ลับร่างมาเรีย ศศิก็หมุนตัวเดินหนีไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่ต้องกราดเกรี้ยวอารมณ์ใส่เธออย่างแน่นอน ไวเท่าความคิดข้อมือของศศิถูกจับไว้มั่น ร่างบางปลิวหวือกลับมาปะทะแผ่นอกกว้าง
“โอ๊ย! ศศิเจ็บ ดอนจับเบาๆ ก็ได้...”
“เธอบอกมันว่าพักอยู่ที่นี่ เธอชอบมันเหรอ” จากอารมณ์ค้างกรุ่นเมื่อครู่ ที่ถูกลิดรอนตัดสิทธิ์ว่าไม่ให้เป็นอะไรกัน ศศิทำกับเขาราวกับผู้ชายชั่วคราวที่ถูกฟันแล้วทิ้ง ซึ่งจากความคิดนั้นทำให้เจ้าพ่อหนุ่มอารมณ์เดือดปุดๆ “พี่ไม่ใช่ผัวชั่วคราวของเธอนะ มันมาทำอะไรที่นี่ จะบอกมันหรือให้พี่บอกว่านางแบบสาวสวยอย่างเธอไม่ได้โสด สวย รอให้มันสอยแบบที่มันคิด”
“ศศิเจ็บ ดอนปล่อยมือศศิก่อน”
“งั้นบอกมาก่อนว่าชอบมันเหรอ อยากได้มันเหรอ ” อเล็กซานโดรถามกึ่งตวาด และยิ่งออกแรงบีบที่ข้อมือเล็กมากขึ้นอีกจนศศินิ่วหน้า
“ปล่อยนะ” ศศิสะบัดข้อมือเต็มแรง
“ดอนไม่มีสิทธิ์มาอยากรู้เรื่องของศศิ ศศิเกลียดดอนอยู่ตอนนี้
