพราะฉันอยากให้เธอเจ็บไง”
“จันทร์ไปทำอะไรให้พ่อเลี้ยงอีกคะเนี่ย จันทร์ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ไม่ได้ทำเหรอ อ่อยไอ้เกาหลีนั่นน่ะ ไม่ทำเหรอ!”
“อ่อยตรงไหนกันคะ ตรงไหนกันที่จันทร์อ่อย”
“ตรงไหนที่เธอไม่อ่อยมากกว่า ฉันเห็นหัวเราะต่อกระซิกกับมัน มองมันสายตาหยาดเยิ้มขนาดนั้น แค่มองเนี่ย เสร็จไปกี่รอบแล้วล่ะ”
“พี่ซัน!”
“ทำไม! พูดถูกใจดำ อยากจะพามันมาที่นี่ เพราะอยากจะขึ้นขี่กันใช่ไหม”
“พี่จะบ้าหรือไง! จันทร์ไม่รู้จักเขา จันทร์เพิ่งรู้จักเขาวันนี้เอง”
“วันนี้แล้วไง รู้จักกันวันแรกก็เอากันได้ไม่ใช่เหรอ อย่างเธอ... แค่เขี่ยก็ถลกผ้าขี่แล้ว”
“พี่ซัน...”
“ถ้าฉันไม่เข้าไปก่อน สงสัยป่านนี้คงขี่กันไปหลายยกแล้วมั้ง อยากมีผัวเป็นอปป้าจนสั่นระริกสิท่า แต่เสียใจ ถ้าผัวไทยยังไม่เบื่อ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปขี่ไปขย่มใครทั้งนั้น”
ศศินาฟังสิ่งที่เขาด่าว่าโดยที่หล่อนไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย เพราะไม่ใช่คนแรกหรอกที่มาขายขนมจีบแบบนี้ เพียงแต่จองจุนอาจเป็นคนแรกที่ทำให้สุริยพิศุทธิ์หัวเสีย
‘หัวเสีย’
ศศินาช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อที่มีแต่ความกราดเกรี้ยวให้กับหล่อน แต่มันเป็นความกราดเกรี้ยวที่ผิดแปลกไปจากทุกครั้ง มันเป็นความร้ายที่มีบางอย่างเป็นชนวน
“พี่ซัน... หึงจันทร์เหรอคะ”
คำพูดที่โพล่งออกไป คำที่ไม่ทันคิด ไม่ทันไตร่ตรองในสมอง หล่อนก็ต้องได้รับผลของความกราดเกรี้ยวนั้น