SO BAD 3-1

1216 Words

“สปอยเหรอคะ”เธอมองหน้าพีทแล้วมันส่ายหน้าเธอเลยชี้มาที่ตัวเองแบบงงๆ “ใช่จ่ะ พี่ไม่ทำไรมากหรอกเดี๋ยวพี่เซ็นให้เลย”พี่เค้าตอบแล้วหยิบกระดาษของเธอกับพีทไปเซ็น ก็ดีเธอรู้สึกเหนื่อยแล้ววันนี้ “พี่ชื่ออะไรเหรอคะ หนูชื่อสปอยนะ”เธอแนะนำตัวเองยิ้มๆ เธอเค้ามาก็ถามชื่อทุกคนจะได้ไม่ดูเสียมารยาท “ชื่อฝ้ายจ่ะ จำพี่ไม่ได้จริงๆเหรอพี่เสียใจนะ”เธอขมวดคิ้วงง แล้วพี่เค้าก็ถอดแมสออก “............ใช่ พี่ฝ้ายหลีดเดอร์ตอนสปอยอยู่ม.3ใช่ไหมคะ”น่าจะใช่นะเธอก็ไม่มั่นใจเท่าไรแต่หน้าคุ้นๆ ถ้าจำผิดก็...คงจำไม่ได้แล้วแหละ “ใช่ค่ะ เกือบจำเราไม่ได้ละนะ”พี่เค้ายิ้มเธอเลยยิ้มตาม “ปอยก็เกือบจำพี่ไม่ได้”เธอจำหน้าพี่เค้าเกือบไม่ได้ถ้าไม่มองดีๆ ก็ไม่เจอตั้งหลายปีนี่เนอะ “เหลืออีกสองคนหนิ ไอ้สองคนนี้โหดนะพี่เตือนก่อน” “รู้ค่ะ วันนั้นพี่ก็เห็นปอยโดนเรียกเตือน”เธอรู้ดีเลยโดยเฉพาะคนชื่อทีน โหดนะออกจะกวนตีนซะมากกว่าคิดแล้วก็ปวดหัว “โชคดีนะ ไว้เดี๋ยวเจออีกพี่เลี้ยงข้าว” “ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ^^ ปอยไปก่อนนะ” เธอยิ้มให้พี่ฝ้ายแล้วเดินออกจากห้อง นี่ก็เหลืออีกแค่สองลายเซ็นสุดท้ายก่อนจะได้มาเธอคงจะโดนอะไรอีกแน่ๆ..........แต่ชั่งเถอะโดนก็โดนเดี๋ยวจะหาลายเซ็นไม่ครบ ไม่อยากโดนทำโทษต่อหน้าคนอื่นด้วย ไว้คืนนี้เธอจะกลับห้องไปพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้สู้ใหม่ เตรียมรับมือกับบุคคลอันตราย วันต่อมา........ มหาวิทยาลัย GD “ปอยแกไปคนเดียวได้ไหมอ่ะ คือเธอต้องไปรับพี่ที่สนามบินพึ่งกลับจากเมกา”พอกินข้าวเสร็จพีทมันเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วก็พูด ใช่เธอจำได้มันเคยบอกอยู่ว่าพี่มันจะมา “อ้าว ก็ได้งั้นเอาใบแกมาดิเดี๋ยวเซ็นให้”เธอไม่ซีเหรอกเรื่องไปคนเดียว เอาไปเซ็นให้ด้วยก็คงไม่เป็นไรหรอก......มั้ง “ได้เหรอเดี๋ยวก็โดนหรอก”พีทคงกลัวเธอโดนทำโทษคนเดียวละมั้ง “เหลือเวลาอีกสองสามวัน แกต้องช่วยตามหาพี่รหัสอีกจะมีเวลาเหลือไปหาไหม”เนี่ยแหละปัญหา พี่รหัสเธอหามาหลายวันไม่เจอสักทีเลยต้องเผื่อเวลาไปอีก “เออก็จริง แล้วแกโดนทำโทษคนเดียวเนี่ยนะ”พีทพูดสีหน้าเป็นห่วง มันเป็นงี้แหละเธอโดนทำโทษไรมันก็จะทำด้วย รักกันจริง “ก็คงให้เต้นตะโกนเหมือนคนอื่นแหละ แกมั่วแต่พูดมากอ่ะเอาใบมาแล้วรีบไปเดี๋ยวพี่รอ” น่าจะนะเธอก็คิดแบบนั้นคงไม่ต่างจากรุ่นพี่คนอื่นที่สั่งให้เธอทำแบบนั้นแลกลายเซ็น “โอเคขอบใจนะ เดี๋ยวจะพาพี่สุดหล่อเธอมาหาแก55555” “จ้าเอามาให้จริงเถอะ”เธอพูดหยอกพีทกลับ แต่จะว่าไปพี่ชายพีทหล่อนะเคยเห็นรูปน่ะพีทมันเอาให้ดู “บาย” เธอพยักหน้าตอบมันแล้วแยกกันตรงโรงอาหารเลย เธอก็เดินไปตึกคณะต้องไปหาพี่ว๊ากไง ขอให้เป็นวันที่ดีสำหรับเธอด้วยเถอะ “พี่คะ พี่พอรู้ไหมว่าพี่ว๊ากสองนั้นอยู่ไหนคะ”เธอถามพี่ผู้หญิงคณะเธอเนี่ยแหละ ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนเลยถาม “เดินเลี้ยวขวาห้องพักจะเขียนว่าปี 3VIP ห้องนั้นแหละจ่ะ” “ขอบคุณค่ะ” เธอพูดแล้วยิ้มขอบคุณให้ก่อนจะเดินไปทางขวา แล้วไปเวลานี้เอ่อ.....ไม่รู้สินี่มันพักเที่ยงคงจะอยู่กันแหละมั้งถ้าไม่อยู่ก็อดไได้ลายเซ็นไง “นี่! ทำไรของเธอ!”เขามองสปอยยืนอยู่หน้าห้อง ถ้าให้เขาเดาไม่ต้องเดาหรอกมาขอลายเซ็นแล้วมาคนเดียวด้วย อย่างงี้ก็แกล้งได้สะดวกเลย หึ! “อุ้ย! คือจะมาขอลายเซ็นอะค่ะ”เธอตกใจกับน้ำเสียงเข้มนิ่งๆจากด้านหลังมาเงียบๆเธอก็ตกใจสิ เธอยืนจ้องหน้าเขามองเธอด้วยสีหน้าที่นิ่งมาก “ลายเซ็น?แล้วทำไมต้องให้เด็กอย่างเธอที่ต่อปากต่อคำ?!”มาขอลายเซ็นแต่เขาไม่ให้ มันก็เป็นสิทธิ์ของเขาไม่มีกฏข้อไหนห้ามถูกไหมครับ “ขอโทษค่ะ แต่ยังไงก็ขอลายเซ็นด้วยนะคะ”เธอแอบถอนหายใจเบาๆรู้สึกเซ็งชะมัดเจอแบบนี้ แต่มันก็คือความซวยของเธอ “ไม่ให้”เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยมองสปอยก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง สปอยเธอยืนขว้างทางเข้าห้องทำตัวเกะกะแค่เขาไม่ให้ก็กลับไปดิ “ห่ะ!? เดี๋ยวค่ะ จะให้ทำอะไรก็ได้แลกกับลายเซ็น”เธอพยายามเอาตัวแทรกเดินตามเข้ามาในห้องแล้วพูด อีกอย่างเธอขอโทษเรื่องมองไม่พอใจกับต่อปากต่อคำไปแล้วไงก็เขามาหาเรื่องเธอก่อนเอง “ไม่ให้ ออกไป”เขาไล่ เขาไม่ให้ใครจะทำไมอยากได้ก็เรื่องของสปอย แล้วถ้าเขาไม่ให้ก็คือจบ! “ไม่ออก! ขอละนะ...นะ”เธอพูดขอร้องใจก็รู้สึกหวั่นๆนะ ก็ทีนทำสีหน้ารำคาญเธอมากโครตๆแต่ยังไงลายเซนต์ก็ต้องได้ “ไม่ให้ พูดไม่รู้เรื่องหรอครับ!?”เขาพูดเสียงกดต่ำมองสปอยพูดไม่รู้เรื่องเลย แม่ง! กูไล่แล้วยังไม่ไป “เห้อ! ขอเหตุผลค่ะว่าทำไมถึงไม่ให้ เพราะอะไรไม่เข้าใจ”เธอยืนประจันหน้ากับเขา จ้องมองตาไม่กระพริบไม่ได้ก้าวร้าวนะแค่อยากรู้ว่า..ทำไม!? “หึ! เธอนี่ต่อปากต่อคำเก่งจริงนะเลิกต่อปากต่อคำดิ ตอนนี้ยังไม่พอใจ”เหตุผลพอไหมที่เขาจะไม่ให้เด็กคนนี้ หน้าก็ดูเรียบร้อยแต่ปากนี่โครตน่าโดนเขาจัดการเลย ถ้ามีอีกทีเขาไม่ปล่อยไว้แน่ “...............”เธอเงียบมองหน้าทีนเขาพูดเมื่อกี้น้ำเสียงสีหน้าแววตาดูโมโหเธอมาก โอ๊ยอะไรเนี่ยทำไมเป็นแบบนี้ “ออกไป!”เขาพูดเสียงเข้มนั่งลงบนโซฟา เงียบมองหน้าเขาสายตาโครตกลัว หึ! เจอเขาโหดมากกว่านี้คงร้องไปฟ้องพ่อละมั้ง “ไม่ออก!! ขอเถอะนะเดี๋ยวต้องไปหาพี่รหัสอีก เวลาก็เหลือน้อยอย่าใจร้ายกับเด็กเลยนะ”เธอพูดอีกรอบมองทีนนั่งไม่สนใจเหมือนกับเธอคืออากาศในห้องนี้ “แล้วไงเรื่องของเธอดิ”เขาพูดเสียงติดรำคาญ ตอนแรกเขาจะไม่อะไรละนี่พูดไม่รู้เรื่อง! “เป็นรุ่นพี่ภาษาอะไรเนี่ย!...........(บ้าชิบหาย)”เธอไม่พอใจมากจนเผลอปากพูดออกมาตามที่คิด สปอยเอ้ยปากไม่เคยอยู่สุข! “เอ่อ....คือไม่เอาแล้วขอโทษค่ะ ขอตัวนะคะ”เธอรีบพูดแล้วจะเดินออกจากห้อง หน้าด้านอยู่ทำไมละมีหวังโดนด่าหนักกว่านี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more