ครืด..ครืด.. ระหว่างที่เขากำลังเดินลงบันไดหอพักของลินดา มือถือในกางเกงก็แผดร้องขึ้นมา เชนล้วงมันออกมาดูก็เห็นว่าเป็นพลที่โทรเข้ามา มือหนากดรับปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ
"ว่า"
(เมื่อไหร่มึงจะมาวะ ไอ้ออโต้มันจะคอพับแล้วนะโว๊ย) พลเปรียบเปรยว่าพวกเขาสามคนมารอนานแล้ว คนที่นัดเพื่อนในกลุ่มตั้งแต่เมื่อคืนเอาไว้ว่าจะมาซ้ำ ให้ออกมากินเหล้าด้วยกันอีกทำไมถึงยังไม่มาสักที
"กำลังไป"
(เร็วเลยมึง กูสั่งกับแกล้มไว้รอแล้ว)
"อืม"
เชนปาดน้ำตาที่มันบังอาจไหลลงมาอีกรอบทิ้ง เดินลงมาถึงรถก่อนจะตั้งสติเล็กน้อยแล้วขับออกไป
เชื่อไหมว่าเขาขับรถตอนเมายังมั่นใจกว่าขับรถตอนสภาพจิตใจไม่โอเคอีก
เขาจะไปโอเคได้ยังไง เมียพาใครมาห้องก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าไอ้นั่นมันคงสำคัญกับเธอพอสมควร ลินดาถึงได้ปกป้องมันขนาดนี้
ประคองรถขับไปช้าๆ ใช้เวลาอยู่กับตัวเองให้นาน ไม่คิดไม่ฝันว่าคนที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาเธอจะแอบมีใคร
ทั้งที่ระแวงอ
