Married แต่งแล้ว (อย่า) รัก 17
1037 Words
Married แต่งแล้ว (อย่า) รัก 17
คล้อยหลังคุณจอมทัพออกไปนอกบ้านฉันก็กลับเข้าบ้านล็อกบ้านอย่างเป็นปกติก่อนจะเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด แต่เมื่อยกงานออกมาวางที่โต๊ะทำงานในห้องนอน ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะพร้อมกับเสียงเรียกของพี่ส้ม
“คุณพลอย คุณประจิตตัวร้อนมากเลยค่ะเช็ดตัวแล้วแต่ตัวยังร้อนเลยค่ะ” ได้ยินแบบนั้นฉันยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์และกระเป๋าสะพายข้างตัวเองมาทันที
“คุณย่าเจ็บตรงไหนไหมคะ หนูจะพาไปหาหมอนะคะ” เอ่ยบอกคุณย่าเสียงสั่น พร้อมกับช่วยอุ้มคุณย่าไปนั่งบนรถเข็นโดยมีพี่ส้มคอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ
“ป้าแจ่มคะ ปิดบ้านล็อกบ้านดี ๆ นะคะ” เอ่ยย้ำกับป้าแจ่มที่ให้อยู่ดูแลที่บ้าน ส่วนฉันและพี่ส้มอุ้มคุณย่าขึ้นไปนั่งบนรถรัดเข็มขัดเสร็จก็ให้พี่ส้มช่วยเช็ดตัวแล้วดูแลคุณย่าระหว่างที่เดินทาง
ส่วนตัวฉันนั้นทำหน้าที่ขับรถเข้าเมืองในช่วงเวลาเกือบสี่ทุ่ม ถนนไม่ได้โล่งมากนักแต่รถก็ไม่ได้ติดขนาดช่วงเทศกาล เราใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงนิด ๆ ก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่ครั้งก่อนก็พาคุณย่ามารักษาที่นี่ พี่ส้มแจ้งอาการคุณย่าให้คุณพยาบาลฟังก่อนที่คุณย่าจะถูกเข็นเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน
“ญาติรอข้างนอกก่อนนะคะ” คุณพยาบาลเอ่ยบอกกับฉัน ระหว่างที่รอจิตใจฉันไม่ได้สงบเลยสักนิด มันทั้งว้าวุ่นและกังวลจนเผลอร้องไห้ออกมาเงียบ ๆ พี่ส้มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องคอยปลอบฉันให้ใจเย็นระหว่างรอคุณหมอออกมาแจ้งอาการคุณย่า
“คุณพลอยอยากดื่มอะไรอุ่น ๆ หน่อยไหมคะ” พี่ส้มเอ่ยถามเสียงเบาเมื่อฉันนั่งเงียบอยู่แบบนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ส้มไปพักได้นะคะ หนูรอได้”
“เดี๋ยวพี่นั่งรอเป็นเพื่อนก็แล้วกันค่ะ”
เวลาผ่านไปเนิ่นนานในความรู้สึก สักพักใหญ่คุณหมอก็เดินออกมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียดฉันรีบเดินใกล้คุณหมอที่จำได้ว่าเป็นคนตรวจอาการคุณย่าทันที
“คุณหมอคะ คุณย่าหนูเป็นยังไงบ้าง” รีบเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ
“ด้วยโรคชราและร่างกายที่อ่อนแรงทำให้คนไข้อ่อนเพลีย ตอนนี้หมอจะให้รอดูอาการก่อนครับ”
“ค่ะคุณหมอ”
“ระหว่างนี้หมอแนะนำให้ญาติคอยดูแลอย่างใกล้ชิดนะครับ” นั่นคือสิ่งที่คุณหมอเอ่ยบอกกับฉัน ทำเรื่องห้องพักฟื้นเสร็จก็อยู่เฝ้าคุณย่าตลอดทั้งคืน ฉันไม่กล้าหลับและคอยเช็ดตัวให้คุณย่าหวังให้ตัวเย็นลงเพราะคุณย่ามีไข้สูง ช่วงที่มีพยาบาลเข้ามาตรวจฉันก็ถามคุณพยาบาลด้วยทุกครั้งว่าคุณว่าเป็นยังไงบ้าง
และคืนนี้เป็นค่ำคืนที่ฉันไม่กล้าหลับเลยสักนิด
ตอนเช้ามืดฉันรีบกลับบ้านไปเก็บของเพื่อที่จะได้กลับมาเฝ้าคุณย่า ฉันแวะไปที่บ้านของคุณย่าเก็บงานไปไว้ที่รถก่อนจะรีบกลับไปที่บ้านของคุณจอมทัพที่เงียบหายไปตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อมาถึงก็รีบเก็บเสื้อผ้าและของสำคัญตัวเองใส่กระเป๋าเตรียมจะออกเดินทางไปยังโรงพยาบาล
“น้องพลอยลูก”
“คุณป้า” ฉันเอ่ยเรียกคุณป้านิรทันทีเมื่อเห็นท่านเดินเข้ามาที่บ้านคุณจอมทัพในจังหวะที่ฉันกำลังเก็บของไปที่ท้ายรถ
“คุณย่าเป็นยังไงบ้าง”
“คุณหมอให้รอดูอาการค่ะ”
“แล้วพี่เขารออยู่ที่นู่นเหรอ?” จู่ ๆ ท่านก็เอ่ยถึงลูกชายท่าน ที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ตั้งแต่เมื่อคืนฉันไม่ได้ติดต่อเขาเลยเพราะยุ่งเรื่องคุณย่า
“คุณจอมทัพมีธุระต้องออกไปทำงานค่ะ”
“พี่เขาไม่ได้อยู่ด้วยเหรอ?”
“ไม่ค่ะ”
“...”
“แล้วหนูจะออกไปเลยเหรอลูก” คุณป้าพยายามไม่ถามถึงลูกชายท่านและถามฉันแทน
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวจะให้พี่ส้มกลับมาพักค่ะ”
“แม่จะเข้าไปหาตอนบ่าย ๆ นะลูก อยากได้อะไรเพิ่มบอกแม่เลยนะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“พักบ้างนะหนูพลอย” ฉันขานรับคุณป้านิรจากนั้นถึงได้ขับรถออกจากบ้าน
ตอนนี้โทรศัพท์แบตหมดไปแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวรอไปถึงโรงพยาบาลช่วยชาร์จก็น่าจะได้อยู่ เมื่อมาถึงโรงพยาบาลก็เปลี่ยนให้พี่ส้มไปพักผ่อน ดีที่พี่ส้มมีบ้านที่ในตัวจังหวัดเลยถือโอกาสกลับไปพักที่บ้าน และฉันก็ทำหน้าที่เฝ้าคุณย่าคนเดียว เช็ดตัวให้คุณย่าเสร็จก็กลับมานั่งทำงานพอเที่ยงก็ป้อนข้าวคุณย่าถึงแม้ท่านจะเริ่มกินไม่ได้แล้วก็ตาม
ก่อนหน้านี้ท่านเหมือนจะกลับมาแข็งแรง แต่พอตอนนี้ พอท่านอาการทรุดก็เหมือนจะลดฮวบลงไปเลยเหมือนกันนะ
ระหว่างที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วมองคุณย่า น้ำตาที่กักเก็บไว้ก็ไหลลงมาอย่างช้า ๆ ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย อยากให้คุณย่าแข็งแรงดังเดิม อยากให้ท่านกินของอร่อย ๆ ได้เยอะ ๆ แต่ก็เหมือนเป็นเพียงความหวังจากฉันเท่านั้นเพราะตอนนี้ท่านกินได้เพียงข้าวต้มเละ ๆ ครั้งละไม่กี่ช้อนเท่านั้น
วันที่ทั้งรู้สึกท้อและเหนื่อย ฉันกลับไม่สามารถหาที่พักพิงให้ตัวเองได้เลย น่าน้อยใจจังเลยนะ
ย้อนกลับไปเมื่อคืนเมื่อช่วงดึก ๆ แรงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้าง ๆ ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมากดดูก็พบว่าเป็นข้อความจากใครสักคนที่เพิ่มเพื่อนเข้ามาภายในไลน์ ปลายนิ้วกดเข้าไปในช่องแชต รูปภาพสามรูปปรากฏพร้อมกับข้อความที่อ่านแล้วก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากฉัน
Unknow
Unknow
Sent a photo
Sent a photo
Sent a photo
นอนกอดทะเบียนสมรสไปเถอะนะ
เพราะตอนนี้เขายังเลือกมาหาฉัน
มาอยู่กับฉันตลอดทั้งคืน
- Writer
