“ทำไมพวกมึงมองกูแบบนั้น มีอะไรติดหน้ากูเหรอ”
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนทุกคนกำลังสงสัยอะไร แต่อัคราก็ทำตีเนียนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มี”
เมธาซึ่งเป็นกระบอกเสียงของเพื่อนผู้อยากรู้อยากเห็นเป็นฝ่ายเอ่ยถามด้วยท่าทางขึงขัง
“มีอะไร”
“มีพิรุธ”
เมธาเจ้าเก่าเจ้าเดิมโต้กลับทันที
“กูไปมีพิรุธอะไรไอ้ม่อน พวกมึงหาเรื่องกูแล้ว”
“มึงไม่ต้องมาแถไอ้ฟืน บอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้ว่ามึงกับของขวัญมีอะไรกัน”
“กูจะไปมีอะไรกับยัยคุณหนูนั่นได้ยังไง เคยเห็นเจ้าหล่อนญาติดีกับกูด้วยเหรอ”
“วันนี้มึงไปกินข้าว ไปชอปปิ้งกัน แถมคืนนี้เธอยังมานั่งกินเหล้ากับพวกเรา ทั้งที่ก่อนนี้ตั้งหลายปีกูก็ไม่เคยเห็น”
“เรื่องเมื่อกลางวันกูอธิบายไปแล้ว ไม่เชื่อก็เรื่องของพวกมึง ส่วนคืนนี้ ไอ้ไฟมันชวน มึงก็รู้ว่าไอ้ไฟกับยัยคุณหนูนั่นสนิทกันแค่ไหน”
“หึ แถจนสีข้างถลอกหมดแล้วนะ จับไม่ได้ไล่ไม่ทันมึงไม่มีทางยอมรับเลยนะ ทำไมเมื่อก่อนมึ
